เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 118

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว เหยาเสินก็ตั้งใจฟังขึ้นมาทันที

“คุณยุ่งอะไร?”

“ที่บริษัทเสี่ยวจางสอนผมเล่นเกมคอมพิวเตอร์อยู่สนุกอยู่เหมือนกันนะ ช่วงนี้ยุ่งกับการทำสำเนาอยู่”

“……ไปตายซะ”

จากนั้นเหยาเสินก็เอ่ยพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่จริงจัง : “คุณปู่รองไปที่บริษัทแล้ว”

“เขามาทำอะไร?”

“ไม่รู้”

“อย่างไรก็เถอะคนแก่นั่นก็มักไม่ได้มีเรื่องดีอะไรอยู่แล้ว”เซียวชุ่นมีความเห็นมากมายกับเหยาเจิ้นชูอยู่แล้ว

“ถึงอย่างไรก็เป็นคุณปู่รองของฉัน ถึงตอนนั้นคุณอย่าพูดอะไรที่วู่วามขนาดนั้นนะ อย่าให้เหมือนกับครั้งที่แล้ว ถ้าหากโมโหจนร่างกายมีปัญหาขึ้นมา พวกเราที่เป็นคนรุ่นเด็กกว่าถูกพูดออกไปไม่น่าฟังได้”

“ผมจะพยายามแล้วกัน เพียงเขาไม่ทำเกินไป เวลาเขาพูดผมก็จะถือซะว่าเขาพูดเรื่องไร้สาระ”

ทั้งสองคนกลับมาที่บริษัทก็เห็นใบหน้าแก่ๆที่เย็นชาของเหยาเจิ้นชู เหยาเสินยิ้มเล็กน้อยพลางเอ่ยขึ้น : “คุณปู่รองมาได้อย่างไรคะ?”

“เหยาเสิน เธอกล้ามากนะ กล้าไปกู้เงินธนาคารลับหลังปู่ ถึงตอนนั้นแกคืนเงินไม่ได้จะพวกเราตระกูลเหยาก็จะอับอายขายหน้ากันหมด”

เหยาเจิ้นชูยังไม่ได้ทันเปิดปาก หยาวฮั่นก็พูดมาก่อน ตอนนี้เขามองเซียวชุ่นด้วยความไม่พอใจที่สะสมมานาน

“กู้เงิน? ฉันไม่ได้กู้เงินนะคะ”เหยาเสินเอ่ยขึ้นอย่างงงๆ

“ไม่ได้กู้เงิน? แล้วเงินที่ซื้อบริษัทนี่มาจากไหน? ได้ยินว่าบ้านของเธอยังกำลังขายคฤหาสน์ที่จิ่นซิ่วกั๋วจี้ ยี่สิบกว่าล้านเชียวนะครับปู่ เงินพวกนี้เอามาจากไหน? ถ้าไม่อย่างนั้นก็รับสินบนของยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนล?”

หยาวฮั่นเลิกคิ้วขึ้นพลางเอ่ยถาม

เรื่องนี้เขารู้ตั้งนานแล้ว ก็รอเหยาเสินกลับมา แล้วเอ่ยขึ้นมาต่อหน้าแบบนี้

เมื่อเหยาเจิ้นชูได้ยินแล้ว ก็ขมวดคิ้วขึ้นตามไปด้วย

เหยาเสินส่งเสียงไม่พอใจออกมา : “ยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนลในหนึ่งปีมีกำไรเท่าไหร่ บัญชีก็เปิดเผยออกมาอยู่แล้ว ตอนนี้คุณเป็นประธานของยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนล จะไม่รู้เลยเหรอคะว่าบัญชีเดินสะพัดในแต่ละเดือนเท่าไหร่? รับสินบน....สามปี ทุกปีฉันต้องได้รับไปถึงเจ็ดล้านถึงจะสามารถซื้อคฤหาสน์หลังนั้นได้ สมองของคุณโดนลาเตะมาเหรอคะถึงได้โง่แบบนี้?”

“เธอ.....”หยาวฮั่นสำลักไปเสียจนพูดไม่ออก อ้ำๆอึ้งๆ : “ถ้าอย่างนั้นเธอไปเอาเงินมาจากไหน?”

“คุณต้องยุ่งด้วยเหรอคะ?”เหยาเสินตอบกลับ

“อวดดี! เหยาเสิน ตอนนี้นับวันเธอยิ่งใช้ไม่ได้แล้วนะ จู่ๆครอบครัวของเธอก็มีเงินออกมามากขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าควรจะอธิบายกับพวกเราเสียหน่อยหรือ?” เหยาเจิ้นชูตำหนิ

“คุณปู่รอง ฉันเอายู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนลให้พวกคุณไปแล้ว แล้วก็ไม่ได้รับกิจการของในครอบครัวด้วย เงินของฉันจะเอามาจากไหนเกี่ยวอะไรกับพวกคุณด้วยคะ? มีสิทธิอะไรที่ฉันจะต้องไปอธิบายกับพวกคุณ?”เหยาเสินย้อนถามกลับ

เซียวชุ่นยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกว่าตรงไหนที่ไม่ถูกต้อง

เมื่อกี้นี้ไม่ใช่ว่าเธอกำชับเอาไว้แล้วว่าให้ผมพูดอย่าพรวดพราดขนาดนั้นเหรอ?

ทำไมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้พูดออกมาอย่างวู่วามกว่าผมเสียอีก?

หรือว่าสิ่งนี้จะสามารถเป็นโรคติดต่อได้กัน?

“ก็เป็นเพราะเธอแซ่เหยายังไงล่ะ!”เหยาเจิ้นชูตบโต๊ะชาพลางตวาดออกมาเสียงดัง

“ในประเทศก็มีกฎหมายบ้านเมือง ในตระกูลก็มีกฎของตระกูลเหมือนกัน ทำไม? ฉันที่เป็นผู้อาวุโสจะมาสนใจแกไม่ได้ใช่ไหม?”

เหยาเสินพูดไม่ออกในทันที มาไม้นี้อีกแล้ว

“เหยาเสิน ตอนนี้นับวันเธอยิ่งมีความสามารถแล้ว แม้แต่คำพูดของคุณปู่รองเธอยังกล้าแย้งกลับแล้ว แบบนี้มันใช้ได้เหรอ?”หลี่ชุนเหลียนเอ่ยขึ้น

“ฉันว่าเป็นเพราะลูกเขยไร้ประโยชน์นี่พาเธอเสียคนไปแล้วสินะ”

เหยาเสินยักไหล่ขึ้นอย่างจนปัญญาแล้วเอ่ยพูดขึ้น : “เอาเถอะค่ะ คุณปู่รอง วันนี้คุณปู่มาที่บริษัทเพื่ออะไรกันแน่คะ ต้องพูดตรงๆว่าฉันยุ่งมากจริงๆค่ะ”