เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 165

เจิ้งหย่งจางหรี่ตา สายตาเขามองไปไกลถึงร่างที่ยืนอยู่บนหิมะราวกับรูปปั้นหิน คิดในใจ ตัวเองวางแผนมาตั้งหลายปี สุดท้ายสู้ศึกสุดตกตะลึงของชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้

“พี่เซียว ฉันว่าที่ปรมาจารย์โจ๋วพูดก็มีเหตุผลนะ พี่มีเงื่อนไขอะไรก็บอกออกมาเถอะ ทุกคนจะได้ตกลงกัน”

ในเวลานี้ซ่งชิงโจกล่าวอย่างไม่ค่อยเห็นด้วย

การทำลายตระกูลซ่งทั้งตระกูลแน่นอนว่าเป็นเรื่องง่ายสำหรับเซียวชุ่น ตระกูลเฟิงสามารถพึ่งพาอำนาจในการปราบปรามเรื่องนี้ได้

แต่ท้ายที่สุดสูญเสียชีวิตไปตั้งกี่สิบคน และคนส่วนใหญ่ก็ไม่รู้เรื่องรู้ราว ตระกูลซ่ง มีเมตตาและเห็นอกเห็นใจ

เซียวชุ่นครุ่นคิดสักครู่ แล้วพ่นลมหายใจออกช้าๆ

“ทุกคนในนตรซียวะกูลซือคงต้องใส่ชุดกระสอบไว้อาลัยให้กับสหายของฉัน ต้องคุกเข่าขอโทษ ส่งสหายฉันลงหลุม จากนั้นออกไปจากเจียงไหห่”

หิมะโปรยปรายอย่างหนัก อากาศหนาวเย็นยะเยือก

คำพูดของเซียวชุ่นลอยผ่านม่านหิมะที่โปรยปรายมากมาย ราวกับคำสาปแช่งที่กัดแทะกระดูกแผดเผาจิตใจ ซึ่งทำให้ทุกคนในตระกูลซือคงรู้สึกสิ้นหวังอย่างสุดซึ้ง

“คุณฆ่าพวกเราเสียยังดีกว่า!”

สมาชิกวัยเยาว์ของตระกูลซือคงตะโกนอย่างโศกเศร้าด้วยเสียงแหบแห้ง

“ให้ตามที่ขอ” เซียวชุ่นขยับไหล่ให้หิมะร่วงหล่นออกไป เดินไปทางประตูโถงไว้ทุกข์

“หงส์แดง ฆ่ามัน!”

ปัง!

เปลวไฟพุ่งออกมาจากปากกระบอกปืนที่เหมือนหลุมดำ

ชั่วพริบตา คนที่เพิ่งพูดเมื่อกี้นี้ก็กระบาลแยกเสียแล้ว เลือดอุ่นสีแดงสดย้อมหิมะสีขาวคริสตัลให้กลายเป็นสีแดงวงใหญ่

ฟี้วว!

ผู้คนที่ดูอยู่รอบๆสูดหายใจเข้า ทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว ตัวสั่นอย่างอดไม่ได้ อากาศหนาวเย็นเฉียบถึงกระดูก เหงื่อผุดพรายเต็มหลังอย่างช่วยไม่ได้

ตอนนี้โจ๋วจือหยวนเพิ่งหยัดยืนขึ้นจากพื้นได้ เซเล็กน้อยถึงจะยืนได้มั่นคง สมาชิกสมาคมบู๊บางคนวิ่งน้อยๆเข้ามาช่วยพยุง ตอนนี้เลือดลมในอกของเขายังเดือดพล่าน ในหัวมีเสียงหึ่งหึ่ง เผชิญหน้ากับดวงตาเศร้าโศกนับสิบจากคนตระกูลซือคง เขารู้สึกละอายใจ

แต่การเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้ ความแข็งแกร่งอย่างแท้จริงตรงหน้า ไม่ว่าคำกล่าวใดก็ดูซีดเซียวไร้พลัง หากตระกูลซือคงยังไม่รู้จักกาลเทศะ โจ๋วจือหยวนก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไร

ถึงแม้เซียวชุ่นไม่ได้ฆ่าเขา แต่ก็ตัดสินเขาไปแล้ว สิบห้าปีก่อนและวันนี้พ่ายแพ้ให้คนๆเดียว ตอนนี้เขาหมดกำลังใจแล้ว ไม่มีความกระหายต่อสู้ เพียงแค่อยากจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด

“เจ้าบ้านซือคง รับปากเถอะ รักษาชีวิตสำคัญกว่า”

“เพื่อเห็นแก่ทั้งเด็กและผู้ใหญ่หลายสิบคนในตระกูลซือคงของคุณ ยังไงก็รับปากไปเถอะ”

ผู้คนต่างพากันพูดโน้มน้าว

“คุณพ่อ ลูกไม่อยากตาย ลูกไม่อยากตาย ขอร้องล่ะ รับปากไปเถอะ”

ซือคงซิงสั่นไปทั้งตัว คว้าแขนเสื้อของซือคงเจี๋ยอ้อนวอนด้วยใบหน้าเศร้า

ซือคงเจี๋ยใบหน้าสิ้นหวัง อึ้งค้าง ไม่พูดสักคำ

“ฉันยอมใส่ชุดกระสอบไว้อาลัย ให้ทำอะไรก็ยอม ขอแค่ไว้ชีวิตฉัน ให้ทำอาหารดูแลม้าก็ได้ อย่าฆ่าฉันเลยนะ อย่าฆ่าฉันเลย ฉันไม่อยากตาย ฉันไม่อยากตายจริงๆนะ”

ตาจ้องมองเซียวชุ่นเดินเข้ามา ซือคงซิงปล่อยแขนเสื้อซือคงเจี๋ย ปึก! เสียงคุกเข่าลงบนพื้นเย็นยะเยือก คลานไปแทบเท้าเขาร้องไห้อ้อนวอน

คนตระกูลซือคงที่เหลือซึ่งตัวสั่นงันงกอยู่แล้วก็คุกเข่าลงทันที และขอร้องอย่างพร้อมกัน

ตระกูลผู้สูงศักดิ์ที่มีอายุนับร้อยปีที่เคยหยิ่งทะนง มีพลังอำนาจล้นฟ้า ได้ตกต่ำลงทุ่งเช่นนี้แล้ว ทุกคนรอบตัวก็เต็มไปด้วยอารมณ์