เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 213

“ใคร” เซียวชุ่นถามอย่างสงสัย

“เหยาเสี่ยวหยูกลับมาแล้ว”

“หล่อนไม่ได้อยู่เมืองหลวงหลังจากสำเร็จการศึกษาแล้วหรือ ทำไมกลับมาตอนนี้ล่ะ เพิ่งจะหลังปีใหม่นะ” เซียวชุ่นพูดอย่างงงๆ

เหยาเสี่ยวหยูเป็นลูกสาวคนสุดท้องของ เหยาเต๋อ เป็นลูกพี่ลูกน้องของเหยาเสิน ซึ่งอายุน้อยกว่าเธอสองปี ในตระกูลเหยาเหยาเสี่ยวหยูจะสนิทกับเหยาเสิน หน่อย

“ใครจะไปรู้ เด็กคนนั้นบ้าไปทั้งวันแล้ว ความคิดเปลี่ยนไปมาตลอด” เหยาเสินถอนหายใจและพูด

“เหยาเสี่ยวหยูกลับมา คนในตระกูลเหยาไม่ไปรับ ให้ผมไปรับจะเหมาะสมไหม”

“เด็กคนนั้นโทรหาฉันให้ไปรับเธอ เธอบอกว่าเธอจะมาดูที่บริษัทหน่อย ฉันมีธุระในตอนบ่าย ฉันจะส่งข้อความหาเธอในภายหลังและบอกเธอว่าคุณไปรับเธอ อีกอย่าง คุณก็ฝึกขับรถสิ คุณเพิ่งฝึกเป็น ต้องออกรถบ่อยๆ ไม่อย่างนั้นคุณจะไม่คุ้นเคยกับรถอีก"

ภายใต้ "คำแนะนำอย่างระมัดระวัง" ของซ่งหลิงเอ๋อร์ในที่สุด เซียวชุ่นก็ได้รับใบขับขี่ แต่เขาก็ไม่ได้เชี่ยวชาญเกินไป และ Audi A4 อันเดิมของเหยาเสิน เป็นรถยนต์ปัจจุบันของเขาแล้ว ใช้คำพูดของเหยาเสินก็คือ ไปชนก็ไม่เสียดาย

“ก็ได้ ผมจะไปรับ” เซียวชุ่นตอบ

ที่ท่าอากาศยานนานาชาติเจียงไห่ เครื่องบินโบอิ้ง 747 ถูกลดระดับลงอย่างช้าๆ และลงจอดบนรันเวย์อย่างราบรื่น

ประตูห้องโดยสารเปิดออก ผู้โดยสารค่อยๆ เดินลงบันไดเลื่อน ผู้โดยสารคนสุดท้ายเป็นหญิงสาวสวยอายุน้อย หน้าตาไม่เป็นอันตรายต่อสังคม บนใบหน้าเธอไม่มีความเหนื่อยเลยแม่แต่น้อย แต่กลับตื่นเต้นมาก

เหยาเสี่ยวหยู ยืนอยู่ที่ประตูห้องโดยสารและสูดหายใจเข้าลึก ๆ นี่คือกลิ่นของเจียงไห่ อากาศของบ้านเกิดดีที่สุด ในเมืองหลวงมีหมอกควันในฤดูหนาวมากเกือบเต็มท้องฟ้า เมื่อไม่มีหมอกควัน ลมก็แรงและแห้งแล้งมาก แต่ใครให้นั่นคือเมืองหลวงล่ะ สถานที่ที่ผู้คนนับไม่ถ้วนไล่ตามความฝัน แม้แต่เด็กที่ร่ำรวยอย่างเธอก็หวังจะพิสูจน์ตัวเองในที่นั่นเหมือนกัน

เมื่อเดินออกจากสนามบิน ก็เห็นว่าเซียวชุ่นรออยู่ที่นั่นแล้วคนในบ้านบอกว่าเขาไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

แต่ในสายตาของ เหยาเสี่ยวหยู ดูเหมือนจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เลย เขายังคงเป็นขยะเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าไอ้นี่ใส่ยาเสน่ห์อะไรให้พี่เหยาเสินให้ผู้หญิงที่ฉลาดและสวยเหมือนพี่เหยาเชื่อฟังเขาขนาดนั้น แถมยังให้เขาถือหุ้นบริษัทอีก บ้าไปแล้วจริงๆ

พ่อของเธอบอกกับเธอทางโทรศัพท์อย่างชัดเจนว่าพี่เหยาเสินถูกไล่ออกจากตระกูลเหยาเพราะผู้ชายคนนี้

เหยาเสินกว่าจะซื้อ ซิงเหอ คีเอเจอร์มาได้ ตอนนี้เริ่มดีขึ้นแล้ว จะปล่อยให้ผู้ชายคนนี้ควบคุมบริษัทไม่ได้ อย่างน้อยสูตรของ หุ้ยเซิงหยวน ต้องอยู่ในมือของตระกูลเหยาถ้าผู้ชายคนนี้มีแผนอะไรที่ไม่ได้จะได้มีมาตรการรับมือ

นี่ก็เพื่อประโยชน์ของพี่เหยาขอให้พี่เหยา จะไม่โทษฉันนะ

เหยาเสี่ยวหยูเดินไปหา เซียวชุ่นขณะที่คิดถึงสิ่งที่ เหยาเต๋อ บอกกับเธอทางโทรศัพท์

เซียวชุ่นไม่รู้ว่าเหยาเต๋อพูดอะไรกับเหยาเสี่ยวหยูทางโทรศัพท์

ภาพลักษณ์ที่เขามีต่อเหยาเสี่ยวหยู ไม่ได้แย่นัก แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเธอดูถูกเขาเหมือนคนอื่นๆ ในตระกูลเหยา แต่เธอเรียนที่เมืองหลวงและทำงานอยู่ที่นั่นหลังจากสำเร็จการศึกษา หนึ่งปีก็ไม่ได้เจอกันสักกี่ครั้ง

เจอกันบ้างเป็นครั้งคราว แม้ว่าเหยาเสี่ยวหยูจะไม่คุยกับเขานัก แต่เขาไม่ค่อยพูดจาไม่ดีเหมือนคนอื่นๆ ในตระกูลเหยา

“ระหว่างทางราบรื่นดีไหม?” เซียวชุ่นถามอย่างเป็นกันเองขณะที่เดินไปหยิบกระเป๋าจากมือของเธอ

เหยาเสี่ยวหยูทำเสียง "อืม" จากรูจมูกของเธอแล้วเดินออกไป หลังจากเห็นรถของเซียวชุ่น เธอพูดเบา ๆ ว่า "พี่เขย ช่วงนี้สบายเนาะ ขับรถแล้วด้วย"

เซียวชุ่นเก็บสัมภาระไว้ในท้ายรถ หัวเราะเฮอะๆและพูดว่า "เพิ่งฝึกขับ"

เหยาเสี่ยวหยูเยาะเย้ยที่มุมปาก ส่ายหัวแล้วเปิดประตูเข้าไปในรถ

ตามหลักการของ ซ่งหลิงเอ๋อร์ที่ไม่ชนคนอื่น รถของ เซียวชุ่นขับได้อย่างราบรื่นมาก ใช่ เขาไม่ยอมรับว่าช้าหรอก แต่นี่คือนิ่ง

เหยาเสี่ยวหยูกลอกตา ขยะก็คือขยะ แม้กระทั่งขับรถก็เป็นสภาพแบบนี้ จะทำอะไรได้อีกเนี่ย

“ให้ฉันมาขับไหม”

“ไม่ต้อง เธอเดินทางมาทั้งวันแล้ว เธอก็เหนื่อย หลับตาหลับสักครู่เถอะ ไม่นานก็จะถึงแล้ว”

บนใบหน้าของเซียวชุ่นไม่มีความรู้สึกใดๆ ดวงตาดูหูฟังทั้งแปดทิศ ขับรถอย่างระมัดระวัง

เหยาเสี่ยวหยูนั่งที่นั่งข้างคนขับและเหลือบมองเขา แอบถอนหายใจอย่างเงียบๆ

หลังจากที่เธอหลับตาไม่นาน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอมองไปที่หมายเลขผู้โทร เธอตื่นในทันที

“เสี่ยวหยู ฉันได้ยินมาว่าเธอกลับมาจากเมืองหลวงแล้ว ฉันและเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆจัดงานเพื่อต้อนรับการกลับมาของเธอที่คูล บาร์มาที่นี่ทันที” เสียงสดใสจากฝ่ายตรงข้ามพูดอย่างรอไม่ไหว

เหยาเสี่ยวหยู หันศีรษะมองออกไปข้างนอก สถานที่ที่เธอผ่านตอนนี้อยู่ใกล้กับคูล บาร์มาก และเธอก็ตกลงอย่างมีความสุขว่า “โอเค ฉันจะไปที่นั่น รอฉันด้วย!”

วางสายและพูดกับเซียวชุ่นว่า "ยังไม่ไปที่โรงงาน พาฉันไปที่ คูล บาร์"

“งานที่พี่สาวของเธอมอบหมายให้ฉันคือพาเธอกลับบ้าน”

เซียวชุ่นยังคงจ้องไปที่ด้านหน้าด้วยท่าทางเคร่งขรึมในขณะที่เขาขับรถไปตามถนนอย่างระมัดระวัง

“งั้นก็ไปรอที่บาร์กับฉัน รอฉันเล่นกับเพื่อนเสร็จ แกค่อยพาฉันกลับก็ได้ ตอนนี้เป็นช่วงรถติด กลับกับแกด้วยความเร็วในการขับรถนี้กลับถึงบ้านก็คงไม่ทันกินข้าวเย็น ผ่านเวลารถติดไปค่อยกลับ” เหยาเสี่ยวหยูพูดด้วยน้ำเสียงที่ออกคำสั่ง

“ไม่ได้” เซียวชุ่นปฏิเสธสั้นๆ

เหยาเสี่ยวหยู มองเขาด้วยความประหลาดใจ “ดูเหมือนว่าพ่อของฉันพูดถูก ตอนนี้แกเก่งแล้ว ยิ่งอยู่ยิ่งไม่แคร์คำพูดของพวกเราแล้วใช่ไหม?”

เซียวชุ่นมองไปข้างหน้าและไม่สนใจเธอ

“แกจะหยุดไหม ถ้าแกไม่หยุด ฉันก็จะโดดลงไปเอง” เหยาเสี่ยวหยูขู่

เซียวชุ่นถอนหายใจ เด็กคนนี้เป็นเหมือนที่เหยาเสินพูดจริงๆ คิดอะไรก็เป็นอย่างงั้น

“ก็ได้ แต่ต้องบอกพี่สาวเธอก่อน”

“มันก็ไม่ต่างกัน” เหยาเสี่ยวหยูยิ้มอย่างพึงพอใจ คว้าโทรศัพท์ของเธอแล้วส่งข้อความหเหยาเสิน เธอบังเอิญเห็นกระเป๋าชาแนลที่เบาะหลัง ดวงตาของเธอเป็นประกายทันที

“กระเป๋าที่อยู่ด้านหลังรถของแกเป็นของขวัญที่ให้พี่เหยาเสินใช่ไหม”

“เอ่อ...” กระเป๋าใบนั้นเป็นใบที่หลิวม่านเซียงจากตระกูลหลิวซื้อ เหยาเสินไม่ชอบใช้ของที่หลิวม่านเซียงเคยใช้ ก็เลยเอาไว้ที่รถ

“ฉันว่าละพี่เหยาเป็นคนที่ดีกับฉันที่สุดเลย!”

เซียวชุ่นยิ้มอ่อน ๆ ปล่อยไปเหอะ เก็บไว้ก็ยังคงเก็บไว้ เอาไปใช้ก็ดี เขาจึงไม่พูดอะไร

เมื่อพวกเขามาถึงคูลบาร์เหยาเสี่ยวหยูกลับไปที่เบาะหลัง เปลี่ยนใช้กระเป๋าใบใหม่ และพาเซียวชุ่นไปที่บาร์ด้วยความสุข

เวลานี้เป็นช่วงที่มีคนมากที่สุด ดนตรีดังสนั่น ผู้หญิงสวยที่แต่งตัวโป๊ะ และกลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ในบาร์จะกระตุ้นฮอร์โมนของผู้คนได้ทุกที่ทุกเวลา

เซียวชุ่นไม่ค่อยมามในสถานที่แบบนี้ แต่กำคุ้นเคย

ทั้งสองเดินเข้าไปทีละคน เหยาเสี่ยวหยูเดินไปข้างหน้า มองไปรอบ ๆ มองหาพวกเพื่อนๆของเธอ

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงตะโกน: "เสี่ยวหยูทางนี้!"

มองตามเสียงไป เขาเห็นหญิงสาวคนหนึ่งสวมกระโปรงสั้นเปิดไหล่สีดำและแต่งหน้าจัดๆ ยืนอยู่ข้างบูธโบกมือมาทางพวกเขา เหยาเสี่ยวหยูยิ้มหวานและวิ่งเหยาะๆและกอดกับเพื่อน