เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 117

“คุณปู่ห้าจะสามารถฟื้นขึ้นมาได้เมื่อไหร่?”ซ่งหลิงเออร์น้ำตาคลอพลางเอ่ยถามขึ้น

“ประมาณตอนกลางวันก็ฟื้นขึ้นมาได้แล้ว”เซียวชุ่นตอบ

“ไม่ต้องกังวลนะ รักษาชีวิตเอาไว้ได้แล้ว”

ซ่งหลิงเออร์พยักหน้าลง ซ่งเจิ้นไห่เชื่อมั่นในวิชาแพทย์ของเขาอยู่มากทีเดียว ในเมื่อเซียวชุ่นพูดแบบนี้ เขาก็เชื่ออย่างไม่ต้องสงสัย

“ท่านซ่ง น้องซ่งหยุนพูดเมื่อครู่นี้......”หลังจากที่ทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว เซียวชุ่นก็เอ่ยถามขึ้น

“ไม่ปิดบังเธอแล้วกัน วันนั้นหลังจากที่เธอไปยั่วเย้าซือคงซิงกับเจิ้งหย่งจาง ฉันเคยคิดที่จะไปเยี่ยมถึงที่บ้านเพื่อจัดการเรื่องนี้ แต่เรื่องในครั้งนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่แบบนี้ไม่ใช่ว่าจะสามารถวางแผนเอาไว้ได้ภายในเดือนสองเดือน เห็นได้ชัดว่าตระกูลเจิ้งกับตระกูลซือคงมีการเตรียมการกันไว้แล้ว”ซ่งเจิ้นไห่เอ่ยขึ้น

“ในที่สุดเจียงไห่นี่ก็มีเรื่องแล้ว”

“จำเป็นต้องให้ผมช่วยไหมครับ?”

เรื่องที่แท่นบู๊เงามืดของเซียวชุ่นหลีกหนีไปจากหูของซ่งเจิ้นไห่ไม่ได้อยู่แล้ว

แต่เรื่องทางธุรกิจไม่สามารถอาศัยหมัดได้อยู่แล้ว ตอนนี้ทั้งเจียงไห่อำนาจส่วนมากแทบจะเป็นทหารกบฏไปแล้ว โน้มเอียงไปทางตระกูลเจิ้งและตระกูลซือคง ก็ไม่สามารถจะฆ่าพวกเขาทั้งหมดได้อยู่แล้ว

จับโจรให้จับหัวหน้า เพียงแค่ล้มล้างตระกูลเจิ้งและตระกูลซือคงได้เรื่องนี้ก็จะสามารถแก้ปัญหาได้

เพียงแต่อาศัยแค่ตระกูลซ่งไปต่อต้านกับตระกูลใหญ่แบบนี้เป็นเรื่องที่เหนือบ่ากว่าแรงอยู่บ้างอย่างเห็นได้ชัด ซ่งเจิ้นไห่จำเป็นต้องใช้เวลาในการวางแผน

“น้ำใจของผู้เพื่อนเซียวตระกูลซ่งรับเอาไว้แล้ว แต่เรื่องนี้เกรงว่าเธอก็คงจะช่วยไม่ได้”ซ่งเจิ้นไห่ฝืนยิ้ม

เซียวชุ่นพยักหน้าลง : “โอเคครับ ถ้าหากตระกูลซ่งต้องการผม ก็บอกได้เลยนะ”

“ขอบคุณมาก”

อยู่ที่นี่ต่อก็ไม่มีอะไรแล้ว เซียวชุ่นจึงพาเหยาเสินเตรียมตัวออกไป

“พี่หวาง ได้ยินมาว่าพี่เห็นคุณเซียวที่แท่นบู๊เงามืด หน้าตาเป็นอย่างไรบ้าง? พี่เห็นชัดไหม?”

ตอนที่ทั้งสองคนเดินลงมาตามบันไดนั้นพอดีกับคุณหมอในชุดกาวน์สามสี่คนเดินขึ้นมาพอดี

“เหลวไหล เห็นชัดอยู่แล้วสิ ฉันไปทำไมแล้ว”

เสียงที่ตอบรับมานั้น เซียวชุ่นกับเหยาเสินได้ยินแล้วก็รู้สึกคุ้นหู เสียงที่คุ้นหูนั้นเอ่ยพูดต่อ : “พูดแบบนี้ก็แล้วกัน ใช้คำนี้มาอธิบายแล้วกัน ‘โดดเด่นในหมู่ผู้คน’”

“พี่หวาง พี่มองเห็นไม่ชัด หลอกพวกเราแล้วหรือเปล่า? หน้าตาเป็นยังไง พี่ก็บอกมาหน่อยสิ”เสียงไพเราะของผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น

“เป็นไปได้ยังไง.....”พอหวางข่ายเจี๋ยเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเซียวชุ่นและเหยาเสินที่เดินลงมาจากบันไดพอดี

ในขณะเดียวกันทั้งสองคนเองก็เห็นเขาแล้วเช่นกัน มิน่าล่ะเสียงถึงได้ฟังดูคุ้นหู

หลังจากที่หวางข่ายเจี๋ยเห็นทั้งสองคนแล้ว สีหน้าท่าทางก็สดใสอยู่บ้าง แล้วยิ้มออกมาอย่างเขินๆพลางเอ่ยขึ้น : “เหยาเสิน ทำไมพวกเธอมาอยู่ที่นี่กันล่ะ?”

“มาหาเพื่อนน่ะ”ถึงแม้ว่าเหยาเสินจะไม่ชอบคนๆนี้ เพราะถึงอย่างไรเมื่อก่อนก็เป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกันมา จึงฝืนยิ้มแล้วเอ่ยพูดขึ้น

“ออ....อ่อ”

เขามองไปยังเซียวชุ่น สีหน้าก็ยิ่งซับซ้อนมากขึ้น ขาอ่อนเล็กน้อย เอ่ยพูดอย่างสะเปะสะปะ: “พี่...พี่เซียว สวัสดีครับ”

เซียวชุ่นยิ้มแล้วพยักหน้าลงเล็กน้อย

“ทั้งสองคนเหมาะสมกันเหมือนกิ่งทองใบหยกจริงๆ บุพเพสันนิวาสเลย”หวางข่ายเจี๋ยไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่

พวกเซียวชุ่นทั้งสองคนนั้นมองสบตากันแปลกๆ คนที่อยู่ทางด้านหลังเอ่ยถาม : “หวางข่ายเจี๋ย นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“อ่อ ฉันไม่เป็นไร ทั้งสองคนค่อยๆไปนะ ไม่มีอะไรก็มานั่งเล่นบ่อยๆ”เขาหันข้างเพื่อถอยให้มีระยะห่างต่อกัน พลางกลืนน้ำลาย

เหยาเสิน : “………”

เซียวชุ่น : “……….”

“พูดผิดแล้ว ที่นี่คือโรงพยาบาล ไม่มีอะไรก็พยายามอย่ามาแล้วกัน”หวางข่ายเจี๋ยพูดออกไปเมื่อครู่นี้รู้สึกได้ว่าไม่ถูกต้องจึงรีบแก้