เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] นิยาย บท 207

Sign in Buddha’s palm 207 (II) เกาะเซียนทะเลบูรพา

“ไม่เป็นไร”

ซูฉินโบกมือ ไม่ได้พูดอะไรมาก

“ไม่เป็นไร?” หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ

“อาตั่ว ในเมื่อเขาต้องการอยู่เป็นอาหารสัตว์ทะเล พวกเราก็ปล่อยเขาไปเถอะ” ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา เหลือบมองมาทางซูฉินจากบนเรือแล้วจึงกล่าวคํา

“แต่ถ้าเราไป คนคนนี้จะไม่รอด” ความรู้สึกที่ทนเห็นสิ่งนั้นเกิดขึ้นไม่ได้ฉายออกมาบนหน้าของหญิงสาวที่ถูกเรียกว่าอาตั่ว

“อาเตี่ย ช่วยเขาเถอะนะ” อาตั่วหันไปมองชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆ

“ช่วยเขา?” ชายวัยกลางคนดูลังเล บรรดาคนที่ใช้ชีวิตในท้องทะเลต่างเชื่อมั่นอย่างยิ่งว่ากรรมดีจะช่วยเหลือพวกตนแน่ หากตนสามารถช่วยเหลือผู้คนได้ก็ควรช่วย แต่ซูฉินกลับปฏิเสธความช่วยเหลือจากพวกเขา

“เอาอย่างนี้เป็นไง”

“เราตามเขาไปอีกครึ่งวัน ด้วยคลื่นจากท้องทะเล แพของเขาจะต้องพลิกคว่ำภายในไม่เกินครึ่งวัน”

“ในตอนนั้น เมื่อไม่มีแพแล้ว เขาจะต้องขึ้นมากับพวกเราแน่ๆ”

ชายวัยกลางคนพิจารณาเรื่องราวแล้วจึงกล่าวออกไป

“ขอบคุณอาเตี่ย”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาว

“เฮ้อ.” ชายวัยกลางคนส่ายหัว “ข้าหวังว่าในอนาคต ถ้าเรามีปัญหา จะมีคนมาช่วยพวกเราเช่นนี้บ้างนะ”

ในเวลาต่อมา

เรือประมงก็ตามซูฉินมาห่างๆ

เป็นธรรมดาที่ซูฉินจะรู้ตัวอยู่นานแล้ว และเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร

ตราบใดที่ไม่รบกวนการค้นหาสิบทวีปและสามเกาะของเขา ก็ไม่เป็นอะไร

ไม่นานนัก

หลายชั่วโมงผ่านไป

ด้านบนเรือประมง ชายวัยกลางคนรู้สึกผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดก็ดูเหมือนจะค้นพบอะไรบางอย่างที่ทําให้ใบหน้าของเขาซีดเผือดราวกับกระดาษ

“ไปเร็ว”

“เราจะต้องรีบไปเดี๋ยวนี้”

เสียงของชายวัยกลางคนสันเทา

“อาเตีย เกิดอะไรขึ้น?” อาตั่วรีบเดินไปหาชายวัยกลางคนอย่างรวดเร็ว กล่าวถามด้วยความสงสัย “ พวกเราจะไม่ช่วยเขาแล้วหรอ?”

ชายหนุ่มอีกคนก็เดินเข้ามาด้วยความสงสัยเช่นกัน

“ช่วยเขา?”

ชายวัยกลางคนยิ้มอย่างขมขืน “ที่เราอยู่รอดมาจนถึงตอนนี้ก็โชคดีแค่ไหนแล้ว”