เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 103

หลิวหยุนเซียงมองไปภาพฉิงไอ๋เซียนเก๋อที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนที่จะมองไปที่เซียวชุ่น และพูดอย่างไม่มีอารมณ์“ของแบบที่แพงขนาดนี้ เจ้าเด็กนี่มันจริงๆเลย ทำไมถึงไม่บอกฉันก่อนนะ หากมันหายไปล่ะ หรือถูกทำลายเสียหายจะทำยังไง?”

เซียวชุ่นเอ่ยยิ้มๆ “แม่ แม่ไม่ใช่หรอที่บอกว่าแขวนไว้ในห้องแล้วจะดียังไงล่ะ? แค่แม่ดีใจก็พอแล้ว”

เหยาเสินเงยหน้ามองเขาด้วยความประหลาดใจ เจ้าเด็กคนนี้ทำไมอยู่ดีๆถึงได้พูดดีขนาดนี้ คำพูดนี้มันช่างน่าประทับใจจริงๆ นี่มันไม่ใช่นิสัยของเขาเลย

ภายในใจของเซียวชุ่นคิด ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ยังไงสะก็ใช้โอกาสนี้ในการสร้างความประทับใจก็แล้วกัน

ในเมื่อคำพูดนี้ คำพูดเดียวก็สามารถที่จะทำให้แม่ยายนั้นดีใจมีความสุข อีกทั้งยังไม่ต้องเสียเงินเสียเนื้ออีก แล้วทำไมจะต้องไม่ทำด้วยล่ะ

ผู้หญิงหรอ ก็นิสัยคล้ายๆกันหมดนั่นแหละ

ทันใดนั้นความรู้สึกซับซ้อนที่ไม่สามารถที่จะอธิบายได้ของหลิวหยุนเซียงก็ปรากฏขึ้นมากมาย ทั้งปลื้มปริ่ม เสียใจ เพราะของที่แพงขนาดนี้ หากโดนตัวเองทำให้เสียหายขึ้นไป แน่นอนว่าความคิดที่จะฆ่าตัวตายคงจะมีแล้ว

แต่ว่าใบหน้าของเซียวชุ่นนั้นไม่ได้สนใจ เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร จะมีเพียงแต่ลมหายใจหนักๆที่พ่นออกจากจมูก

เหยาเสินนั้นได้เริ่มที่จะเก็บจานชามช้อนและตะเกียบ

เซียวชุ่นนั้นได้ทำการเก็บภาพฉิงไอ๋เซียนเก๋อ ก่อนที่จะเงยหน้ายิ้ม “แม่ ของพวกนี้แม่มาเก็บเถอะ ถ้าหากคุณอยากจะแขวนไว้อีกล่ะก็ รอพรุ่งนี้ค่อยหาช่างมาทำก็แล้วกัน ”

“ไม่งั้นให้เหยาเสินหาที่จัดเก็บดีๆไหมล่ะ หากไม่ดีถูกฉันทำเสียหายจะทำไง…”หลิวหยุนเซียงเอ่ยอย่างลังเล

ถึงแม้จะพูดเช่นนี้ แต่เธอนั้นก็อยากที่จะยังเอาของวางไว้ที่เธอที่นี่ เซียวชุ่นทำไมจะดูไม่ออก

“พังก็พังไปสิ ไม่เป็นไรหรอก”

“ ถ้าอย่างงั้นก็ได้ งั้นคุณก็ช่วยผมเก็บไปเถอะ โรงงานของคุณที่นั่นจะว่ายังไงมั้ย? หากว่าทำไม่ได้ล่ะ ของพวกนี้นับว่าเก้บไว้เป็นของชิ้นสุดท้ายของคุณไง”หลิวหยุนเซียงเอ่ยถามอย่างงุนงง

เซียวชุ่นพยักหน้า ก่อนที่จะยิ้มและไม่เอ่ยอะไร หลังจากนั้นเขาจึงลุกไปช่วยเหยาเสินเก็บของ

หลิวหยุนเซียงนั้นได้เก็บภาพฉิงไอ๋เซียนเก๋อแล้วก็เดินออกมาจากห้อง

“พวกคุณสองคนอย่ายุ่งไปก่อนเลย ผมทำเอง ยุ่งกันมาทั้งวันแล้ว รีบไปอาบน้ำแล้วนอนเถอะ”

ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วยิ้ม และไม่ได้ยื้อกันต่อไป ก่อนที่ทั้งสองคนจะกลับไปอาบน้ำแล้วแยกกันไปที่ห้องตัวเอง

“คุณมาช่วยฉันนวดหัวไหล่ทีสิ สองวันที่ผ่านมานี้รู้สึกจะแข็งๆตึงๆ” เหยาเสินตอนนี้ไม่ได้รู้สึกเขินอายเหมือนเมื่อก่อนแล้ว และก็คุ้นเคยชินกับแบบนี้ไปสะแล้ว

“โอเค”

เซียวชุ่นก็รีบกระโดดขึ้นไปบนเตียงแล้วไปนวดให้เธอ

“ภาพนั้นใครเป็นคนให้คุณหรอ?” เหยาเสินหลับและเอ่ยถามอย่างสงสัย

เซียวชุ่นจึงได้อธิบายเรื่องในวันนั้นหลินม่านชิงที่เขามีงานหมั้น

“ครั้งหน้าหากมีเรื่องอะไรคุณช่วยบอกฉันก่อนได้ไหม จะให้คุณมาทำให้ตกใจทุกครั้งฉันคงจะเป็นโรคหัวใจก่อนพอดี” เหยาเสินแกล้งบ่นๆ

“รับทราบ เจ้านาย”

เซียวชุ่นยิ้มและเอ่ยอู้อี้คนเดียว ผมพูดไปแล้วคุณก็ไม่เชื่อ เช็กพันล้านของผม อีกนิดเดียวก็จะถูกคุณเอาไปทิ้งแล้ว

“อากาศเย็นแล้ว นอนกับพื้นคงจะไม่ค่อยสบาย คุณไปนอนบนที่นอนเถอะ” เหยาเสินพูดอย่างลังเล

ถึงแม้ที่จะได้ย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์แล้ว มีห้องมากมาย แต่ว่าทั้งสองคนกลับยังคงชินกับการไม่แยกห้องนอน และมักจะคิดว่าเหยาเสินนั้นคือเตียงนอน และเขาก็นอนกับพื้น

เมื่อพูดจบใบหน้าของเธอก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นร้อนผ่าว และร้อนจนไปถึงลำคอ ก่อนที่ใจของเธอนั้นจะเริ่มเต้นแรง

“ไม่ต้องหลอก เพิ่มเตียงนอนให้ผมก็พอแล้ว” เซียวชุ่นเอ่ยตอบอย่างไม่ลังเล

เหยาเสิน：“……”

“ลงไปข้างล่าง！”