เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] นิยาย บท 160

Sign in Buddha’s palm 160 เข้าสู่ระบบ! คัมภีร์มารเก้าวิถี!

เมืองฉางอัน

พระราชวังอันสูงตระหง่านใต้ผืนดิน

ซูฉินนั่งขัดสมาธิอยู่ด้านข้างบ่อน้ําปิศาจ

“น่าเสียดาย

“แม้จะเป็นจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของข้าเองที่สามารถแบ่งแยกออกเป็นร่างจําแลงถึงจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ได้มากแต่จะอย่างไรก็ก่อให้เกิดผลกระทบกลับมาบ้างถึงแม้จะเล กน้อยก็ตาม”

ชูฉันคิดอยู่เงียบๆ ภายในใจ

มีความแตกต่างระหว่างการแบ่งแยกเป็นร่างจําแลงจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์กับการแยกจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์แบบธรรมดาอยู่อย่างจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ที่ซูฉินทิ้งเอาไว้ที่ตระกูล ซูเป็นเพียงจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ธรรมดาเมื่อเวลาผ่านไปมันก็จะเสื่อมสภาพลงและเมื่อซูฉินตกตายไปทุกสิ่งก็จะค่อยๆสลายหายไปจนหมดสิ้นในที่สุด

แต่การแบ่งแยกร่างจําแลงถึงจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์นั้นต่างกัน

พูดอย่างจริงจัง ร่างจําแลงถึงจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์นั้นเป็น ตัวตนอิสระซูฉินกับร่างจําแลงจะมีสตินึกคิดเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเสมือนเป็นบุคคลเดียวกัน ทว่าหากซูฉินบังเอิญเสียชีวิตไปด้วยเหตุอะไรบางอย่างร่างจําแลงถึงจิตสัมผัสศักดิ์ สิทธิ์จะยังคงอยู่

พูดง่ายๆ คือการแบ่งแยกร่างจําแลงถึงจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์นั้นเทียบเท่ากับชีวิตที่สองของซูฉิน

ความจริงแล้วแม้ว่าตัวเขาจะไม่ได้ค้นพบโลกถ้ําปิศาจใต้ พิภพแห่งนี้ซูฉินก็เตรียมจะสร้างร่างจําแลงถึงจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของตนอยู่แล้วในช่วงเร็วๆ นี้

“เมื่อร่างจําแลงเข้าสู่โลกถ้ําปิศาจใต้พิภพ ต่อให้เจอศัตรูที่ทรงพลังเจอปีศาจที่แข็งแกร่งไร้เทียมทานก็ไม่ได้อันตรายสําหรับตัวข้านักอย่างมากหากร่างจําแลงตายไปก็ใช้เวลาไม่นานนักในการกู้คืนให้กลับมาเหมือนใหม่”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซูฉิน

นี่คือเหตุผลที่ซูฉินเลือกโลกถ้ําปิศาจใต้พิภพแทนที่จะเป็นต่างดินแดน

ถ้าซูฉินปล่อยให้ร่างจําแลงของตนไปดินแดนโพ้นทะเลหากถูกศัตรูตามล่ามีความเป็นไปได้มากว่าตัวเขาจะชักนําฝ่ายตรงข้ามให้มายังทวีปนี้

แต่สําหรับถ้ําปิศาจใต้พิภพ

ถึงแม้ว่าจะเป็นปีศาจในขอบเขตเซียนเทพปฐพีก็เป็นไปไม่ได้ที่จะข้ามผ่านบ่อน้ําปีศาจมาทําอันตรายต่อร่างจริงของซูฉินได้

ดังนั้นสถานการณ์ภาพรวมของซูฉินจึงปลอดภัยยิ่ง

“ไม่รู้ว่าโลกถ้ําปิศาจใต้พิภพจะทําให้ข้าประหลาดใจได้บ้างไหมนะ?” ใบหน้าของซูฉินแสดงออกถึงความคาดหวัง

“ใช่แล้ว”

“บ่อน้ําปิศาจนี้มีมานานกว่าหมื่นปีแล้ว และแม้แต่เมืองฉางอันก็ไม่สามารถเทียบกับมันได้ อย่างนี้ก็เป็นไปได้ที่จะลงชื่อเข้าใช้

ซูฉินกวาดตามองไปหยุดอยู่ที่บ่อน้ําที่อยู่ถัดออกไป

เหตุผลที่เมืองฉางอันเป็นเมืองหลวงโบราณของสิบราชวงศ์ก็เพื่อให้สะดวกแก่การสกัดพลังโชคชะตาแห่งมังกรมาใช้ ผนึกบ่อน้ําปิศาจ

ดังนั้นบ่อน้ําปิศาจก็ปรากฏขึ้นมาก่อนเมืองฉางอันเสียอีก

เมื่อคิดได้ดังนี้ ซูฉินก็เดินไปที่บ่อน้ําแล้วพูดอยู่ภายในใจเงียบๆ ว่า “ระบบ ลงชื่อเข้าใช้”

[ขอแสดงความยินดี โฮสต์ลงชื่อเข้าใช้สําเร็จได้รับ “คัมภีร์มารเก่าวิถี

“คัมภีร์มารเก่าวิถี?”

ใบหน้าของซูฉินไม่ได้ดูแปลกใจเลยสักนิด

บ่อน้ําปีศาจนี้เชื่อมต่อกับโลกถ้ําปิศาจใต้พิภพเมื่อลงชื่อเข้าใช้ที่นี่แปดในสิบส่วนอย่างไรก็ต้องได้สิ่งที่เกี่ยวข้องกับโลกถ้ําปีศาจ

ช่วงเวลาต่อมา

ซูฉินก็รับรู้ถึงข้อมูลเบื้องลึกเกี่ยวกับ “คัมภีร์มารเก่าวิถี

คลื่นตัวอักษรเกี่ยวกับพลังมารวาบผ่านเข้ามาในจิตที่ละตัวสองตัว

“นี่?”

ม่านตาของซูฉินหดแคบลง

ตอนแรกซูฉันคิดว่า คัมภีร์มารเก่าวิถี” ควรจะเป็นวิถีมารล้วนๆ แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าได้ดูถูกวิชานี้เกินไป

แม้ว่าแก่นของ “คัมภีร์มารเก่าวิถี” จะยังเป็นวิถีทางแห่งมาร แต่ก็ไม่ได้เกินจริงแต่ประการใดหากจะบอกว่าวิชานี้ โอบรับแนวคิดอื่นๆเข้ามาด้วย

ใช้วิถีมารเป็นพื้นฐาน วิเคราะห์โลกหล้าได้นับหมื่นวิถี

นี่แหละคือ “คัมภีร์มารเก่าวิถี

“คัมภีร์มารเก่าวิถี” หาใช่เคล็ดวิชาศักดิ์สิทธิ์ใดไม่ ไม่มีท่วงท่าให้ฝึกฝนโดยจําเพาะเจาะจง แต่กลับนําเสนอสิ่งที่วิถีมารไม่สามารถอธิบายได้

ชูฉันมองดูเม็ดยาที่อยู่เบื้องหน้าตน แล้วคิดอยู่ภายในใจ

พระราชวังอันใหญ่โตหลังนี้ตั้งอยู่ใต้ผืนดินกว่า สามกิโลเมตรเว้นแต่ชุฉินจะใช้พลังจนพื้นทะลุ ไม่ว่าจะเคลี่อนไหวมากเพียงใดก็จะไม่ส่งผลกระทบใดต่อโลกภายนอกช่างเป็นสถานที่พักฟื้นอันสมบูรณ์แบบ

ในเวลาเดียวกัน

ที่โลกถ้ําปิศาจใต้พิภพ

ซูฉินมองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีเทา

“นี่คือโลกของถ้ําปิศาจ?”

จิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของซูฉินค่อยๆ แผ่เป็นรัศมีออกไปครอบคลุมระยะทางกว่าสิบลี

“ปราณปีศาจหนาแน่นอะไรเช่นนี้

ซูฉินพึมพําอยู่กับตนเอง

ในโลกถ้ําปิศาจใต้พิภพ ปราณปีศาจนั้นก็เทียบเท่ากับพลังฟ้าดินในโลกเบื้องบน

“ไม่น่าแปลกใจที่ในโลกของถ้ําปีศาจ แม้แต่ปีศาจในขอบเขตสามระดับกลางก็ยังอยู่ระดับชนชั้นล่าง…” ซูฉินสายศีรษะ “สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ แม้แต่หมูก็ยังกลายเป็นผู้ฝึกยุทธได้เมื่อผ่านเวลายาวนานสักระยะหนึ่ง….”

สภาพแวดล้อมที่อุดมไปด้วยพลังฉีฟ้าดินนั้นสําคัญมากถึงแม้จะมีเหล่ายอดอัจฉริยะที่สามารถทะลวงขั้นได้ในสภาพ แวดล้อมที่ย่ําแย่แต่บุคคลเหล่านั้นก็มีอยู่จํานวนน้อยเสียเหลือเกิน

หรือแทบจะไม่มีเลย

สิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่จําเป็นต้องพึ่งสภาพแวดล้อมอันอุดมไปด้วยพลังฉีฟ้าดินเพื่อที่จะเติบโตขึ้นได้อย่างแข็งแกร่ง

บางที่สภาพแวดล้อมของพลังฟ้าดินอาจจะไม่สามารถกําหนดขอบเขตสูงสุดที่จะไปถึงได้ แต่สามารถกําหนดขีดจํากัดขั้นต่ําให้กับสิ่งมีชีวิตบนโลกได้

“ในเมื่อโลกปีศาจมีสิ่งแวดล้อมที่จําเป็นสําหรับบ่มเพาะที่อุดมสมบูรณ์เช่นนี้ ทําไมถึงยังหมายตาโลกของเราอีก?” ซูฉันขมวดคิ้วราวกับกําลังคิดอะไรบางอย่าง

เดิมที่เขาคิดว่าสภาพแวดล้อมของถ้ําปีศาจคงจะแย่มากถึงทําให้เผ่าปีศาจจํานวนมากหนีออกจากที่นี่

ตัวอย่างเช่น ผู้คนที่อาศัยอยู่ภายในเมืองหลวงเช่นฉางอันก็คงไม่คิดที่จะเดินทางไปยังดินแดนที่ห่างไกลหากที่นั่นไม่ได้มีสิ่งดึงดูดใจพวกเขา

“ดูเหมือนโลกที่ข้าอาศัยอยู่จะมีความลับมากมายที่ข้ายังไม่รู้…”

ซูฉินแตะปลายคาง แววตาดูครุ่นคิด