เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 167

ดูเหมือนโม่ยี่ไป๋จะไม่ได้ฟังเขาพูดเลย เธอจ้องมองไปยังร่างที่เดินอยู่ไม่ไกลด้วยความมึนงง

แน่นอนว่าร่างนั้นก็คือเซียวชุ่น เขาเหมือนคนสัญจรผ่านไปมาที่ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย เขาก้าวผ่านคนสองคนอย่างรวดเร็วโดยไม่แม้แต่จะเหล่มอง

“คุณเซียว”

โม่ยี่ไป๋ทิ้งหลี่ซ่างจื้อแล้วเดินตามเขาไปได้สองก้าวก่อนจะเรียก

“มีอะไรงั้นเหรอ?”เซียวชุ่นหยุดฝีเท้าแล้วหันไปถาม

“เออ……ฉัน อีกไม่กี่วันก็วันเกิดฉันแล้ว ฉันอยากเชิญคุณมาเป็นแขกที่บ้าน……”โม่ยี่ไป๋พูดเหตุผลทั่วไปง่าย ๆ อย่างตะกุกตะกัก

“ฉันไม่ว่าง”เซียวชุ่นไม่ได้มีความประทับใจที่ดีกับเธอนักเลยพูดปฏิเสธโดยตรง

พูดจบก็หันกลับแล้วเดินจากไปทันที หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงโม่ยี่ไป๋กรีดร้องอยู่ด้านหลัง

“ไอ้เย็ดแม่ ไอ้เชี่ย โง่รึไงถึงได้ปฏิเสธ! ฉันพูดกับนายอยู่นะ ไม่ได้ยินหรือไง?!”

หลี่ซ่างจื้อที่ถูกเมินโดยตรง เขาไม่เคยได้รับความอับอายแบบนี้มาก่อน เขาจึงโมโหในทันที

เขาจับผมของโม่ยี่ไป๋ ลากเธอมาอยู่ตรงหน้าตัวเองและพูดด้วยความโกรธ

“ปล่อยนะ!”โม่ยี่ไป๋ร้องด้วยเสียงสะอื้นพลางพยายามดิ้นให้หลุด

เซียวชุ่นบ่นกับตัวเองนิดหน่อย ผู้หญิงคนนี้ช่างเป็นปัญหาจริง ๆ

“ปล่อยเธอ”

“แกอย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่น……”หลี่ซ่างจื้อถลึงตามองเขาและพูดอย่างโกรธเคือง จากนั้นเขามองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าสักพักก็จำเซียวชุ่นได้

เมื่อตอนนั้น ในคฤหาสน์ หลี่ซ่างจื้อเคยเห็นคน ๆ นี้ใช้กำลังล้มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสิบกว่าคนด้วยตัวคนเดียวและเคยเห็นเมิ่งเล่อจื้อเคารพและให้เกียรติเขา ต้องเป็นคนที่มีอำนาจคนนึงแน่ ๆ ขณะนั้นเขาร้อนตัวนิดหน่อย ท่าทีก็อ่อนลงเล็กน้อย

“ฉันสั่งสอนผู้หญิงของฉัน ไม่ใช่เรื่องของแก”

“ไม่ใช่ ฉันเพิ่งรู้จักเขาวันนี้”โม่ยี่ไป๋ส่ายหัวพลางพูดด้วยใบหน้าเศร้าหมอง ในใจยิ่งรู้สึกแย่ ทำไมทุกครั้งเธอถึงปล่อยให้ชายคนนี้เห็นภาพน่าอับอายของเธอกันนะ

“ไปซะ”เซียวชุ่นขมวดคิ้วนิดหน่อยราวกับกำลังตำหนิสั่งสอนหลานชาย

หลี่ซ่างจื้อกลืนน้ำลายอย่างเงียบๆ ถึงเขาจะหยิ่งผยอง เขาก็รู้เหตุผลที่ว่าบุรุษที่แท้จริงต้องรู้จักการไม่ทำให้ตัวเองเสียเปรียบแม้ว่าตอนนี้เซียวชุ่นอยากจะต่อยเขาสักยกจริง ๆ เขาก็ทำอะไรไม่ได้

มือที่จับผมของโม่ยี่ไป๋ออกแรงมากขึ้นทำให้โม่ยี่ไป๋ร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอถอยหลังออกไปสองสามก้าวและสะดุดล้มลงบนพื้น

“เชี่ยเอ๊ย ฝากไว้ก่อนเถอะ”

หลี่ซ่างจื้อกัดฟันกรอดและชี้นิ้วด่าเขาด้วยความโกรธ เขาขึ้นรถและขับออกไป

“ไอ้เด็กเซียวชุ่นก็จัดการไม่ได้ ฉันยังจัดการคุณไม่ได้ด้วยรึไง โม่ยี่ไป๋? กล้ามากที่หยอกล้อฉัน!”

ภายในรถ เขาทุบพวงมาลัยสองสามครั้งด้วยความโกรธ

โม่ยี่ไป๋นั่งบนพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะที่เย็นเฉียบด้วยความอับอาย เธอฝังหัวไว้ระหว่างสองแขน ในใจรู้สึกแย่อย่างมาก

นัยน์ตาสองข้างซ่อนหยาดน้ำตาเอาไว้ เธอรู้สึกอ่อนแอจนอยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก

โดยเฉพาะต่อหน้าเซียวชุ่น เธออับอายต่อหน้าเขาหลายต่อหลายครั้ง ในใจเธอรู้สึกสับสนจริง ๆ

“ที่คุณหลอกใช้ฉันเมื่อกี้ ทางที่ดีที่สุดครั้งหน้าอย่ามีเลยดีกว่า”

เซียวชุ่นเอ่ยประโยคนี้อย่างเย็นชาแล้วเดินจากไป

“ไม่มีอีกแน่”