เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] นิยาย บท 205

Sign in Buddha’s palm 205 เจ้าเมืองอินจี๋ผู้สิ้นหวัง

นอกเมืองเมฆาปีศาจ

ทันทีที่มังกรดําขนาดมหึมาทั้งเก้าก่อตัวขึ้น พวกมันก็คํารามไปทั่วฟากฟ้า คลื่นเสียงสะท้อนไปมาราวกับมีแผ่นฟ้าให้สะท้อนไปถึงเก้าชั้น แผ่คลุมไปทั่วทั้งสนามรบในพริบตา

“นั่นมันคืออะไร?”

ด้านข้างเจ้าเมืองอินจี๋ ราชาปีศาจมากกว่าสิบตนเต็มไปด้วยความสงสัย พวกเขามองไปยังมังกรดําทั้งเก้าตัวที่อยู่เหนือฟากฟ้าแล้วจึงส่งเสียงพูดคุยกัน

“มันอาจจะเป็นฝีมือของเจ้าเมืองเมฆาปีศาจคนใหม่ก็ได้?”

มีราชาปีศาจบางตนคาดเดาขึ้นมา

ในระดับของพวกเขานั้นเป็นธรรมดาที่จะไม่หวาดกลัวต่อมังกรดําที่ก่อตัวขึ้นมาจากสายลม

แม้แต่ในส่วนลึกของโลกนี้ก็ไม่มีมังกรดําที่แท้จริงอยู่ อย่างมากสุดก็เป็นเพียงสัตว์ที่สืบเชื้อสายมาจากมังกรน้ำ

“มันกินพื้นที่ใหญ่เพียงนี้เชียวหรือ?”

เจ้าเมืองอินจี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ขนาดตัวของมังกรดําทั้งเก้านั้นใหญ่มาก เกือบจะครอบคลุมกองทัพจักรกลของเผ่าปีศาจทั้งสิบล้านตัวได้เลย

อย่างไรก็ตาม

ขณะที่เจ้าเมืองอินจี๋กําลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

มังกรดําทั้งเก้าตัวที่อยู่เหนือฟากฟ้าก็บินโฉบลงมา

ฟู่วว!!

เห็นเป็นลมสีดําพัดมาอย่างเชื่องช้า ราวกับสายลมจากฤดูใบไม้ผลิ

“นี่คือ?”

ใบหน้าของเจ้าเมืองเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน และรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าภายใต้ลมกระโชกสีดํานี้ ทั้งจิตมาร แก่นแท้ปราณปีศาจ และร่างกายเริ่มค่อยๆ สลายไปที่ละนิด

ขนาดเจ้าเมืองอินจี๋ยังรู้สึกเช่นนี้ ไม่ต้องกล่าวถึงราชาปีศาจทั้งหลายที่อยู่เคียงข้างเลย

เหล่าราชาปีศาจทั้งสิบกว่าตนต่างหวาดกลัวเมื่ออยู่ภายใต้สายลมสีดํา มันพัดทําลายกายเนื้อ แก่นแท้ปราณปีศาจและจิตมารอย่างรวดเร็ว

“สิ่งนี้มันคืออะไรกัน?”

“บ้าเอ้ย รีบหนีเร็ว!”

ราชาปีศาจต่างหวาดกลัวและโกรธจัด พวกเขาพยายามใช้ทุกวิถีทาง แต่อย่างมากที่สุดก็ทําได้เพียงชะลอความเร็วจากการถูกทําลายเท่านั้น

“ลุกขึ้นมา!”

ในเวลานี้ เจ้าเมืองอินจี๋ก็หยิบอัญมณีสีดําที่มีรูปร่างเหมือนกับหัวใจออกมา อัญมณีสีดําอันนี้เปล่งประกายเจิดจรัสขึ้นในทันที ห่อหุ้มทุกคนเอาไว้

ฉับพลัน

สายลมสีดําก็ถูกต้านไว้นอกแสงสีดํา

“มันเป็นไปได้อย่างไรกัน?”

ท่าทีของเจ้าเมืองอินไม่ได้หวั่นไหว แต่ใจหวั่นอย่างที่สุด

เขาเข้าสู่ขอบเขตราชาปีศาจระดับสูงมานานกว่าสองร้อยปีแล้ว ไม่รู้ว่าเห็นเคล็ดวิชามามากมายเท่าใด แต่ไม่เคยเห็นเคล็ดวิชาอะไรแบบนี้มาก่อน อาศัยเพียงแค่กระแสลมสีดําก็ทําให้เกิดพลังอันยิ่งใหญ่ได้เช่นนี้

“โชคดีที่มีชิ้นส่วนหัวใจปีศาจ ไม่เช่นนั้นจะต้องลําบากอย่างแน่นอน”

เจ้าเมืองอินจี๋ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพลันสังเกตเห็นว่าอัญมณีรูปหัวใจสีดําที่อยู่ในมือปรากฏรอยร้าวขึ้นมา

เจ้าเมืองอินจี๋เห็นสิ่งนี้ใจเขาก็ฝ่อในทันที

แม้จะมีรอยร้าว แต่อัญมณีรูปหัวใจสีดําก็ยังใช้ได้อยู่ เพียงว่า หากลมสีดํายังคงพัดอยู่เช่นนี้ อย่างเร็วที่สุดก็สองถึงสามชั่วโมง หัวใจปีศาจสีดํานี้จะต้องสลายกลายเป็นผุยผงอย่างสมบูรณ์

ใบหน้าของเจ้าเมืองอินจี๋เคร่งขรึม ขณะที่ในใจกําลังคิดว่าจะสามารถซ่อมแซมอัญมณีรูปหัวใจสีดําชิ้นนี้ได้หรือไม่

เสียงของราชาปีศาจที่อยู่ด้านข้างก็สั่นสะท้าน “ท่านเจ้าเมือง จักรกลสงคราม จักรกลสงคราม..”

คําที่กล่าวออกมา

เจ้าเมืองอินจี๋ก็ตกตะลึง

หากเป็นเวลาอื่น เจ้าเมืองอินจี๋ย่อมไม่รู้สึกกังวลเกี่ยวกับจักรกลสงคราม การที่ถูกกองทัพจักรกลปีศาจล้อมเอาไว้ไม่ต้องกล่าวถึงราชาปีศาจระดับสูงเลย แม้แต่ราชาปีศาจระดับสูงสุดก็ไม่อาจจะทําอะไรได้

แต่ยามนี้ หลังจากที่ได้เห็นความแปลกประหลาดของลมสีดํา ใจของเจ้าเมืองอินจี๋ก็รู้สึกหนาวเหน็บ

ช่วงเวลาต่อมา

เจ้าเมืองอินจได้ใช้จิตมารกวาดผ่านไปทั่วบริเวณ และเห็นฉากที่จะไม่มีวันลืม

เขาเห็นว่าภายในกระแสลมสีดําอันไร้ที่สิ้นสุด กองทัพจักรกลปีศาจจํานวนนับไม่ถ้วนกําลังสลายกลายเป็นอากาศธาตุอย่างรวดเร็ว ช่างบอบบางราวกับกระดาษ

ในช่วงเวลานั้น กองทัพจักรกลปีศาจก็ระเบิดพลังแสงสีดําออกมา พยายามจะครอบคลุมกลุ่มจักรกลสงครามเพื่อสลายพลังจากลมสีดําทิ้งไป

แต่น่าเสียดาย

นิยาย เรื่องนี้อัพเดตก่อนที่อื่น เว็ปแรกที่ลง novelza.com

ลมสีดําไม่ได้ปกคลุมจักรสงครามกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง แต่เป็นกองทัพจักรกลปีศาจทั้งหมด

สุดท้ายมันก็จะกระจายไปยังจักรกลปีศาจตัวอื่นๆ อยู่ดี ซึ่งเท่ากับเป็นการกระทําที่ไร้ประโยชน์

ในที่สุด

เวลาเพียงชั่วครู่ กองทัพจักรกลปีศาจอย่างน้อยๆ ก็สองล้านตัว แปรสภาพกลายเป็นอากาศธาตุด้วยเคล็ด “เรียกสายลม”

ด้านบนเมืองเมฆาปีศาจ

ปีศาจทั้งหมดต่างตกตะลึง

รวมถึงโม๋จี ทั้งหมดมองไปยังพื้นที่เบื้องล่างด้วยท่าทางไม่อยากจะเชื่อ

พวกเขาไม่เคยคิดฝันว่ากองทัพจักรกลปีศาจนับสิบล้านตัวที่สามารถบุกถล่มเมืองเมฆาปีศาจได้อย่างง่ายดาย เมื่อมาเจอกับซูฉิน พวกมันกลับเปราะบางมาก เพียงคําพูดเพียงสองคําก็ทําให้ทั้งกองทัพต้องพ่ายแพ้

“นายท่าน………….”

โม๋จีเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ซุฉินด้วยความหวั่นกลัว

ในตอนนี้ดวงตาของซูฉินสงบนิ่ง มองไปด้านนอกเมืองเมฆาปีศาจด้วยท่าที่สบายๆ

ตั้งแต่ที่ได้รับทิพยอํานาจ “เรียกลมเรียกฝน” มา ซูฉินก็ไม่ได้ใช้มันออกมาอีกเลย เพราะพลังของทิพยอํานาจนี้สร้างผลกระทบขนาดใหญ่เกินไป หากนําไปใช้บนโลกมนุษย์ จะต้องมีสิ่งมีชีวิตมากมายเดือดร้อนหรือตกตายเป็นแน่

แต่ภายในโลกถ้ำปีศาจ ซูฉินไม่สนใจเรื่องเหล่านั้น

แม้ว่าซูฉินจะมีพลังปีศาจอยู่ภายในร่างตอนนี้ ไม่ต่างไปจากปีศาจจริงๆ แต่เขาไม่เคยคิดว่าตนเป็นเผ่าปีศาจ

“ท่านเจ้าเมือง เราควรทําเช่นไรดี?”

ในตอนนี้ ราชาปีศาจนับสิบที่อยู่เคียงข้างเจ้าเมืองอินจี๋ต่างหน้าถอดสี ตัวสั่นไปทั่วทั้งตัว

แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะอยู่ภายใต้การคุ้มครองของเจ้าเมืองอินจี๋ ทําให้ปลอดภัยเป็นการชั่วคราว แต่ราชาปีศาจเหล่านี้ก็ยังคงหวาดกลัว

พวกเขากังวลว่าหลังจากพายุสีดําได้คร่าสังหารกองทัพจักรกลปีศาจทั้งสิบล้านไปแล้ว มันจะทําทุกทางเพื่อจัดการกับพวกเขาเป็นรายต่อไป

“จะทําอย่างไร?”

เจ้าเมืองอินจิ้มองกองทัพจักรกลปีศาจทั้งสิบล้านซึ่งกําลังสลายไปด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ภายในใจของเขาก็เหมือนถูกกรีดแทงจนเลือดอาบ

“ข้าต้องไปฆ่ามัน!”

เจ้าเมืองอินจี๋กล่าวเน้นคํา

“อะไรนะ?” ราชาปีศาจทั้งหลายต่างตกใจ

“โง่เขลา!”

อัญมณีหัวใจปีศาจสีดําที่อยู่ด้านหน้าของเจ้าเมืองอินจี๋พลันแตกออกไปสองส่วน มีเพียงส่วนที่เล็กกว่าเท่านั้นที่ยังพอเปล่งแสงออกมาบ้าง ราวกับแสงเทียนริบหรี่

พื้นที่ที่อัญมณีสีดําคอยคุ้มกันก็ลดลงไปอย่างมาก ครอบคลุมเฉพาะเจ้าเมืองอินจี๋ สําหรับราชาปีศาจมากกว่าสิบตนพวกเขาถูก “หยาดฝน” ซัดสาดเข้าอย่างจัง

“อ้า!”

“อ๊ากกกกกก!”

“นี่มันอะไรกัน?”

ราชาปีศาจทั้งหลายต่างคร่ำครวญโหยหวน

แม้ว่าฝนที่ตกลงมาจากเคล็ด เรียกฝน” จะสามารถสังหารได้แค่ยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่ง ส่วนราชาปีศาจทําได้เพียงคุกคามเท่านั้น

แต่ในยามนี้ เม็ดฝน” ที่ตกลงมาใส่เหล่าราชาปีศาจนั้นมีมากเท่าไรกัน มากกว่าสิบล้านหยด?

การเพิ่มปริมาณทําให้เกิดคุณภาพที่มากขึ้น ประกอบกับเคล็ด “เรียกสายลม” อย่างต่อเนื่อง ราชาปีศาจเหล่านี้คงจะทนอยู่ได้ชั่วขณะหนึ่งก่อนที่พวกมันจะสลายหายไปอย่างสิ้นเชิง

“ไม่ดีแล้ว!”

ขนหัวของเจ้าเมืองอินจี๋ลุกชัน มองดูอัญมณีสีดําที่เพิ่งแตกออกเป็นสองชิ้นตรงหน้า

แม้ว่าเจ้าเมืองอินจี๋จะเป็นราชาปีศาจระดับสูง เขาก็ไม่คิดว่าจะอยู่ได้นานภายใต้ “หยาดฝน” เหล่านี้

“หนี!”

“หนีเร็ว!”

ในตอนนี้ เจ้าเมืองอินไม่มีความคิดที่จะสังหารซูฉินเหลืออยู่ในหัวสมองแล้ว เขาเพียงต้องการจะหลบหนีจาก “หยาดฝน” ห่าใหญ่นี่ก่อนที่หัวใจปีศาจสีดําในมือจะแตกสลายไปอย่างสมบูรณ์

ร่างของเจ้าเมืองอินจี๋กลายเป็นเงา กระโจนหนีออกไปอย่างรีบร้อน

“เจ้าเมืองอินจี๋หลบหนี?”

ปีศาจจํานวนมากเบิกตากว้าง

โม๋จีเองก็ทิ้ง นางไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เห็นเลย

“อยากจะหนี?”

มือขวาของซูฉินยืดออก คว้ามีดยาวรูปร่างแปลกๆ ออกมา เป็นมีดที่คล้ายเคียว ใบมีดโค้งเป็นวงดั่งดวงจันทร์

เห็นเป็นคมมีดสีดําสนิทราวกับหมึกพุ่งหายออกไป

“จะถึงแล้ว”

“อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว”

เจ้าเมืองอินจี๋มองดูหัวใจปีศาจสีดําครึ่งชิ้นที่อยู่ตรงหน้าหัวใจของเขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ด้วยความเร็วของเขา จะใช้เวลาเพียงครู่เดียวในการหลบหนีออกห่างจากที่นี่ไปได้หลายร้อยลี้ และเจ้าเมืองอินจี๋ก็จะหลุดพ้นจากรัศมีของ “หยาดฝน” ห่าใหญ่นี้ในไม่ช้า

อย่างไรก็ตาม

ขณะที่รอยยิ้มของเจ้าเมืองอินจี๋กําลังเผยอออกมา

แกรัก

คมมีดสีดําก็สว่างวาบขึ้นมา

คมมีดสีดํานี้ทะลุผ่านม่านแสงคุ้มกันของหัวใจปีศาจได้อย่างง่ายดาย และทะลุผ่านร่างเจ้าเมืองอินจีไป

เพล้ง!

หัวใจปีศาจสีดําที่อยู่ตรงหน้าของเจ้าเมืองอินจี๋แตกสลายไปหมด

“เจ้าคือ ราชาปีศาจขั้นสูงสุด?”

ร่างของเจ้าเมืองอินจี๋หยุดลง หันมองย้อนกลับมาที่เมืองเมฆาปีศาจด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความสิ้นหวัง ทันใดนั้น ร่างทั้งร่างก็ค่อยๆ แตกสลายหายไปอย่างเงียบๆ ท่ามกลาง “หยาดฝน” ที่ยังคงโปรยปรายลงมาไม่หยุดหย่อน