เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 102

เขาเอ่ยถามอย่างลังเล“เหล่าเหยา ขายภาพนี้ให้ข้าได้หรือเปล่า? ข้าจะให้เงินเพิ่มอีกหน่อยนึง”

หลิวหยุนเซียงเพิ่งจะได้ยินเขาพูดว่าราคากี่แสน แต่ว่าตอนนี้เขากลับพูดว่าอยากจะซื้อ ในตอนนี้ภายในใจแอบดีใจ นี่หรือจะหายได้ดีแล้วเนี่ย ก่อนที่จะรีบเอ่ย“ภาพนี้พวกเราเหล่าเหยาต่างก็ชื่นชอบ หากเจ้าอยากได้ล่ะก็……งั้นก็ลองเสนอราคามาสิ?”

“แม่ ภาพนี้เราจะไม่ขายนะ” เซียวชุ่นพูดคัดค้านอย่างเสียงแข็ง

เซียวชุ่นไม่คิดว่ากงเนี่ยจะจงใจมาหลอกบ้านตระกูลเหยา อีกทั้งท้ายสุด...ใครแม่งจะเอารูปภาพที่ราคาห้าสิบล้านกว่าบาทที่สง่างามเช่นนี้มาแขวนไว้ที่ห้องรับแขก?

กงเนี่ยในตอนนี้รู้สึกพูดไม่ออกและเขิน แต่ทว่าเขานั้นก็ไม่ที่จะยอมแพ้ออกมา

ภาพนี้มันช่างเลียนแบบมาได้เหมือนมาก ถึงแม้จะเคยเห็นมาก่อนแล้ว แต่ราวกับว่าได้มีจิตวิญญาณและเสน่ห์ของปรมาจารย์จางอยู่ในนี้

บรรยากาศในตอนนี้ค่อนข้างที่จะแข็งทื่อไปหน่อย

“ทำไมล่ะ?กลับไปค่อยไปซื้ออีกอันไปแขวนไว้ก็ได้ไม่ใช้หรอ”หลิวหยุนเซียงเอ่ยอย่างเร่งรีบ

“ใช่สิ ผู้เพื่อนเซียว อาคุณอากงเขาอยากได้ก็ให้เขาไปเถอะ ก็แค่ภาพเลียนแบบไม่ใช่หรอ” เสิ่นซิ้งเย่ก็เอ่ยตาม

“ผู้เพื่อนเซียว อาคุณอากงเขาชอบภาพนี้มาก เจ้าไม่ค่อยเข้าใจเรื่องแบบนี้หรอก แขวนไว้จะไม่เหมือนอะไร? ขายให้อาคุณอากงเถอะ ไว้ให้เขาวางใจเถอะวันนี้”

ในตอนนี้เหยาเสิ่นก็ได้แอบดึงเสื้อขอวเซียวชุ่น และเอ่ยเบาๆ“ไม่งั้นก็ขายให้ลุงคุณอากงไปเถอะ ฉันมองดูแล้วเขาน่าจะชอบมันมากเลยนะ”

เซียวชุ่นอดไม่ได้และเบื่อ ไม่คิดว่าเหยาเสินจะเอ่ยดังนี้ ก่อนจะพูดความจริง“ไม่ใช่ผมไม่ขาย แต่ผมกลัวว่าเขาจะไม่มีเงินซื้อ”

คนทั้งสถานที่นี้ต่างเงียบกริบ

ทุกคนคิดว่าได้ยินผิดไป

ภายใต้ฝ่ามือของกงเนี่ยนั้นมีโรงงานของเขาตั้งมากมาย ทั้งตัวรวมกันแล้วยังไงก็มากกว่าร้อยล้าน

“เซียวชุ่น เจ้าพูดบ้าอะไรเนี่ย? พูดมั่วแน่ๆ！”เหยาเจี้ยนกั๋วเอ่ยด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อและไม่พอใจ

“ผู้เพื่อนเซียว เจ้าพูดได้ทำร้ายจิตใจไปแล้ว นี่มันของรักหรือสมบัติอะไรกัน มันก็แค่ภาพวาดภาพหนึ่ง มีหรือคุณอากงนั้นจะไม่สามารถซื้อได้ มาดูว่าเจ้าจะทำได้ไหม！”

“แปลกใจเลยที่ผู้คนนั้นจะมองเขาไม่ดีอย่างงั้น เจ้าเด็กพวกนี้ช่างเหลือเกินจริงๆ”

ส่วนคนอื่นๆก็ไม่ได้มีสีหน้าใด ลูกเขยตระกูลเหยานั้นช่างไม่มีมารยาทจริงๆ ไม่ใช่ทำให้คนอื่นอับอายขายขี้หน้าแบบนี้

งั้นก็แสดงว่าภาพพังๆภาพนี้ พวกเขานั้นเข้าใจความสามารถของกงเนี่ยดี ไม่อย่างงั้นทำไมจะไม่มีเงินซื้อล่ะ?

เมื่อเรื่องถึงดังนี้ เซียวชุ่นจึงไม่ได้แอบซ่อนอีกต่อไป ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ภาพนี้ก็คือภาพวาดศิลปะของจริงของปรมาจารย์จางต้าเชียนยังไงล่ะ”

เขาพูดเอ่ยเบาๆ แต่ทว่ากลับดังมาก

“เลิกล้อเล่นได้แล้ว ภาพนี้ภาพฉิงไอ๋เซียนเก๋อฉันจำได้ว่ารอบก่อนได้มีการประมูลไปที่ห้าสิบล้านบาท อย่าบอกนะว่าเจ้าเป็นคนซื้อมา?”เซี่ยไห่จวินพูดพลางหัวเราะ

ราวกับว่าพวกเขาทำตัวเป็นพวกคนรวย ที่จะมาคอยติดตามข่าวพวกนี้ โดยเฉพาะของสะสมยอดนิยมในไม่กี่ปีก่อน

“ภาพห้าสิบล้านบาทเจ้าจะกล้าเอามาแขวนไว้ที่ผนังอย่างนี้หรอ วัวที่ว่าเก่งคงโดยพวกเจ้าเป่าจนตายไปแล้วมั้ง！”

เหยาเสินเงยหน้ามองด้วยความสงสัยไปที่เขา เจ้าชายคนนี้พูดออกมายากที่จะทำให้ผู้คนเชื่อจริงๆ ถึงแม้ภายในเดือนกว่าๆที่เซียวชุ่นนั้นทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจกับเขาและไม่อยากจะเชื่อ ตอนนี้เธอไม่รู้แล้วว่าสิ่งไหนบ้างที่เขาพูดแล้วคือเรื่องจริงหรือเรื่องล้อเล่น

“เจ้าก็ไม่ได้กินเหล่าไปเยอะเลย นี่เยอะแล้วหรอ?”เสิ่นยี่เอ่ยขึ้น

เซียวชุ่นพยักไหล่ “ไม่คิดว่าพวกคุณจะไม่เชื่อ งั้นก็ช่างมันเถอะน่า”

“เจ้าเอาลงมาให้ข้าดูได้ไหม?” กงเนี่ยไม่ได้แสดงท่าทีโกรธแต่อย่างใด ก่อนจะเอ่ยพร้อมใบหน้าที่ตื่นเต้น

เซียวชุ่นพยักหน้า ก่อนที่จะเดินไป และลากเก้าอี้มา ก่อนที่จะยืนขึ้นไปและ ปลดภาพออกมาจากผนัง

กงเนี่ยค่อยๆรับภาพมาอย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะรีบเดินไปที่โซฟาของห้องรับแขก และวางไว้ที่ที่วางน้ำชา

ผู้คนอื่นๆต่างก็สงสัยและเดินเข้ามา และรอที่จะดูคำหัวเราะของเซียวชุ่น อีกทั้งยังมาดูคำตลกของเหยาเจี้ยนกั๋วด้วย

“ฉันขอถอดกรอบรูปได้ไหม?” กงเนี่ยเอ่ยถามด้วยดวงตาขอร้อง สามารถมองเห็นได้ว่า เขานั้นหลงเสน่ห์ในภาพวาดไปแล้ว

เซียวชุ่นพยักหน้าอีกครั้ง