เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 37

คนที่ถือปืนก็คือวัยรุ่นที่ดูผอมคนนั้นที่อยู่ด้านข้างเมิ่งเล่อจื้อ

เซียวชุ่นหรี่ตามองไปที่เขา สังเกตเห็นทันทีว่าบนตัวคนนี้ดูอาฆาตมาก แสดงว่าเขาเคยฆ่าคน และไม่ใช่แค่คนเดียว เขาเคลื่อนย้ายพลังในร่างกายอย่างสงบนิ่ง คนๆ นี้อันตรายมาก

ถ้าเขากล้าเหนี่ยวไก จะต้องกำจัดเขาทิ้งในทันที

“ปืน！”

“ห่า แม้แต่ปืนก็หยิบออกมาได้”

“ประธานเมิ่ง ช่างมันเถอะครับ อย่ามีเรื่องจนถึงชีวิตเลย”

ฝูงชนเริ่มส่งเสียงพึมพำ ค่อยๆ ถกเถียงกันขึ้นมา

เมิ่งเล่อจื้อขมวดคิ้วจ้องไปยังเซียวชุ่น ยกมือไปวางบนแขนวัยรุ่นคนนั้น สื่อให้เขาวางปืนลง

เขานึกถึงคำพูดเมื่อกี๊ จึงถามว่า：“เมื่อกี๊นายพูดอะไรนะ？”

เซียวชุ่นเงยหน้าขึ้น พูดด้วยใบหน้านิ่งเฉย：“ผมบอกว่าพาเพื่อนของคุณไสหัวออกไปจากบ้านผม”

สีหน้าเมิ่งเล่อจื้อเปลี่ยนเล็กน้อย ขมวดคิ้ว

ตอนนี้เอง ประตูคฤหาสน์ก็ถูกเปิดออก

ผู้หญิงที่ยังดูสาวรูปร่างสูงเพรียวคนหนึ่ง สวมชุดทำงานสีดำ หน้าตาดูสวยงาม รีบเดินเข้ามา ด้านหลังยังมีผู้ชายที่ยังดูหนุ่มประมาณสามสิบตามมาด้วย

“ผู้ช่วยหยาง？”เมิ่งเล่อจื้อพูดอย่างตกใจ

ผู้หญิงที่ถูกเขาเรียกว่าผู้ช่วยหยาง แค่เหลือบมองเขา แล้วเอาสายตามองไปที่เซียวชุ่น ถามด้วยความเคารพ

“คุณคือคุณเซียวใช่ไหมคะ？”

“ผมเอง”เซียวชุ่นตอบกลับอย่างไม่รีบร้อน

“ฉันเป็นผู้ช่วยของประธานหวาง หยางฉิง”

เซียวชุ่นได้ยินก็พยักหน้าเล็กน้อย

“ผู้ช่วยหยางรู้จักเขาหรือ？”เมิ่งเล่อจื้อถามอย่างสับสน

หยางฉิงไม่สนใจเขา เดินไปตรงหน้าเซียวชุ่นโดยตรง พูดด้วยความเคารพ：“ขั้นตอนของอสังหาริมทรัพย์ฉันจัดการไปได้พอประมาณแล้ว คุณเซียวแค่เซ็นชื่อ ที่นี่ก็เป็นของคุณแล้วค่ะ”

ปัง！

ผู้คนที่อยู่รอบๆ ก็แตกตื่นขึ้นมาทันที มองดูฉากนี้อย่างไม่อยากจะเชื่อ

หมายความว่าไง？คนหนุ่มที่สวมชุดขายตรงแผงลอย หน้าตาไม่ดีคือเจ้าบ้านของคฤหาสน์หลังนี้หรือ？แล้วประธานเมิ่งรวมตัวพวกเรามาจัดงานเลี้ยงที่นี่ได้ไง？

เซียวชุ่นหัวเราะนิ่งๆ ยื่นมือออกไปที่หยางฉิง

หยางฉิงเข้าไปยื่นเอกสารที่ต้องการเซ็นกับปากกาลูกลื่นแท่งหนึ่งให้เขาทันที

เซ็นชื่อเสร็จ หยางฉิงก็มองไปรอบๆ และยังมียามที่นอนลงบนพื้นเกลื่อนไปหมด ก็พูดด้วยสายตาซับซ้อน：“คุณเซียวกำลังจัดงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่หรือคะ？”

เซียวชุ่นพูดอย่างขมขื่น：“งานเลี้ยงน่ะเป็นงานเลี้ยงจริงๆ ก็แค่ไม่ใช่ผมที่จัด”

สายตาเขาเหลือบมองไปยังทุกคนอย่างรวดเร็ว：“ผมก็ไม่แน่ใจว่าคนพวกนี้มาจากไหน พอผมเข้ามาพวกเขาก็อยู่นี่แล้ว”

พูดจบเขาก็เอาสายตามองไปที่เมิ่งเล่อจื้อ พูดอย่างสบายๆ ว่า：“ตามที่บอกว่าคุณคือคนแจ้งให้พวกเขามางานเลี้ยงครั้งนี้ รบกวนอธิบายให้ผมด้วย คุณจัดงานเลี้ยงทำไมถึงมาจัดที่บ้านผม？”

ในขณะเดียวกัน สายตาคมกริบของหยางฉิงก็มองไปยังเมิ่งเล่อจื้อ พูดอย่างทำอะไรไม่ได้

“ฉันพอจะทราบแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น？คุณเซียวรอก่อนนะคะ ฉันจะถามประธานหวาง”

“ผู้ช่วยหยาง ขอร้องล่ะ อย่าบอกประธานหวาง ผมสำนึกผิดแล้ว ปล่อยผมไปครั้งหนึ่งได้ไหม？”เมิ่งเล่อจื้อได้ยินก็ตื่นตระหนกทันที พูดอย่างอ้อนวอน

หยางฉิงไม่สนใจ หยิบโทรศัพท์มาโทรหาเบอร์หวางเฟิง เดินไปอีกฝั่งไม่รู้ว่าพูดอะไร