เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 237

“พวกไม่รู้จักกลับตัวกลับใจ! เป็นลูกเป็นหลานตระกูลเหยา แต่กลับขโมยสูตรลับผลิตหุ้ยเชิงหยวนที่บรรพบุรุษตระกูลเหยาสืบทอดกันมา ตอนนี้ยังจะพูดจาอวดดีไร้ยางอายกล้ามาถามว่าข้าจะทำอะไร! นิ่งอยู่ทำไม? ตบปาก!” เหยาเจิ้นชูกล่าวอย่างเฉียบขาด

เผียะ! เผียะ!

เหยาเสินโดนตบหน้าตบหน้าสองครั้งติดต่อกัน ใบหน้าสวยขาวของเธอก็แดงเป็นปื้นขึ้นทันที

“เฮอะ! สูตรลับของบรรพบุรุษของตระกูลเหยา? นี่ท่านพูดเรื่องไร้สาระอะไร? ท่านมาพูดอะไรตอนนี้? เก่งจริงก็ตีเราสามคนให้ตายไปเลยสิ ไม่เช่นนั้นฉันไม่ยอมจบแน่!” ดวงตางามของเหยาเสินเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาแต่เธอพยายามไม่ให้มันไหลลงมา พร้อมกัดฟันถาม

“พี่เหยาเสิน อย่าปากแข็งเลยน่า รีบรับผิดแล้วขอโทษคุณปู่รองเถอะ คุณปู่รองเป็นผู้ใหญ่ต้องให้อภัยพวกคุณแน่” เหยาเสี่ยวหยูยืนอยู่ด้านข้างอย่างไม่รู้อะไร แล้วเธอก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะมาถึงขนาดนี้ เธอรู้สึกสับสนขึ้นมาทันที ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

เหยาเสินมองเธออย่างไม่อยากเชื่อ พูดอย่างโกรธเกรี้ยว : “ฉันเคยคิดว่าเธอมีการศึกษาสูง อย่างน้อยน่าจะแยกแยะถูกผิดได้ ปกติเธอไม่อยู่บ้าน มีหลายเรื่องที่เธอไม่ได้รู้จริง อย่ามาพูดมาก!”

“พี่น่ะโดนเซียวชุ่นมันหลอกล่อด้วยคำหวาน มันเข้ามาที่ตระกูลเหยาของเราก็เพื่อสูตรลับของตระกูล อย่าคิดว่าปกติฉันไม่อยู่บ้านแล้วจะไม่รู้อะไรนะ” เสี่ยวหยูกล่าว เธอโกรธจนหน้าแดง

“ใช่ เสี่ยวหยูพูดถูก ไอ้เขยไร้ค่านั่นแต่งเข้ามาก็เพื่อสูตรลับตระกูลเหยาของเรา ตอนนี้แกยังดื้อดึงเดินทางผิด ทำไมตระกูลเหยาต้องมีลูกหลานอย่างแกด้วยนะ!”

“พูดอะไรไร้สาระกับหล่อนอยู่ได้? ถ้าไม่สั่งสอนหล่อนสักที หล่อนคงไม่รู้จักหลาบจำ”

หลายๆคนข้างกายเหยาเสี่ยวหยูกล่าวสมทบ

อยากลงโทษใครก็มีข้ออ้างได้เสมอ เหยาเสินก็ไม่อยากจะใส่ใจพวกเขา เพียงแต่ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกหมดหนทาง เวลานี้ถ้ามีเซียวชุ่นอยู่เคียงข้างบางทีเรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น

ฉันอยากให้ตอนนี้คุณอยู่ข้างๆจังเลย

ทำไมคุณยังไม่กลับมาอีก?

ในใจของเหยาเสินอยากร้องไห้แต่กลับไร้น้ำตาพลางคิด

เผียะ!

อีกครั้งที่ฝ่ามือฟาดลงบนหน้าเธอ

“พวกคุณทำฉัน! อย่าทำลูกฉัน!” หลิวหยุนเซียงพยายามดิ้นรนเพื่อไปอยู่เคียงข้างเหยาเสินอย่างสุดกำลัง ขวางอยู่ข้างหน้าเธอ และร้องไห้ตะโกนออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง

“มีความผิดกันหมด! หล่อนคิดว่าให้อภัยหล่อนแล้วเรอะ?” หลี่ชุนเหลียนตบหน้าหลิวหยุนเซียงด้วยแรงทั้งหมดที่มี ตอนนี้เธอหมดแรงแล้ว เธอกระชากผมของหลิวหยุนเซียงกดลงกับพื้นอีกครั้งอย่างง่ายดาย เธอถอดรองเท้าส้นเตี้ยออก แล้วตบลงไปบนใบหน้าของหน้าหลิวหยุนเซียง

“แม่!”

เหยาเสินไม่มีหนทางให้ร้องขอ เธอร้องไห้ออกมาเสียงดังด้วยความเจ็บปวด

“อ่าห์!”

เหยาเจี้ยนกั๋วเบิกตามองดูภรรยาและลูกสาวของเขาถูกทารุณอย่างช่วยอะไรไม่ได้ เขาทุกข์ใจเป็อย่างยิ่ง ทั้งหมดนี้เกิดจากที่เขายังมีความคิดเพ้อฝันเกี่ยวกับตระกูลเหยา และเขาก็ส่งเสียงคำรามแหบๆออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว

ถึงแม้เขาจะเป็นพวกอนุรักษนิยม แต่ไม่คิดเลยจริงๆว่า ยุคนี้สมัยนี้จะยังมีกฎครอบครัวที่ป่าเถื่อนไร้อารยธรรมเช่นนี้

แล้วกฎครอบครัวนี่ก็ดูเหมือนเจาะจงใช้เฉพาะกับครอบครัวของเขา

ความเจ็บปวดทรมานบนร่างกายยังกัดฟันทนได้ แต่ความเจ็บปวดในหัวใจล่ะ?

ลูกหลานตระกูลเหยาจำนวนหนึ่งมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยสายตาเย็นชา แสดงหน้าตาเลือดเย็นอย่างไม่หลบเลี่ยงสักนิด

ในที่สุดเหยาเจี้ยนกั๋วก็สลบไป และละครฉากนี้ก็จบลงอย่างรีบเร่ง

……

ตกกลางคืน

ที่โรงพยาบาลอันดับหนึ่งในเจียงไห่

หลังจากเซียวชุ่นได้รู้ข่าว เขาไม่สนใจการฝังเข็มอีกครั้งให้ถางชือชือแล้ว เขารีบกลับมาจากเมืองหลวงด้วยเที่ยวบินที่เร็วที่สุด