เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 38

จนกระทั่งตอนนี้เซียวชุ่นชี้ตัวขโมยแหวนไปที่เขา หยาวฮั่นจึงได้สติคืนมา พูดด้วยใบหน้าแปลกใจ

“เซียวชุ่น นายบ้าหรือไง？ฉันจะไปขโมยแหวนเขาได้ไง？นี่นายใส่ร้ายกันชัดๆ！”

เซียวชุ่นยิ้มบางๆ：“ใส่ร้ายหรือไม่ ตัวคุณเองที่รู้ดี อยากพิสูจน์ความบริสุทธิ์ ก็ค้นกระเป๋าที่ตัวคุณออกมาให้ทุกคนดูก็ชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือ？”

เมิ่งเล่อจื้อจึงเข้าใจว่า เซียวชุ่นจะเล่นงานหยาวฮั่น

เขาก็ได้ยินว่า ตอนที่เซียวชุ่นเข้ามาเหมือนจะไม่สบอารมณ์กับนักเขา เมิ่งเล่อจื้อจึงพูดอย่างเยือกเย็นทันที

“คุณชายหยาว คุณจะเปิดเอง？หรือให้ผมหาคนมาช่วย？”

ในใจหยาวฮั่นเข้าใจดี เซียวชุ่นถือโอกาสจะทำให้เขาละอาย ส่วนเขาก็ไม่รู้จักแหวนบ้าๆ นั่นเลยสักนิด จากตัวตนเขาแล้วเป็นไปไม่ได้เลยที่จะโลภอยากได้แหวนนั่น

แต่ตอนนี้เมิ่งเล่อจื้อยืนอยู่ข้างเซียวชุ่นแล้ว ถ้าไม่พิสูจน์ความบริสุทธิ์ กลัวว่าจะอับอายไปด้วย

เขารู้จักคนอย่างเมิ่งเล่อจื้อดี ทำทุกอย่างได้

“ผมทำเอง”ไฟแทบจะออกมาจากสายตาของหยาวฮั่น

ภายใต้สายตาของผู้คน เขาเปิดค้นกระเป๋าบนเสื้อ กางเกงออกมาหมด

ก๊องแก๊ง

แหวนวงหนึ่งหล่นลงจากในกระเป๋าเขาไปที่พื้น

“เป็น……เป็นไปไม่ได้……”หยาวฮั่นมองแหวนที่พื้นวงนั้น สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

ผู้หญิงที่ชื่อเสี่ยวโยวคนนั้นวิ่งเข้ามาเก็บแหวนจากพื้นขึ้นมาดูทันที มองหยาวฮั่นด้วยสายตาซับซ้อนแล้วพูด：“นี่คือแหวนเพชรวงนั้นที่ฉันทำหาย”

“ที่แท้ก็คุณชายตระกูลเหยาเอาแหวนเขาไป……”

“ห่า นี่ขายขี้หน้าชัดๆ คุณชายหยาวผู้สง่างามนี่เองเฮ้อ ของไม่กี่แสนก็ทำได้”

มีเสียงซุบซิบขึ้นมาจากฝูงชน

“คุณชายหยาว คุณมีอะไรอยากพูดอีกไหม？”

เหมือนเมิ่งเล่อจื้อจะเข้าใจดี นี่เซียวชุ่นต้องโยนความผิดให้หยาวฮั่นแน่ แต่เขาเพิ่งทำให้เซียวชุ่นขุ่นเคืองไปเอง ตอนนี้จึงถือโอกาสแสดงน้ำใจด้วยความยินดี เพื่อแก้ไขความสัมพันธ์ ยังไงเซียวชุ่นก็สนิทกับประธานหวาง

หยาวฮั่นเจ็บปวดทันที เส้นเลือดปูดออกมาที่หน้าผาก ชี้ไปที่เซียวชุ่นแล้วพูด：“แก ต้องเป็นแกแน่ที่โยนความผิดให้คนอื่น！”

เพียะ！

เสียงตบดังก้องไปทั่วทั้งคฤหาสน์

“ห่าเอ๊ยขโมยของไปแล้วคิดจะปฏิเสธหรอกหรือ？คุณเซียวจะสนใจของเล็กๆ แบบนี้หรือ？”เมิ่งเล่อจื้อดึงคอเสื้อของเขาแล้วพูดอย่างโกรธเคือง

“คุณเซียว คุณจะจัดการไอ้ระยำนี่ยังไง？”

“ช่างเถอะประธานเมิ่ง ยังไงเขาก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของภรรยาผม โยนออกไปก็พอ”เซียวชุ่นจิบเหล้า พูดอย่างสบายๆ

“ยามสองคนมานี่หน่อย โยนเขาออกไป！”

เมิ่งเล่อจื้อออกคำสั่ง ยามสองคนก็เข้ามาลากหยาวฮั่นออกไป

“ฉันออกไปเอง！เซียวชุ่น คอยดูเถอะ ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่！”หยาวฮั่นดิ้นรนไปตะโกนไปด้วย

ในที่สุดคฤหาสน์ก็เงียบลง สายตาของเซียวชุ่นเหลือบมองทุกคนอย่างรวดเร็ว

“เอาล่ะ ดึกแล้ว คนที่ไม่เกี่ยวข้องก็ออกไปได้แล้ว”

ความหมายนี้ชัดเจนมาก พูดให้ชัดเจนก็คือพวกคุณออกไปจากที่นี่ได้แล้ว

เดิมทีงานเลี้ยงที่สุขสันต์กลายมาเป็นแบบนี้ ทุกคนก็หมดอารมณ์อยู่แล้ว แล้วตอนนี้เจ้าบ้านดันมาพูดแบบนี้อีก พวกเขาก็ต้องออกไปจากคฤหาสน์อย่างเข้าใจ

เหยาเสินกับเวินหว่านยู่ยังคงอยู่ในสภาพมึนงง งงงวยเล็กน้อย ไปก็ไม่ใช่ อยู่ก็ไม่ใช่อีก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหยาเสิน จนตอนนี้ก็ยังสับสน รู้สึกเหมือนกำลังฝัน

เซวเฉิงเห็นหลี่ซ่างจื้อไปแบบนี้ ก็ตามออกไปข้างนอก

“เซวเฉิง อย่าลืมเดิมพันของเราล่ะ”เซียวชุ่นหัวเราะเบาๆ

เซวเฉิงหยุดฝีเท้าลง หันหน้าไปมองเขาเหมือนมองสัตว์ประหลาด หันหน้าไปอย่างหลบสายตา รีบเดินออกไปจากประตู

สุดท้ายก็เหลือแค่ซุนซวนที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที

สำหรับผู้หญิงสองคนนั้นที่ใส่ร้ายตัวเอง เซียวชุ่นก็ไม่ติดใจเอาความอีก ปล่อยพวกเธอไปนานแล้ว สำหรับเขาแล้วแค่เรื่องเล็กๆ

“เอาล่ะ งั้นผมไปแล้ว จำไว้ว่า ต่อไปถ้ามายุ่งกับภรรยาผมอีก อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ ไสหัวไป”

เซียวชุ่นโบกมือแล้วพูด

ซุนซวนเดินออกไปอย่างไม่พอใจ

ยามสองสามคนที่เป็นลูกน้องของหลี่ซ่างจื้อเฝ้าอยู่หน้าประตู ตอนนี้หลี่ซ่างจื้อยืนอยู่ข้างเซียวชุ่นอีกครั้ง สุภาษิตพูดว่าผู้รู้สถานการณ์คือผู้มีสติปัญญาเป็นเลิศ ตอนนี้ดูเหมือนต้องกล้ำกลืนความโกรธนี้ชั่วคราวก่อน ค่อยไปคิดบัญชีทีหลัง

สุดท้ายพอเหลือแค่เมิ่งเล่อจื้อคนเดียว เขาก็ถามอย่างไม่สบายใจ：“คุณเซียวมีอะไรจะกำชับอีกไหม？”

“พรุ่งนี้หาคนมา ทำที่นี่ให้เป็นเหมือนเดิมก็พอ”

“แน่นอนอยู่แล้ว วางใจเถอะ ผมจะทำความสะอาดที่นี่ให้เหมือนใหม่เลย”เมิ่งเล่อจื้อได้ยิน ความหมายนี้หมายถึงให้อภัยเขา พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

เซียวชุ่นหัวเราะบางๆ ยืนขึ้นมา：“ดึกแล้ว ผมควรกลับแล้ว คุณทำความสะอาดเสร็จเอากุญแจมาให้ผม”

เมิ่งเล่อจื้อยิ้มอย่างอึดอัด：“เข้าใจแล้วครับ”

เซียวชุ่นออกจากคฤหาสน์ก็ค่ำแล้ว รถหรูในลานบ้านก็ไม่มีแล้ว แต่แป๊บเดียวเขาก็เห็นรถของเหยาเสินยังอยู่ที่นี่

ในใจเขากำลังรู้สึกงง ค่อยๆ เดินไปก็เห็นเหยาเสินกำลังนั่งเหม่อในรถ

เซียวชุ่นเคาะกระจก เหยาเสินได้สติคืนมา ลดกระจกรถลง มองเขาเหมือนมองคนแปลกหน้า ทำให้ในใจของเซียวชุ่นเริ่มกลัว