เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 37

คนที่ถือปืนก็คือวัยรุ่นที่ดูผอมคนนั้นที่อยู่ด้านข้างเมิ่งเล่อจื้อ

เซียวชุ่นหรี่ตามองไปที่เขา สังเกตเห็นทันทีว่าบนตัวคนนี้ดูอาฆาตมาก แสดงว่าเขาเคยฆ่าคน และไม่ใช่แค่คนเดียว เขาเคลื่อนย้ายพลังในร่างกายอย่างสงบนิ่ง คนๆ นี้อันตรายมาก

ถ้าเขากล้าเหนี่ยวไก จะต้องกำจัดเขาทิ้งในทันที

“ปืน！”

“ห่า แม้แต่ปืนก็หยิบออกมาได้”

“ประธานเมิ่ง ช่างมันเถอะครับ อย่ามีเรื่องจนถึงชีวิตเลย”

ฝูงชนเริ่มส่งเสียงพึมพำ ค่อยๆ ถกเถียงกันขึ้นมา

เมิ่งเล่อจื้อขมวดคิ้วจ้องไปยังเซียวชุ่น ยกมือไปวางบนแขนวัยรุ่นคนนั้น สื่อให้เขาวางปืนลง

เขานึกถึงคำพูดเมื่อกี๊ จึงถามว่า：“เมื่อกี๊นายพูดอะไรนะ？”

เซียวชุ่นเงยหน้าขึ้น พูดด้วยใบหน้านิ่งเฉย：“ผมบอกว่าพาเพื่อนของคุณไสหัวออกไปจากบ้านผม”

สีหน้าเมิ่งเล่อจื้อเปลี่ยนเล็กน้อย ขมวดคิ้ว

ตอนนี้เอง ประตูคฤหาสน์ก็ถูกเปิดออก

ผู้หญิงที่ยังดูสาวรูปร่างสูงเพรียวคนหนึ่ง สวมชุดทำงานสีดำ หน้าตาดูสวยงาม รีบเดินเข้ามา ด้านหลังยังมีผู้ชายที่ยังดูหนุ่มประมาณสามสิบตามมาด้วย

“ผู้ช่วยหยาง？”เมิ่งเล่อจื้อพูดอย่างตกใจ

ผู้หญิงที่ถูกเขาเรียกว่าผู้ช่วยหยาง แค่เหลือบมองเขา แล้วเอาสายตามองไปที่เซียวชุ่น ถามด้วยความเคารพ

“คุณคือคุณเซียวใช่ไหมคะ？”

“ผมเอง”เซียวชุ่นตอบกลับอย่างไม่รีบร้อน

“ฉันเป็นผู้ช่วยของประธานหวาง หยางฉิง”

เซียวชุ่นได้ยินก็พยักหน้าเล็กน้อย

“ผู้ช่วยหยางรู้จักเขาหรือ？”เมิ่งเล่อจื้อถามอย่างสับสน

หยางฉิงไม่สนใจเขา เดินไปตรงหน้าเซียวชุ่นโดยตรง พูดด้วยความเคารพ：“ขั้นตอนของอสังหาริมทรัพย์ฉันจัดการไปได้พอประมาณแล้ว คุณเซียวแค่เซ็นชื่อ ที่นี่ก็เป็นของคุณแล้วค่ะ”

ปัง！

ผู้คนที่อยู่รอบๆ ก็แตกตื่นขึ้นมาทันที มองดูฉากนี้อย่างไม่อยากจะเชื่อ

หมายความว่าไง？คนหนุ่มที่สวมชุดขายตรงแผงลอย หน้าตาไม่ดีคือเจ้าบ้านของคฤหาสน์หลังนี้หรือ？แล้วประธานเมิ่งรวมตัวพวกเรามาจัดงานเลี้ยงที่นี่ได้ไง？

เซียวชุ่นหัวเราะนิ่งๆ ยื่นมือออกไปที่หยางฉิง

หยางฉิงเข้าไปยื่นเอกสารที่ต้องการเซ็นกับปากกาลูกลื่นแท่งหนึ่งให้เขาทันที

เซ็นชื่อเสร็จ หยางฉิงก็มองไปรอบๆ และยังมียามที่นอนลงบนพื้นเกลื่อนไปหมด ก็พูดด้วยสายตาซับซ้อน：“คุณเซียวกำลังจัดงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่หรือคะ？”

เซียวชุ่นพูดอย่างขมขื่น：“งานเลี้ยงน่ะเป็นงานเลี้ยงจริงๆ ก็แค่ไม่ใช่ผมที่จัด”

สายตาเขาเหลือบมองไปยังทุกคนอย่างรวดเร็ว：“ผมก็ไม่แน่ใจว่าคนพวกนี้มาจากไหน พอผมเข้ามาพวกเขาก็อยู่นี่แล้ว”

พูดจบเขาก็เอาสายตามองไปที่เมิ่งเล่อจื้อ พูดอย่างสบายๆ ว่า：“ตามที่บอกว่าคุณคือคนแจ้งให้พวกเขามางานเลี้ยงครั้งนี้ รบกวนอธิบายให้ผมด้วย คุณจัดงานเลี้ยงทำไมถึงมาจัดที่บ้านผม？”

ในขณะเดียวกัน สายตาคมกริบของหยางฉิงก็มองไปยังเมิ่งเล่อจื้อ พูดอย่างทำอะไรไม่ได้

“ฉันพอจะทราบแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น？คุณเซียวรอก่อนนะคะ ฉันจะถามประธานหวาง”

“ผู้ช่วยหยาง ขอร้องล่ะ อย่าบอกประธานหวาง ผมสำนึกผิดแล้ว ปล่อยผมไปครั้งหนึ่งได้ไหม？”เมิ่งเล่อจื้อได้ยินก็ตื่นตระหนกทันที พูดอย่างอ้อนวอน

หยางฉิงไม่สนใจ หยิบโทรศัพท์มาโทรหาเบอร์หวางเฟิง เดินไปอีกฝั่งไม่รู้ว่าพูดอะไร

หยางฉิงพยักหน้าอย่างแผ่วเบา มองไปที่เมิ่งเล่อจื้อแล้วพูด：“แบบนี้ละกัน คุณอยู่จัดการปัญหาที่เกิดขึ้นในภายหลัง จัดการเสร็จแล้ว รอบริษัทแจ้ง”

“เอาตามที่ผู้ช่วยหยางว่าเลย”เมิ่งเล่อจื้อพูด

“คุณเซียว ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันกลับไปก่อนนะคะ มีอะไรจะกำชับก็แค่บอกประธานเมิ่งได้เลย”หยางฉิงยิ้มแล้วพูดกับเซียวชุ่น

เซียวชุ่นพยักหน้าบอกเป็นนัยแล้ว หยางฉิงจึงออกไปจากคฤหาสน์

เซียวชุ่นเหลือบมองทุกคนในคฤหาสน์

“ในเมื่อมีคนทำของมีค่าหายในบ้านผม ผมที่เป็นเจ้าของบ้านก็จะรับผิดชอบช่วยเขาหาคืนกลับไป พวกเรามาจัดการเรื่องแหวนต่อดีกว่า”

พูดจบเขาก็มองไปที่เมิ่งเล่อจื้อ：“ดังนั้น ตอนนี้คุณยังคิดว่าผมขโมยแหวนไป？”

เมิ่งเล่อจื้อกลืนน้ำลาย พูดด้วยสีหน้าอึดอัด：“คุณจะไปสนใจแหวนวงหนึ่งได้อย่างไรกัน เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด”

“ประธานเมิ่งมีน้ำใจรักความชอบธรรมมาก”

เซียวชุ่นเงยตาแล้วจ้องเขาอย่างมีความหมาย：“งั้นคุณคิดว่าใครขโมยแหวนวงนั้นไป？”

“เอ่อ……ผมก็ไม่รู้”เมิ่งเล่อจื้อพูดไม่ออก

แหวนวงนั้นพวกเขาเห็นเซียวชุ่นยัดใส่กระเป๋าตัวเองชัดๆ ก็แค่ตอนนี้ใครยังจะกล้าชี้ไปที่เขากันล่ะ เมิ่งเล่อจื้อเลยได้แต่ทำเป็นหูหนวก

“งั้นผมชี้ทางให้คุณละกัน”

เซียวชุ่นพูดไปก็เอาสายตามองไปที่หยาวฮั่น：“คุณลองไปหาที่เขาดู ไม่แน่อาจจะอยู่ที่ตัวเขา”

หยาวฮั่นตกตะลึงอยู่นานแล้ว ตั้งแต่เซียวชุ่นปราบมังกรสาม และเขาคนเดียวที่กำจัดยามที่มีอาวุธพร้อมถึงสิบกว่าคนได้ บวกกับตอนนี้คฤหาสน์สุดหรูหราแห่งนี้กลายเป็นของเซียวชุ่นในชั่วพริบตาเดียว เหตุการณ์ตาลปัตรเหล่านี้ทำให้เขาปรับสายตาไม่ทัน รู้สึกตกใจมาก

ลูกเขยสวะของตระกูลเหยาคนนี้ ไม่ถึงสองชั่วโมงก็ให้เรื่องไม่คิดคิดกับเขาเยอะกว่าสามสิบปีที่เขาใช้ชีวิตมาอีก