เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 186

“ผมมีความสุขอย่างแน่นอน คุณไม่คู่ควรกับน้องเหยาเสิน” เสิ่นยี่กล่าวเบา ๆ

“คู่ควรหรือไม่คู่ควร มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ” เซียวชุ่นเหลือบมองเขาและบ่นพึมพำ

ทั้งสองเผชิญหน้ากัน และเดินต่อปากต่อคำไปที่ห้องทานอาหาร

เมื่อคืนเสิ่นยี่เห็นเซียวชุ่นทำร้ายหลี่ซ่างจื้อและต่งจื่อหมิน ตอนแรกเขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขานึกไม่ถึงว่าเซียวชุ่นจะต่อสู้เก่งขนาดนี้ ถึงแม้จะเป็นการเตะเพียงครั้งเดียว แต่ก็สามารถทำให้คนกระเด็นออกไปไกล ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปสามารถทำได้

แต่พอนึกขึ้นได้ แม่งฉิบหาย เขาเป็นคนบ้าระห่ำ

ในสังคมปัจจุบัน ต่อสู้เก่งแล้วมีประโยชน์อะไร เป็นได้แค่บอดี้การ์ดให้ผู้อื่นเท่านั้น

ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่ทราบรายละเอียดเบื้องลึกของสองคนนั้น แต่จากท่าทางและคำพูดของคนอื่น ทำให้เขารู้ว่าไม่ใช่คนที่สามารถยั่วยุได้ง่าย ๆ

วันรุ่งขึ้นเขาได้ไปสืบหาข้อมูล ภูมิหลังของทั้งสองแข็งแกร่งมาก ต่งจื่อหมินยังเป็นลูกชายบุญธรรมของ จวงจินไม่ต้องพูดถึงเซียวชุ่น แม้แต่คุณชายของสี่ตระกูลใหญ่ก็ไม่สามารถยั่วยุบุคคลนี้ได้

แน่นอนว่าตอนนี้ไม่ใช่สี่ตระกูลใหญ่อีกต่อไปแล้ว เหลือเพียงสามตระกูลเท่านั้น

แต่ทุกคนก็เคยชินแล้ว เมื่อพูดถึงตระกูลที่มั่งคั่งของเจียงไห่ ก็จะกล่าวโพล่งออกมาว่าสี่ตระกูลใหญ่

“เหล่าเสิ่น กินข้าวหรือยัง? มาได้จังหวะพอดี มาดื่มเหล้าด้วยกันเถอะ”

เมื่อเหยาเจี้ยนกั๋วเห็นเสิ่นสิ้งเย่ เขาลุกขึ้นทันทีและกล่าวด้วยรอยยิ้ม ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นศาสตราจารย์นั้นเป็นเรื่องที่มีเกียรติ และถ้าสามารถแบ่งปันให้คนอื่นทราบ เขาก็จะรู้สึกมีความสุขมากยิ่งขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นเสิ่นสิ้งเย่นั้นอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับเขา เปรียบเทียบกันเสมอ

เสิ่นสิ้งเย่มองอาหารโต๊ะ จากนั้นมองสีหน้าที่ภูมิใจของเหยาเจี้ยนกั๋ว และกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เหล่าเหยาเอ๊ย พวกคุณยังมีอารมณ์ดื่มเหล้าอยู่อีกหรือ? ลูกเขยของคุณสร้างปัญหาใหญ่แล้ว!”

สมาชิกทั้งสามคนของตระกูลเหยามองเซียวชุ่นด้วยสีหน้าเย็นชา จากนั้นหลิวหยุนเซียงก็กล่าวว่า “เซียวชุ่น คุณก่อเรื่องอะไรไว้?”

เซียวชุ่นกางมือและกล่าวด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสาว่า “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“คุณยังจะมาเสแสร้งอีก เมื่อคืนคุณทำร้ายคนไม่ใช่หรือ?” เสิ่นสิ้งเย่ถาม

“เขาทำร้ายหลี่ซ่างจื้อลูกชายของ หลี่คังชิ่งของเจี้ยงหยวนกรุ๊ปแล้วยังทำร้าย ต่งจื่อหมินลูกชายของต่งช่าวหยวนอีกด้วย?”

เหยาเจี้ยนกั๋วและหลิวหยุนเซียงรู้ว่าเมื่อคืนเซียวชุ่นและเหยาเสินไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิด เมื่อพวกเขาได้ยินเสิ่นสิ้งเย่พูดเช่นนี้ พวกเขาสองคนมองเซียวชุ่นอีกครั้ง

“เหล่าเสิ่น นั่งลงก่อนแล้วค่อย ๆ พูด” เหยาเจี้ยนกั๋วดึงเสิ่นสิ้งเย่นั่งลง

“อ้อ คุณอาเสิ่นพูดเรื่องนี้เอง เรื่องนี้เคลียร์เรียบร้อยแล้ว มันเป็นเพียงแค่ความเข้าใจผิดเล็กน้อยเท่านั้น” เซียวชุ่นกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เข้าใจผิดเล็กน้อย? คุณพูดเหมือนเป็นเรื่องจิ๊บจ้อย จนถึงขนาดนี้แล้วคุณยังเสแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรอีก?”

เสิ่นสิ้งเย่กล่าวด้วยสีหน้าไม่พอใจ จากนั้นมองไปที่เหยาเจี้ยนกั๋ว

“เหล่าเหยา ผมเห็นแก่ว่าพวกเราเป็นเพื่อนนักเรียนเก่าก็เลยมาแจ้งให้คุณทราบ ถ้าเป็นคนอื่นผมไม่สานใจหรอก”

“ตอนเช้าตระกูลหลี่ประกาศแล้ว จะหักขาทั้งสองข้างของเซียวชุ่น ผมกลับมาอยู่ที่เจียงไห่ไม่นาน และผมเคยได้ยินพฤติกรรมของหลี่คังชิ่งมาบ้างแล้ว เขาเริ่มต้นจากธุรกิจมืด มีความสัมพันธ์ที่ดีกับกลุ่มธุรกิจมืดและกลุ่มธุรกิจปกติ คุณคิดดูสิ คนประเภทนี้เป็นคนที่พวกเราสามารถยั่วยุได้หรือ?”

“ต่งจื่อหมินลูกชายของ ต่งช่าวหยวน คุณอาจไม่รู้จักต่งช่าวหยวนและเขายังเป็นลูกบุญธรรมของ จวงจิน ผมคิดว่าคุณน่าจะเคยได้ยินชื่อของจวงจินใช่ไหม? เขาเป็นราชาใต้ดิน เซียวชุ่นทำร้าย ต่งจื่อหมินจนขาหัก คุณคิดว่าพวกเขาจะยอมรามือหรือ?”

ถึงแม้ว่าเหยาเจี้ยนกั๋วและหลิวหยุนเซียงจะไม่รู้ว่า จวงจินเป็นใคร แต่พวกเขาได้ยินเสิ่นสิ้งเย่บอกว่าเซียวชุ่นทำร้ายคนอื่นจนขาหัก ทำให้สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก

“สิ่งที่อาเสิ่นของคุณพูดเป็นความจริงไหม?” เหยาเจี้ยนกั๋วขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถามเซียวชุ่น

“คุณพ่อ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเซียวชุ่น สองคนนั้นสมควรถูกทำร้าย”

ตอนนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเหยาเสินก็ยืนอยู่ข้างเซียวชุ่นโดยไม่มีเงื่อนไข และออกหน้าพูดแทนเขา

“คุณแก้ปัญหาแล้ว? ดูเหมือนว่าคุณมีความสามารถมาก คนที่คุณทำร้ายคือ ต่งจื่อหมินเชียวน่ะ” เสิ่นยี่กล่าว