เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 119

“เดี๋ยวก่อน!”

ตอนที่พวกหยาวฮั่นทั้งสามคนจะออกจากประตูไปนั้น เซียวชุ่นตะโกนออกมาด้วยแววตาที่เยือกเย็น

ทั้งสามคนหยุดแล้วหันกลับมามองด้วยใบหน้าที่งุนงง

“พวกคุณสามคนดูถูกผมครั้งแล้วครั้งเล่า ที่ผ่านมาก็ถือว่าช่างมันไปแล้วกัน ต่อไปถ้าสร้างปัญหาอีกก็อย่ามาโทษว่าผมไม่เกรงใจก็แล้วกัน”

“สารเลว แกมันแค่ลูกเขยกล้ามาพูดแบบนี้กับพวกเราได้ยังไง ตระกูลเหยาต้องให้แกมาคอยออกคำสั่งตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว แกคิดว่าแกเป็นอะไร?”หลี่ชุนเหลียนร้องเอะอะอย่างโมโหเสียจนยับยั้งอารมณ์เอาไว้ไม่ได้

เมื่อก่อนคนไร้ประโยชน์ที่เธอถากถางแดกดัน วันนี้กล้ามาตำหนิดุว่าเธอ หลี่ชุนเหลียนจะไม่โมโหได้อย่างไร

“หงส์แดง ตบปาก”เซียวชุ่นเอ่ยพูดขึ้นนิ่งๆ

เพียะ!

เสียงตบลงบนหน้าของหลี่ชุนเหลียนดังขึ้น หงส์แดงไม่ได้ไร้ความปราณีเลยแม้แต่นิดเดียว เธอตบลงไปเต็มแรง

หลี่ชุนเหลียนเซไปทันที ถ้าหากหยาวฮั่นกับเหยาเต๋อไม่เข้าไปประคองเธอเอาไว้ได้ทัน เกรงว่าคงจะล้มคว่ำลงไปที่พื้นตั้งแต่แรกแล้ว

“ผมไม่ทำร้ายผู้หญิงก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่สามารถให้คนอื่นไปทำร้ายไม่ได้ หลี่ชุนเหลียน คุณพูดจาไม่เกรงใจมาหลายครั้งแล้ว เมื่อก่อนเห็นว่าคุณเป็นผู้ใหญ่ ผมเลยไม่คิดเล็กคิดน้อยกับคุณ วันนี้เป็นเพียงแค่การเตือนเท่านั้น ครั้งต่อไปจะไม่ใช่แค่การตบหน้าหนึ่งทีเท่านั้น”เซียวชุ่นเอ่ยขึ้นมาอย่างเย็นชา

“แกกล้าลงมือทำร้ายฉัน!”

หลี่ชุนเหลียนหยาบคายมาโดยตลอด จะสามารถรับกับความไม่เป็นธรรมแบบนี้ได้อย่างไร มือขวาจับหน้า ยื่นมือซ้ายออกมาจะโจมตีกลับ

หงส์แดงจับตัวเธอเอาไว้ แล้วสะบัดมือลงบนแก้มอีกด้านหนึ่งของเธอ

เหยาเต๋อกับหยาวฮั่นมองดูจนโง่แล้ว สาวสวยตรงหน้ามีใบหน้าที่งดงามไม่เหมือนใคร คิดไม่ถึงเลยว่าจะลงมือได้อย่างโหดร้ายขนาดนี้ อีกทั้งความเยือกเย็นที่เป็นที่ดึงดูดแพร่กระจายออกมาจากร่างของเธอ ทำให้ผู้ชายทั้งสองคนไม่กล้าทำอะไรที่หุนหันพลันแล่น

“ถ้าหากไม่เห็นว่าคุณเป็นผู้ใหญ่ ผมอาจจะมีความคิดที่จะฆ่าคุณแล้วก็ได้!”

แววตาของเซียวชุ่นเหมือนกับมีด กวาดมองไปยังพวกหลี่ชุนเหลียนทั้งสามคนอย่างเย็นชา

“ไปเถอะ อย่าให้ผมต้องเรียกรปภ.มาไล่พวกคุณออกไป”

ที่นี่เป็นพื้นที่ของเซียวชุ่น อำนาจของพวกหยาวฮั่นทั้งสามคนก็อ่อนแอลงแล้ว จะโมโหก็โมโห แต่ก็ทำได้เพียงคลำจมูกออกไปจากออฟฟิศอย่างเศร้าหมอง

หงส์แดงเดินตามออกไปด้วยเช่นกัน

เหยาเสินส่ายหน้าพลางเอ่ยขึ้นมาอย่างจนปัญญา : “เธอเป็นผู้ใหญ่ ถึงแม้ว่าจะใจดำไปอยู่บ้าง คุณจะไปคิดเล็กคิดน้อยกับเธอทำไมอีก”

ถึงแม้ว่าเธอเองก็รู้สึกว่าหลี่ชุนเหลียนทำเกินไปอยู่บ้าง แต่ถึงอย่างไรก็เป็นผู้ใหญ่ ตีเธอไปแบบนี้ก็ไม่ค่อยเหมาะสมนัก

“บางคนคุณยิ่งไม่ไปคิดเล็กคิดน้อยกับเธอ เธอก็จะยิ่งได้ใจ คุณให้ความเคารพเธอในฐานะที่เธอเป็นผู้ใหญ่ แต่เธอเคยดูแลคุณเหมือนกับคุณเป็นคนที่เด็กกว่าหรือเปล่า?”เซียวชุ่นหัวเราะเบาะๆ

เหยาเสินเงียบไปพักหนึ่ง ลองคิดดูแล้วก็ใช่ หลี่ชุนเหลียนกับหลิวหยุนเซียงไม่ลงรอยกันอีก ดังนั้นจึงไม่เคยมีสีหน้าดีๆกับเธอเลยตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว ทุกครั้งที่เจอกันในคำพูดก็จะแฝงนัยเย้ยหยันถากถาง ครั้งนี้เสียเปรียบนิดหน่อยเผื่อจะทำให้ความจำของเธอดีขึ้น และได้ขอรับความเมตตาบ้าง

“ตระกูลซ่งคุณจะไม่สนใจจริงๆใช่ไหม?”

“ต้องสนใจอยู่แล้วสิ”เซียวชุ่นว่า “เรื่องนี้คุณไม่ต้องเป็นกังวลหรอก คุณดูแลที่นี่ให้ดีก็พอ”

เหยาเสินกระพริบตาทั้งสองข้าง ดวงตาสวยเคลื่อนไหว เวลานี้คำพูดของคนสารเลวนี่ดูมีท่าทางเหมือนเถ้าแก่อยู่จริงๆ

เธอเอ่ยพูดขึ้นกึ่งๆล้อเล่น : “คุณยังคิดว่าตัวเองเป็นเถ้าแก่อยู่จริงๆเหรอ?”

“เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าคุณบอกว่าผมเป็นเถ้าแก่หรอกเหรอ?”

“จุดประกายแสงสว่างให้คุณหน่อยแล้วกัน เอาล่ะ ให้เวลาคุณได้อวดดีสองนาที เสร็จแล้วก็ออกไปทำงานได้แล้ว”

ไม่รู้ว่าเหยาเสินเขียนอะไรลงบนเอกสาร ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาพูดเลยด้วยเช่นกัน

จากนั้นเมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็เห็นเสื้อคลุมตัวเก่าเมื่อนานมาแล้วที่เขายังสวมใส่อยู่ แล้วจู่ๆในใจก็รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย