เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 1

“อาจารย์ครับ ท่านเคยกล่าวว่าหากบรรลุไม่ถึงขั้นแดนมหาเนรมิต ท่านก็จะท่องโลกไปเรื่อย ๆ ไม่กลับมาตลอดชีวิต และได้สั่งให้ศิษย์ปกปักรักษาตระกูลเหยาในเมืองเจียงไห่ สามปีที่ผ่านมานี้ ท่านกังวลว่าผมจะแสดงความสามารถจนก่อให้เกิดเภทภัย จึงสั่งให้ผมแกล้งเป็นคนเหลือเดน อ่อนแอ ไร้อุดมการณ์ และยังไม่วายจำต้องเป็นเขยแต่งเข้าบ้านตระกูลเหยาอีกด้วย ผมเลยตกกระไดพลอยโจนกลายเป็นเขยสวะที่โดนข่มเหงรังแกทุกวี่วัน และยังโดนคนอื่นใช้งานตามใจชอบ”

“ตอนนี้ศิษย์ไม่ต้องซ่อนเร้นความสามารถอีกต่อไปแล้ว”

“ตอนนี้ศิษย์ผ่านภัยพิบัติที่ถูกลิขิตไว้สำเร็จ บรรลุถึงขั้นแดนมหาเนรมิต ต่อไปเมืองนี้หรือโลกนี้ก็จะอยู่ในการควบคุมของลูกศิษย์”

ณผาซานชิง ได้วางเหล้าขาวสามแก้วบนแท่นหินสีเขียว

เซียวชุ่นกล่าวจบก็หยิบเหล้าขาวขึ้นมาหนึ่งแก้ว ก่อนจะเทลงหน้าผากที่ลึกจนมองไม่เห็นก้น ต่อด้วยเทเหล้าขาวแก้วที่สองใส่ศิลาผาซานชิงแสงจันทราสอดส่องเหล้าขาวอันเย็นฉ่ำที่กำลังโรยตัวลงไปเปล่งประกายแสงระยิบระยิบแวววาว

เซียวชุ่นรู้สึกเศร้าสลด เนื่องจากอาจารย์ของเขากับบรรพบุรุษของตระกูลเหยาเคยตกลงปลงใจกันว่า อาจารย์จะคุ้มครองตระกูลเหยาสามรุ่น ซึ่งอาจารย์ได้รักษาสัจจะปกป้องตระกูลเหยามาสองรุ่นแล้ว และได้มอบหมายให้เซียวชุ่นดูแลรุ่นที่สามแทน

ตามที่อาจารย์กล่าว หากปกป้องครบสามรุ่นเมื่อไหร่ เมื่อนั้นก็เป็นวันที่พวกเขากับตระกูลเหยาหมดวาสนาต่อกัน

“คิก ถ้าอาจารย์ไม่ให้ฉันเก็บซ่อนความสามารถ แล้วฉันจะปล่อยให้คนมากมายกลั่นแกล้งตามใจชอบได้อย่างไร หลังจากวันนี้เป็นต้นไป ไม่รู้ว่าสีหน้าพวกเขาจะน่าสนใจขนาดไหน?”

เซียวชุ่นหัวเราะเบาๆ หนึ่งเสียง ในขณะที่เขาหยิบเหล้าขาวแก้วที่สาม มือถือก็ดังขึ้นกะทันหัน

เมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเข้า เซียวชุ่นก็รู้สึกประหลาดใจนิดๆ เธอโทรหาเขาหรือ？

เจ้าของสาวเรียกเข้าคือ ภรรยาที่เป็นแค่ในนามของเขา ชื่อเหยาเสิน

เพื่อยกระดับการปกป้องตระกูลเหยาให้มีประสิทธิภาพสูงสุด เซียวชุ่นจึงแสร้งเป็นชายหนุ่มทั่วไปที่เหยาฉางเหอ ผู้ซึ่งเป็นนายท่านตระกูลเหยารุ่นก่อน คัดเลือกให้เป็นเขยแต่งเข้าบ้าน จึงแสดงละครตลกร้ายฉากที่แต่งกับคุณหนูไฮโซขึ้น ทว่าความจริงก็คือหลังจากแต่งงานกับเหยาเสินก็กลายเป็นผู้อารักขาตระกูลเหยา

ซึ่งได้ทำหน้าที่ติดต่อกันสามปีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง และถูกตราหน้าว่าเป็นเขยสวะเสมอมา แม้แต่เหยาเสินก็ไม่เคยเห็นคุณค่าในตัวเขา พวกเขาเป็นแค่สามีภรรยาในนาม ไม่เคยมีสัมผัสชิดเชื้อเลยสักนิด

เมื่อรับสาย เสียงอันคุ้นเคยที่เจือความฉุนเฉียวไว้ก็ส่งมา

“นายไปตายอยู่ที่ไหน ทำไมยังไม่กลับมาอีก?”

“ผมมาที่...”

“ฉันไม่สนว่านายจะไปไหน แค่อย่าลืมสิ่งที่นายรับปากฉันก็พอ นายกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ วันนี้เป็นวันฉลองวันเกิดของคุณปู่รอง ตอนนี้คนในบ้านถึงกันหมดแล้ว ก็เหลือแต่นายนั่นแหละ ฉันได้โอนเงินเข้าบัญชีนายหนึ่งแสนแล้ว นายไปถอนออกใช้เป็นของขวัญในงานซะ”

“ให้เวลานายสิบนาทีสุดท้าย”

กล่าวจบ เธอก็ตัดสายทิ้งโดยพลัน

คุณปู่รองของเหยาเสินก็คือหัวหน้าตระกูลของรุ่นนี้ ซึ่งเป็นน้องชายของเหยาฉางเหอ ชื่อว่า เหยาเจิ้นชู หลังจากที่เหยาฉางเหอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ เขาก็เข้ามาดำรงตำแหน่งเป็นนายท่านตระกูลเหยา

เซียวชุ่นเก็บมือถือ สุดท้ายก็มองบ้านไม้ไผ่อันเขียวขจีปราดหนึ่ง

เขาหมุนกายพุ่งลงเขาอย่างองอาจ

เวลาสามปีจบสิ้น รอดูเขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้เลย

……

อากาศเดือนสิบในเมืองเจียงไห่หนาวเล็กน้อย

เซียวชุ่นลงจากเขามาถึงเขตตัวเมืองก็มุ่งหน้าไปยังโรงแรมเยว่ไห่ วันนี้เป็นวันเฉลิมฉลองวันคล้ายวันเกิดของนายท่านตระกูลเหยา เขาก็ถูกรับเชิญแบบไม่เคยมีมาก่อนด้วย

เมื่อเดินมาถึงหน้าธนาคารแห่งหนึ่งก็นึกถึงถ้อยคำของเหยาเสิน เซียวชุ่นจึงเข้าไปที่ธนาคาร

เขาไม่สนใจเงินของขวัญอะไรทั้งสิ้น ทว่างานเลี้ยงวันเกิดของเหยาเจิ้นชูทันที จะทำให้เหยาเสินขายหน้าไม่ได้

พึ่งสาวเท้าเข้ามาด้านในธนาคาร เขาก็เห็นเพียงสาวน้อยงามพิสุทธิ์คนหนึ่งประคองชายชราผมหงอกนั่งที่เก้าอี้ ผู้จัดการธนาคารที่ยืนอย่างมีสัมมาคารวะอยู่ด้านข้างเอ่ยว่า

“รับทราบครับ ท่านซ่งโปรดรอสักครู่นะครับ ผมจะไปนำมาเดี๋ยวนี้ครับ” ผู้จัดการยิ้มอย่างประจบประแจง ถือใบถอนเงินแล้วหมุนกายบริการชายชราผู้นี้

“คิกคิก พ่อหนุ่มคนนี้กระฉับกระเฉงดีจัง”

เมื่อเห็นเซียวชุ่นมองมา ซ่งเจิ้นไห่ก็พยักหน้าให้อย่างเป็นมิตร ถึงแม้เขาจะเคยเห็นชายหนุ่มที่เพียบพร้อมไปด้วยหน้าตาและความสามารถ ทว่าเมื่อเห็นเซียวชุ่นก็รู้สึกอีกฝ่ายไม่ธรรมดา เกิดความรู้สึกอยากประสานมิตรไมตรี

เซียวชุ่นไม่รู้ว่าความคิดอ่านของผู้อาวุโส ตอนนี้สายตาเขาจับจ้องอยู่แต่ใบหน้าของผู้อาวุโส ซึ่งมีริมฝีปากดำคล้ำ ใบหน้าซีดเหลือง ดวงตามีเส้นเลือด และสิ่งเหล่านี้ก็เป็นลักษณะของผู้ป่วยเป็นโรคชนิดหนึ่ง