เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 189

ต้องบอกว่าฝีมือแกะสลักของเซียวชุ่นนั้นเยี่ยมจริง ๆ หน้าตาของเครื่องรางนั้นเป็นหน้าตนเอง สวยงามและเหมือนจริงมาก

“อาจารย์ คุณหลงตัวเองมากเกินไปหรือเปล่า? เครื่องรางทั่วไปล้วนสลักเป็นรูปพระโพธิสัตว์หรืออะไรทำนองนั้น แต่คุณกลับแกะสลักเป็นหน้าตนเอง......” ซ่งหลิงเอ๋อร์กะพริบตาและกล่าวด้วยความประหลาดใจ

“พระโพธิสัตว์ต้องคุ้มครองคนมากมายขนาดนั้น ไม่มีเวลาว่าง?” เซียวชุ่นเลิกคิ้วและไม่เห็นด้วย

ซ่งหลิงเอ๋อร์มุ่ยปาก “อาจารย์ช่วยแกะสลักให้ฉันสักชิ้นได้ไหม?”

เซียวชุ่นเงยหน้าขึ้นแล้วเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง

ผู้หญิงคนนี้ต่อสู้เก่ง โดยทั่วไปแล้วไม่น่ามีอันตราย ไม่จำเป็นต้องเสียหินไม้ทิพย์อีกชิ้น

“คุณไปเก็บเศษเหลือใหญ่ที่สุดจากงานแกะสลักของผมมา แล้วผมจะทำจี้ให้คุณ”

“อาจารย์ลำเอียง” ซ่งหลิงเอ๋อร์รู้สึกไม่พอใจแล้วมุ่ยปาก

“แล้วคุณจะเอาไหม?”

“เอา” หลังจากซ่งหลิงเอ๋อร์กล่าวจบ เธอวิ่งกลับไปที่โต๊ะทำงานในห้อง เลือกเศษจากการแกะสลักแล้วนำกลับมา

เซียวชุ่นถือเศษขนาดเท่าหัวแม่มือไว้ในมือ ขัดไปขัดมา ขัดออกมาเป็นรูปหยดน้ำเล็ก ๆ แล้วโยนให้ซ่งหลิงเอ๋อร์ “แค่เจาะรู ก็ห้อยคอได้แล้ว”

“อาจารย์ คุณไม่ตั้งใจเกินไปแล้ว.......”

เซียวชุ่นไม่สนใจเธอ ยังคงขัดเครื่องรางที่อยู่ในมือด้วยความระมัดระวัง

ซ่งหลิงเอ๋อร์มองเขาด้วยความหมกมุ่น ผู้ชายที่ทำงานจริงจังมีเสน่ห์ที่สุด

“อาจารย์ คุณเป็นเจ้าของบริษัท แต่วัน ๆ ไม่ทำงานอะไร ไม่ออกไปหาเงินและไม่ฝึกฝน เป็นคนว่างงาน แบบนี้มันไม่ดีมั้ง?”

เซียวชุ่นพูดโดยไม่เงยหน้า “ผมร่ำรวยมาก และผมก็ไม่ได้หวังว่าจะกลายเป็นเซียนหรือเป็นอมตะหรืออะไรก็ตาม ชีวิตนี้ผมแค่หวังให้ครอบครัวมั่งคั่ง มีเมียหลวงและเมียน้อยมากมาย เป็นคนว่างงานแล้วมันไม่ดีตรงไหน?”

เมื่อซ่งหลิงเอ๋อร์ได้ยินคำว่าเมียหลวงและเมียน้อยมากมาย ดวงตาของเธอเป็นประกาย

เซียวชุ่นหันหน้าแล้วเหลือมองเธอ “เก็บสีหน้าบ้าผู้ชายของคุณไว้ซะ ที่บอกว่ามีเมียหลวงและเมียน้อยมากมาย มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรานั้นเป็นแบบอาจารย์กับลูกศิษย์เท่านั้น มันผิดศีลธรรม เป็นครูหนึ่งวัน เปรียบดั่งเป็นพ่อชั่วชีวิต คุณรู้ไหม?”

ซ่งหลิงเอ๋อร์ก้มหน้า กลอกตาและจ้องมองเขา

หลังจากนั้นสักครู่ ซ่งหลิงเอ๋อร์กล่าวแปลก ๆ ว่า “อาจารย์ วิชาแพทย์ของคุณสูงมาก พวกเราเปิดคลินิกทางการแพทย์กันดีไหม?”

“ผมไม่สนใจเรื่องพระพุทธเจ้าโปรดสัตว์ให้หลุดพ้นจากทุกข์หรอก”

“แล้วถ้าโรงฝึกศิลปะการต่อสู้ล่ะ?” ซ่งหลิงเอ๋อร์กล่าวอีกครั้ง

“วันนี้คุณเป็นอะไร? พูดมากจัง” เซียวชุ่นหยุดแล้วหันไปถาม

“ไม่มีอะไร แค่คุยแก้เบื่อเท่านั้น” ซ่งหลิงเอ๋อร์หัวเราะ

“ถ้าไม่มีอะไรคุณไปเก็บเศษที่ผมแกะสลักเหลือ แล้วเก็บรักษาไว้ให้ดี ยังมีประโยชน์” เซียวชุ่นกล่าว

“เศษพวกนั้นยังมีประโยชน์อะไร?”

“ปรุงยา”

“มันเป็นหินไม่ใช่หรือ? แม้ว่ามันจะเป็นหินที่มีชี่ทิพย์ แต่ก็ยังเป็นหินอยู่ดี มันสามารถปรุงยาได้ด้วยเหรอ?”

“ได้แน่นอน และมันสามารถปรุงยาชะล้างไขกระดูกที่หายากได้”

“อ้อ งั้นก็ดี ฉันจะไปเก็บรวบรวมทันที”

ซ่งหลิงเอ๋อร์ไม่ได้ถามว่า ยาชะล้างไขกระดูกคืออะไร ในเมื่ออาจารย์บอกว่าเป็นของที่หายาก มันจะต้องเป็นของดีอย่างแน่นอน

“หลังจากเก็บรวบแล้ว บดให้เป็นผงแล้วเก็บไว้ใช้ภายหลัง” เซียวชุ่นกล่าวพึมพำ

เห็นได้ชัดว่าใช้แค่วัตถุดิบอย่างเดียวปรุงยาไม่ได้ เขายังต้องไปซื้อวัตถุอื่นรวมกัน