เหนือดาวยังมีเรา นิยาย บท 30

เมื่อถึงลานจอดรถ ก็สังเกตเห็นรถเก๋งสีดำคันหนึ่งกำลังขับไปยังทิศทางของทางออก

พันดาวรีบตามหารถออดี้ของตัวเอง แล้วขับตามออกไปโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

เธออยากรู้เป็นพิเศษว่า การที่ภาคินหลบๆ ซ่อนๆ ผู้คนตลอดเวลาแบบนี้ กำลังทำเรื่องอะไรที่ไม่สามารถพบเจอผู้คนได้

เธอถึงขั้นสงสัยว่าเขามีอีกหนึ่งฐานะใช่หรือไม่ เป็นพวกสายลับไส้ศึกอะไรแบบนั้น

รู้สึกได้ว่าตัวเองใกล้จะเข้าใกล้ความจริงแล้ว ทั้งตื่นเต้น ทั้งเคร่งเครียด มือที่จับพวงมาลัยขับรถชื้นไปด้วยเหงื่อ

ถนนกว้างมาก แต่รถบนถนนเส้นนี้น้อยมาก หน้าหลังหลายร้อยเมตรมีเพียงแค่รถของเขากับเธอ

กำลังเป็นกังวลว่าตามเขาแบบนี้ชัดเจนเกินไปหรือไม่ ก็เห็นว่ารถข้างหน้าพลันเปิดไฟกระพริบคู่ แล้วจอดนิ่งริมถนน

พันดาวรีบผ่อนความเร็ว และมองบรรยากาศบนถนนรอบๆ ล้วนเป็นโรงแรมไนต์คลับอะไรพวกนี้

เห็นประตูรถเปิดออก คนขับรถลงมาจากรถ แต่กลับไม่เห็นภาคินออกมา

พันดาวนึกว่าตัวเองตามผิดคัน แต่พลันพบว่าคนขับวิ่งเหยาะๆ ตรงมายังทิศทางของเธอ

โชคดีที่เธอเตรียมขับรถจากไป แต่คนขับกลับกวักมือเรียกเธอ

จำต้องเลื่อนหน้าต่างรถลง ถามเขายิ้มๆ อย่างมีมารยาทว่า “มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ”

คนขับรถมองเธอด้วยสีหน้าลำบากใจ พลางเอ่ยว่า “คุณนาย คุณชายรองให้คุณรีบกลับไปพักผ่อน ดึกขนาดนี้แล้วอย่าเที่ยวเล่นไปทั่ว ไม่ปลอดภัยครับ”

พันดาว “…”

ที่แท้ตัวเองก็ถูกพบนานแล้ว คิดว่าภาคินที่ฉลาดเฉลียวมากขนาดนี้ ไม่พบเธอก็แปลกแล้ว

จึงหุบยิ้มแล้วเลื่อนปิดหน้าต่างรถทันที พร้อมกับหักเลี้ยวหัวรถกลับไปอย่างไม่สมัครใจ

ยังนึกว่าภาคินเคลื่อนไหวไม่สะดวกแล้วยังมีความคิดจะใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาอีก ต่อมาก็เห็นรถคันนั้นขับตรงไปด้านหน้าต่อ โดยไม่รู้จุดหมายปลายทางผ่านกระจกมองหลัง

พันดาวกลับถึงบ้าน คราวนี้ก็พลิกไปพลิกมา นอนไม่หลับ

เธอรู้สึกว่า เธอควรจะคิดหาวิธีให้คุณลุงตำรวจช่วยตามหา?

บอกว่าสามีเธอถูกชู้รักพาหนีไป เธอหาคนไม่พบ?

สมองกำลังคิดหาวิธีเหล่านี้ โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างเตียงพลันส่งเสียงข้อความเข้าขึ้นมา

เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ก็เห็นประโยคหนึ่ง : [เก็บความอยากรู้ของคุณเสีย รีบกลับไปนอนได้แล้ว]

พันดาววางโทรศัพท์มือถือลงด้วยความรู้สึกล้มเหลวอยู่บ้าง มนุษย์ก็เป็นแบบนี้ ยิ่งเป็นสิ่งที่ไม่รู้ ก็ยิ่งสนใจ

สำหรับความลับที่ยังไม่รู้ มักจะมีหัวใจที่สืบเสาะดวงหนึ่ง แต่เธอไม่มีความสามารถนั้น

ภาคินฉลาดมีไหวพริบกว่าที่เธอจินตนาการมาก

ช่างมันเถอะ เธอจะสนใจมากขนาดนั้นทำไมกัน

เรื่องที่เขาอยากให้เธอรู้ เขาย่อมบอกเธอ เรื่องที่ไม่อยากให้เธอรู้ แม้ว่าเธอจะสืบ ก็เกรงว่ายากมากเช่นกัน

นอนหลับยาวจนถึงตอนฟ้าสว่าง และไม่รู้ว่าฝันบ้าบออะไร ตื่นมาก็รู้สึกเหนื่อยล้ามาก

ขับรถไปสตูดิโอ ยังไม่เข้าประตู สายตาที่เปี่ยมไปด้วยความอยากก็เพ่งไปที่พันดาว

“ใช้ได้นี่ดาว ไม่เจอกันสองสามวัน ก็ขับออดี้ซะแล้ว?”

พันดาวเอ่ยยิ้มๆ “ไปถอยรถมาหน่ะ”