เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 237

“พวกไม่รู้จักกลับตัวกลับใจ! เป็นลูกเป็นหลานตระกูลเหยา แต่กลับขโมยสูตรลับผลิตหุ้ยเชิงหยวนที่บรรพบุรุษตระกูลเหยาสืบทอดกันมา ตอนนี้ยังจะพูดจาอวดดีไร้ยางอายกล้ามาถามว่าข้าจะทำอะไร! นิ่งอยู่ทำไม? ตบปาก!” เหยาเจิ้นชูกล่าวอย่างเฉียบขาด

เผียะ! เผียะ!

เหยาเสินโดนตบหน้าตบหน้าสองครั้งติดต่อกัน ใบหน้าสวยขาวของเธอก็แดงเป็นปื้นขึ้นทันที

“เฮอะ! สูตรลับของบรรพบุรุษของตระกูลเหยา? นี่ท่านพูดเรื่องไร้สาระอะไร? ท่านมาพูดอะไรตอนนี้? เก่งจริงก็ตีเราสามคนให้ตายไปเลยสิ ไม่เช่นนั้นฉันไม่ยอมจบแน่!” ดวงตางามของเหยาเสินเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาแต่เธอพยายามไม่ให้มันไหลลงมา พร้อมกัดฟันถาม

“พี่เหยาเสิน อย่าปากแข็งเลยน่า รีบรับผิดแล้วขอโทษคุณปู่รองเถอะ คุณปู่รองเป็นผู้ใหญ่ต้องให้อภัยพวกคุณแน่” เหยาเสี่ยวหยูยืนอยู่ด้านข้างอย่างไม่รู้อะไร แล้วเธอก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะมาถึงขนาดนี้ เธอรู้สึกสับสนขึ้นมาทันที ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

เหยาเสินมองเธออย่างไม่อยากเชื่อ พูดอย่างโกรธเกรี้ยว : “ฉันเคยคิดว่าเธอมีการศึกษาสูง อย่างน้อยน่าจะแยกแยะถูกผิดได้ ปกติเธอไม่อยู่บ้าน มีหลายเรื่องที่เธอไม่ได้รู้จริง อย่ามาพูดมาก!”

“พี่น่ะโดนเซียวชุ่นมันหลอกล่อด้วยคำหวาน มันเข้ามาที่ตระกูลเหยาของเราก็เพื่อสูตรลับของตระกูล อย่าคิดว่าปกติฉันไม่อยู่บ้านแล้วจะไม่รู้อะไรนะ” เสี่ยวหยูกล่าว เธอโกรธจนหน้าแดง

“ใช่ เสี่ยวหยูพูดถูก ไอ้เขยไร้ค่านั่นแต่งเข้ามาก็เพื่อสูตรลับตระกูลเหยาของเรา ตอนนี้แกยังดื้อดึงเดินทางผิด ทำไมตระกูลเหยาต้องมีลูกหลานอย่างแกด้วยนะ!”

“พูดอะไรไร้สาระกับหล่อนอยู่ได้? ถ้าไม่สั่งสอนหล่อนสักที หล่อนคงไม่รู้จักหลาบจำ”

หลายๆคนข้างกายเหยาเสี่ยวหยูกล่าวสมทบ

อยากลงโทษใครก็มีข้ออ้างได้เสมอ เหยาเสินก็ไม่อยากจะใส่ใจพวกเขา เพียงแต่ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกหมดหนทาง เวลานี้ถ้ามีเซียวชุ่นอยู่เคียงข้างบางทีเรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น

ฉันอยากให้ตอนนี้คุณอยู่ข้างๆจังเลย

ทำไมคุณยังไม่กลับมาอีก?

ในใจของเหยาเสินอยากร้องไห้แต่กลับไร้น้ำตาพลางคิด

เผียะ!

อีกครั้งที่ฝ่ามือฟาดลงบนหน้าเธอ

“พวกคุณทำฉัน! อย่าทำลูกฉัน!” หลิวหยุนเซียงพยายามดิ้นรนเพื่อไปอยู่เคียงข้างเหยาเสินอย่างสุดกำลัง ขวางอยู่ข้างหน้าเธอ และร้องไห้ตะโกนออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง

“มีความผิดกันหมด! หล่อนคิดว่าให้อภัยหล่อนแล้วเรอะ?” หลี่ชุนเหลียนตบหน้าหลิวหยุนเซียงด้วยแรงทั้งหมดที่มี ตอนนี้เธอหมดแรงแล้ว เธอกระชากผมของหลิวหยุนเซียงกดลงกับพื้นอีกครั้งอย่างง่ายดาย เธอถอดรองเท้าส้นเตี้ยออก แล้วตบลงไปบนใบหน้าของหน้าหลิวหยุนเซียง

“แม่!”

เหยาเสินไม่มีหนทางให้ร้องขอ เธอร้องไห้ออกมาเสียงดังด้วยความเจ็บปวด

“อ่าห์!”

เหยาเจี้ยนกั๋วเบิกตามองดูภรรยาและลูกสาวของเขาถูกทารุณอย่างช่วยอะไรไม่ได้ เขาทุกข์ใจเป็อย่างยิ่ง ทั้งหมดนี้เกิดจากที่เขายังมีความคิดเพ้อฝันเกี่ยวกับตระกูลเหยา และเขาก็ส่งเสียงคำรามแหบๆออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว

ถึงแม้เขาจะเป็นพวกอนุรักษนิยม แต่ไม่คิดเลยจริงๆว่า ยุคนี้สมัยนี้จะยังมีกฎครอบครัวที่ป่าเถื่อนไร้อารยธรรมเช่นนี้

แล้วกฎครอบครัวนี่ก็ดูเหมือนเจาะจงใช้เฉพาะกับครอบครัวของเขา

ความเจ็บปวดทรมานบนร่างกายยังกัดฟันทนได้ แต่ความเจ็บปวดในหัวใจล่ะ?

ลูกหลานตระกูลเหยาจำนวนหนึ่งมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยสายตาเย็นชา แสดงหน้าตาเลือดเย็นอย่างไม่หลบเลี่ยงสักนิด

ในที่สุดเหยาเจี้ยนกั๋วก็สลบไป และละครฉากนี้ก็จบลงอย่างรีบเร่ง

……

ตกกลางคืน

ที่โรงพยาบาลอันดับหนึ่งในเจียงไห่

หลังจากเซียวชุ่นได้รู้ข่าว เขาไม่สนใจการฝังเข็มอีกครั้งให้ถางชือชือแล้ว เขารีบกลับมาจากเมืองหลวงด้วยเที่ยวบินที่เร็วที่สุด

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเหยาเจิ้นชูจะลงมือกับครอบครัวของเหยาเสินหนักขนาดนี้

เมื่อผลักประตูเข้าไปก็เห็นเหยาเสินผมเผ้ายุ่งเหยิง แก้มบวมแดงช้ำ นั่งนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ มองไปข้างหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า เขารู้สึกเจ็บปวดใจอย่างเหลือทน

เหยาเสินเหลือบมาเห็นเขา ริมฝีปากสั่นๆ อยากจะพูดว่า “ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว” สุดท้ายไม่ได้เอ่ยปาก น้ำตาเอ่อคลออยู่ที่ขอบตา และเธอก็กลั้นไม่ไหว เกิดเสียงสะอื้นดังขึ้น

เซียวชุ่นเข้าไปกอดเธอไว้แนบอก ลูบหลังร่างผอมที่สั่นเทาของเธอ และกล่าวปลอบด้วยเสียงอ่อนโยน : “ไม่เป็นไรแล้วนะ ผมกลับมาแล้ว ไม่มีใครกล้ารังแกคุณแล้ว”

เหยาเสินซุกศีรษะเล็กของเธอกับอกแกร่งของเขา ส่งเสียงสะอื้นอย่างเจ็บปวด

เซียวชุ่นกัดฟันแน่น ในใจเขาเอ่อล้นไปด้วยความต้องการฆ่า

น้ำตาหนึ่งหยดของคุณคือมีดหนึ่งเล่ม ที่ปักลงบนใจของผม แต่ผมจะเอามีดไปแทงไปบนร่างของพวกคนที่ทำให้คุณร้องไห้อย่างเร็วที่สุด

เหยาเสินทุกข์ใจและเหนื่อยล้า เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยน้ำตานองหน้า สะอื้นไห้พร้อมกล่าว : “คุณรีบไปดูคุณพ่อเถอะ ท่านยังไม่ฟื้นเลย”

เซียวชุ่นพยักหน้าพร้อมกล่าว : “คุณนอนพักสักหน่อยนะ ผมไปดูคุณพ่อก่อน เดี๋ยวกลับมา”

เหยาเจี้ยนกั๋วหมดสติไป หลักๆเกิดจากความวิตกกังวลอย่างเฉียบพลัน หลังจากเซียวชุ่นฝังเข็มและรมยาแล้วเขาก็ฟื้นขึ้นมา แต่อาการบาดเจ็บภายนอกยังต้องรักษาอย่างช้าๆ

หลิวหยุนเซียงสมองกระทบกระเทือนเล็กน้อย ความดันโลหิตสูงเล็กน้อย แต่โดยรวมแล้วเธอไม่มีปัญหาอะไรมาก

รอให้อาการบวมบนใบหน้าหายดี เหยาเสินและหลิวหยุนเซียงก็จะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว

ระหว่างที่เซียวชุ่นออกไปซื้ออาหารให้พวกเขา เขาก็คุยโทรศัพท์ไปด้วย

“หมอเทวดาเซียว ได้ยินว่าช่วงนี้คุณอยู่ที่เจียงไห่มีอำนาจล้นฟ้า ฉันก็กลัวอยู่ว่าท่านหมอจะลืมฉันเสียแล้ว” หวางเฟิงคู่สนทนากล่าวยิ้มๆ

“อะไรกัน ท่านจะใช้บัตรของฉันจัดการกับตระกูลเหยาเหรอ? อาศัยพลังของคุณในตอนนี้การต่อกรกับตระกูลเหยานั้นไม่ต่างกับการขยี้มด ฉันคิดว่า ท่านคงไม่ต้องใช้ฉัน ฉันยังนึกเสียใจอยู่เป็นเวลาหลายวัน”

“ให้พวกเขาได้กินอาหารเรียกน้ำย่อยสักหน่อยก่อนเถอะ ในไม่ช้านอกจากครอบครัวของภรรยาฉันจะไม่มีตระกูลเหยาในเจียงไห่อีก” เซียวชุ่นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เอาล่ะ งั้นฉันจะเสิร์ฟออเดิร์ฟให้ท่านก่อนแล้วกัน ถ้ามีเวลาคุณต้องมาที่เมืองก่างแล้วติดต่อฉันนะ ฉันจะเป็นเจ้าภาพเลี้ยงมื้อค่ำคุณเอง” หวางเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้มสว่างไสว

“ดี” หลังจากเซียวชุ่นตอบรับเบาๆแล้ววางสาย

ในเช้าวันที่สองเวลาใกล้สิบโมง

เหยาฮั่นเดินอย่างสบายๆเข้ามาที่สำนักงานยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนล

เพิ่งชงกาแฟหนึ่งถ้วย ยังไม่ทันได้ดื่ม ผู้ช่วยเซวรุ่ยก็รีบเข้ามาในสำนักงานด้วยความตื่นตระหนก

“แย่แล้ว ประธานเหยา!”

ตอนนี้เหยาฮั่นพอใจในตัวเองอย่างมาก พูดอย่างไม่พอใจ : “มีอะไรน่าตระหนก? ฟ้าจะถล่มหรือไง?”

“เฉิงฮุย เทรดดิ้งแคนเซิลคำสั่งซื้อทั้งหมดกับเรา แล้วยังฟ้องเราอีก ฝั่งนั้นบอกว่าเมื่อปีก่อนมีสินค้าบางล็อตไม่เป็นไปตามข้อกำหนดด้านคุณภาพที่ระบุไว้ในผลิตภัณฑ์และแอบลดจำนวนวัสดุ ใช้ผ้าที่ไม่ได้สั่งตั้งแต่แรก และต้องการให้ทางเราจ่ายค่าชดเชยห้าสิบล้านหยวน”

“แกว่าไงนะ?”

ใจของเหยาฮั่นตกไปที่ตาตุ่ม เมื่อปีก่อนเฉิงฮุย เทรดดิ้งเพิ่มปริมาณการสั่งซื้อขึ้นอย่างมาก โดยโรงงานผลิตชิ้นส่วนที่เดิมทำสัญญากับยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนล นั้นโยกย้ายพนักงานไม่ได้ชั่วคราว ดังนั้นเขาจึงต้องหาโรงงานอื่นมารับช่วงต่องาน

การทำงานไม่มีปัญหา แต่วัสดุที่ใช้จริงๆก็แย่กว่าที่เคยใช้นิดหน่อย ทีแรกคิดว่าจะไม่มีปัญหาอะไร ตอนนี้ปัญหากลับอยู่หน้าประตูเสียแล้ว

“เป็นเรื่องจริงครับ พวกเราได้รับจดหมายจากฝ่ายกฎหมายของเฉิงฮุย เทรดดิ้งแล้ว”

“อย่าตระหนกไป ฉันจะโทรไปคุยกับประธานเซิ่งของเฉิงฮุยเทรดดิ้ง ดูว่าเราสามารถเจรจาได้หรือไม่”

พูดจบ เขาก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและกดหมายเลขโทรหาเซิ่งหยวนจงประธานของเฉิงฮุย เทรดดิ้งสาขาเจียงไห่

น่าเสียดายที่อีกฝ่ายตัดสายเขา หลังจากนั้นโทรอีกสองสามครั้ง ในที่สุดเซิ่งหยวนจงก็รับโทรศัพท์เขา แต่กลับมีเพียงประโยคเย็นชาว่า : “ไม่ต้องโทรมาหาฉันอีก จะไม่มีการเจรจา!”

นอกจากคำสั่งซื้อของเฉิงฮุย เทรดดิ้ง ตอนนี้ยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนลไม่มีคำสั่งซื้ออื่นอีก ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงค่าชดเชยมูลค่าสูง แค่ค่าใช้จ่ายรายวันของบริษัทก็เป็นเงินจำนวนมากแล้ว