เหนือดาวยังมีเรา นิยาย บท 28

วันรุ่งขึ้น พันดาวยังคงไม่ได้ไปสตูดิโอ โดยใช้เหตุผลว่าป่วยในการขอลาหยุดหลายวัน

เธอไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ขยับตัวนิดหน่อยก็รั้งโดนแผลที่หลังจนเจ็บ

ตลอดช่วงเช้าก็นอนคว่ำหน้าอยู่ที่ขอบโต๊ะน้ำชา ดูโทรทัศน์ ไถทวิตเตอร์ในห้องรับแขก จากนั้นก็เห็นหมายเลขโทรศัพท์ของภาคิน

ตัวเลขแถวยาวมาก น่าจะเป็นเบอร์โทรศัพท์มือถือเสมือนจริง

เธอก็ไม่ได้วางแผนจะโทรหาภาคินผ่านหมายเลขโทรศัพท์นี้ เพราะเธอรู้ว่า มีเพียงตอนเขามีธุระเท่านั้น ถึงจะเป็นฝ่ายติดต่อเธอ ถ้าเธอโทรหาเขา เขาคงไม่มีการตอบรับด้วยซ้ำ

แต่ก่อนตอนที่ภาคินยังไม่มาปรากฏตัว มากสุดเธอก็แค่อยากรู้อยากเห็น และคาดเดาว่าเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ตามข่าวลือเละเทะพวกนั้น

ทว่าหลังจากภาคินปรากฏตัวขึ้น นอกจากความอยากรู้อยากเห็นนั่นแล้ว เธอก็คล้ายกับมีความคิดที่จะสืบเสาะเพิ่มขึ้นมา

ทำไมเขาถึงยอมปรากฏตัวต่อหน้าเธอ แต่ไม่ยอมปรากฏตัวในสายตาของผู้คน

ตัวเขาก็ไม่ได้แย่เหมือนในข่าวลือนะ สามารถออกหน้าไปเอาคืนคนพวกนั้นได้เลย

ยิ่งกว่านั้น การแต่งตัวของเขา ก็คล้ายกับ Boss ลึกลับในหนังอยู่บ้าง ให้ความรู้สึกเท่ห์ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมถึงพบเจอผู้คนไม่ได้

แสงไฟในโรงจอดรถของรถที่ถูกทิ้งมืดสลัว ทิศเหนือหันหลังให้ทิศทางทางเข้าโรงจอดรถ ปากก็คาบบุหรี่มวนหนึ่ง แต่กลับไม่ได้จุดไฟ ไฟแช็คในมือถูกเปิดแล้วปิด เปิดแล้วปิด…

วนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในโรงจอดรถโล่งกว้างอันเงียบสงัดมีเสียง “แชะๆ” ดังขึ้น

“คุณเหนือครับ…” เดย์ที่อยู่ข้างเขา เอ่ยเรียกอย่างระมัดระวัง พลางถามว่า “ลูกน้องคนไหนทำผิดอีกหรือเปล่าครับ”

ทิศเหนือไม่พูดจา สายตายังคงหลุบลงอย่างไม่รู้ว่ามองอะไร มือก็เล่นไฟแช็คไปมา

เดย์มองออกว่าครั้งนี้ทำให้ทิศเหนือโมโหแล้วจริงๆ นานมากแล้วที่ไม่เห็นเขาบันดาลโทสะขนาดนี้

กลางดึกเมื่อคืนเรียกเขามา ฝืนหาเรื่องบริษัทเล็กๆ ไม่เสียดายที่ต้องทุ่มเงินอย่างต้องการทำลายผู้อื่นให้ได้

ถามเขาว่าเรื่องอะไร เขาก็ไม่พูด คิดว่าสิงหาคนนี้ล่วงเกินเขาเข้า

ไม่นาน ทางเข้าโรงจอดรถก็มีรถแลนด์โรเวอร์สีดำคันหนึ่งขับเข้ามา และจอดลงข้างกายทิศเหนือ

เด็กหนุ่มผมทรงลานบินคนหนึ่งออกมาจากตำแหน่งที่นั่งคนขับ ฉีกยิ้มกว้างให้ทิศเหนือ “เฮีย ลักพาคนมาแล้วครับ”

ทิศเหนือหมุนตัว จุดบุหรี่ใส่ปาก

มองเด็กหนุ่มผมทรงลานบินกับเจ้าแว่นเปิดประตูเบาะหลังรถ แล้วโยนกระสอบสองใบลงบนพื้น

คนในกระสอบดิ้นรนครู่หนึ่ง มีเสียงของผู้ชายและผู้หญิง ปากถูกปิดเอาไว้ จึงทำได้แค่ส่งเสียง “อื้อๆ” เท่านั้น

ทิศเหนือพ่นลมหายใจด้วยความขยะแขยงช้าๆ แล้วเชิดคางขึ้นเล็กน้อย เอ่ยกับลูกน้องว่า “เปิดกระสอบ”

ถุงกระสอบถูกคลายออก ผู้ชายก็คือสิงหาคนเมื่อคืน ส่วนผู้หญิงคือนีรา

ตอนที่นีราเห็นว่าคนที่ลักพาตัวตัวเองคือทิศเหนือ นัยน์ตาก็หดวูบ คล้ายกับตะลึงและหวาดกลัว ปากก็ส่งเสียงร้อนรนยิ่งกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด

“ดึงออก”