เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 238

เหยาฮั่นทรุดตัวลงบนเก้าอี้ ในใจราวกับมีไฟสุม เพียงไม่กี่เดือนหลังจากที่ ยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนลถูกส่งต่อมาอยู่ในมือเขา บริษัทที่มีกำไรมหาศาลก็กำลังจะล้มละลายงั้นหรือ?

หรือฉันมันเป็นคนไร้ค่าจริงๆ?

ณ ธนาคารเจียงไห่ห้องวีไอพี

เหยาเต๋อตะโกนอย่างโกรธจัด : “รองผู้อำนวยการโจวคุณทำอะไรของคุณ? เงินกู้สามสิบล้านหยวนที่สัญญากับทางเราไว้แล้ว อยู่ๆจะกลับคำได้อย่างไร คุณรู้ไหมว่านี่มันจะมีปัญหาตามมามากมายแค่ไหน?”

“ขอโทษครับคุณเหยา ท่านเป็นลูกค้าวีไอพีของธนาคารเรา บวกกับตระกูลเหยาเป็นตระกูลที่มีหน้ามีตาในเจียงไห่ ตามหลักแล้วเงินกู้ก้อนนี้ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เบื้องบนถึงไม่อนุมัติ ทางนี้ผมทำอะไรไม่ได้แล้ว ขอท่านอภัยให้ด้วย” ชายวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่ารองผู้อำนวยการโจวกล่าวขอโทษ

“คุณรู้ไหมว่าตระกูลเหยาของเราปีๆนึงมีเงินฝากในธนาคารของคุณเป็นจำนวนเท่าใร เงินทุนหมุนเวียนประจำปีก็ตั้งหลายร้อยล้าน เหยาเจิ้นชูพ่อฉันมีสนิทกับประธานธนาคารของคุณ การที่คุณทำแบบนี้ ดูท่าว่าคุณไม่อยากจะอยู่ในตำแหน่งรองผู้อำนวยการนี่แล้ว!” หลี่ชุนเหลียนแหกปากอยู่ข้างๆ

รองผู้อำนวยการโจวยังกล่าวยิ้มแย้ม : “ขอโทษทั้งสองท่านจริงครับ ทำไมพวกคุณไม่ให้กงรองของพวกคุณกรุยทางกับประธานธนาคารให้ล่ะครับ? หรือไม่ก็ลองไปที่ธนาคารอื่นดู ยัไงผมก็ไม่มีอำนาจ ช่วยเหลืออะไรพวกท่านไม่ได้จริงๆ”

“ได้ เป็นเสียแบบนี้ จากนี้ตระกูลเหยาของเราจะไม่มีวันมาฝากเงินที่ธนาคารของพวกแกแม้แต่แดงเดียว อย่าว่าคิดจะได้ดอกเบี้ยจากตระกูลเหยาของฉันแม้แต่นิดเดียว!”

“ไปพวกเรา!” หลี่ชุนเหลียนกล่าวด้วยหน้าตาบูดบึ้ง

รองผู้อำนวยการโจวมองตามแผ่นหลังของคนทั้งสองที่จากไป ใบหน้าของเขากลายเป็นเย็นชา ส่งเสียงด่าเบาๆ : “ถุ้ย! มาวางมาดลุกเศรษฐีกับกู อย่าพูดว่าที่นี่ไม่ให้พวกมึงยืม ทั้วทั้งเจียงไห่ถ้ามีธนาคารไหนให้มึงยืม กูจะเขียนนามสกุลตัวเองกลับด้านให้ดู"

“ตระกูลซ่ง ตระกูลเจิ่ง ตระกูลโอหยาง รวมไปถึงสมาคมชิงจุนมีคำสั่งในเวลาเดียวกัน ใครก็ตามที่กล้าให้ตระกูลเหยากู้ยืมเงินทุน จะตัดสัมพันธ์กับธนาคารนั้น เมื่อเทียบกับสามตระกูลนี้ ตระกูลเหยาของแกก็เป็นแค่ขี้ แล้วเงินของแกมันก็เทียบไม่ได้กับขนเส้นหนึ่งด้วยซ้ำ!”

รองผู้อำนวยการโจวเทน้ำแก้วนึง แล้วพ่นคำด่าต่ออย่างโมโห

ทันใดนั้นเขาก็ครุ่นคิดและพึมพำกับตัวเอง : “ตระกูลเหยาเกรงว่าจะไปทำให้ทูตสวรรค์คนไหนไม่พอใจสินะ สามตระกูลใหญ่และสมาคมชิงจุนถึงได้ระดมพลในเวลาเดียวกัน? คงไม่ได้ทำให้ผู้มีอำนาจในเมืองหลวงท่านไหนขุ่นเคืองหรอกนะ?”

ตกกลางคืน ณ บ้านบรรพบุรุษตระกูลเหยา

เหยาเจิ้นชูหน้าดำคร่ำเครียด

เหยาฮั่นยืนก้มหน้าอยู่ด้านข้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความละอายใจ

“ฮั่น แกนี่มันมีความสามรถจริงๆเลยนะ ไม่กี่เดือนทำให้บริษัทดีๆกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ถ้าแกไม่ใช่หลานแท้ๆของฉันนะ ฉันคงอยากจะฆ่าแกให้ตาย ทำไมฉันต้องมีหลานอย่างแกวะ เป็นความอัปยศของวงศ์ตระกูลจริงๆ”

ในคำพูดของเหยาเจิ้นชูเต็มไปด้วยความผิดหวังอย่างที่สุด

“คุณปู่ครับ ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้วจริงๆ ให้โอกาสผมอีกสักครั้งเถอะนะครับ ครั้งสุดท้ายแล้ว ผมจะขยันมากกว่าเดิม จะไม่มีทางยุ่งเหยิงอย่างก่อนหน้านี้แน่ครับ” เหยาฮั่นพูดด้วยความกลัว

“ครั้งนี้มีคนสกัดขาผม มันตั้งใจวางกับดักผม”

“เหยาเสิน ใช่ ต้องเป็นเหยาเสินแน่ ผมแย่งตำแหน่งGMของยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนลมาจากเธอ เธอพูดอยู่ตลอดว่ามันไม่ยุติธรรม ต้องเป็นเหยาเสินแน่ที่ตั้งใจกลั่นแกล้งผม”

“แกยังจะกล้ามาอ้างอีก! มีใครมันบังคับแกให้ไปที่โรงงานนั่นหรือ? มีใครเอามีดจี้คอบังคับให้แกไปไหม?” เหยาเจิ้นชูตำหนิด้วยความที่อยากให้เขาได้ดี

“คุณปู่ ก็ผมอยากเพิ่มกำไรให้บริษัทนี่ครับ โรงงานพวกนั้นพวกนั้นเสนอราคาต่ำกว่าโรงงานอื่นยี่สิบเปอร์เซ็นต์ อีกทั้งตอนนั้นฝั่งนั้นก็ต้องการสินค้าด่วนมาก คำสั่งซื้อล็อตใหญ่ขนาดนั้นถ้าปล่อยไปถึงมือบริษัทอื่นคงไม่ดี” เหยาฮั่นยังสำบัดสำนวนต่อไป

“ไอ้หลานเวร แกยังจะมีหน้ามาพูดอีก!”

เหยาเจิ้นชูโกรธจนตัวสั่น เหยาฮั่นจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก

ตอนนี้เหยาเต๋อและหลี่ชุนเหลียนก็รีบกลับมา ความเศร้าเอ่อล้นปรากฏชัดเจน