เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 37
สรุปบท บทที่ 37 กล้าหาญอย่างมาก: เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊
สรุปตอน บทที่ 37 กล้าหาญอย่างมาก – จากเรื่อง เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ โดย ลุงหมาป่า
ตอน บทที่ 37 กล้าหาญอย่างมาก ของนิยายใช้ชีวิตเรื่องดัง เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ โดยนักเขียน ลุงหมาป่า เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
คนที่ถือปืนก็คือวัยรุ่นที่ดูผอมคนนั้นที่อยู่ด้านข้างเมิ่งเล่อจื้อ
เซียวชุ่นหรี่ตามองไปที่เขา สังเกตเห็นทันทีว่าบนตัวคนนี้ดูอาฆาตมาก แสดงว่าเขาเคยฆ่าคน และไม่ใช่แค่คนเดียว เขาเคลื่อนย้ายพลังในร่างกายอย่างสงบนิ่ง คนๆ นี้อันตรายมาก
ถ้าเขากล้าเหนี่ยวไก จะต้องกำจัดเขาทิ้งในทันที
“ปืน！”
“ห่า แม้แต่ปืนก็หยิบออกมาได้”
“ประธานเมิ่ง ช่างมันเถอะครับ อย่ามีเรื่องจนถึงชีวิตเลย”
ฝูงชนเริ่มส่งเสียงพึมพำ ค่อยๆ ถกเถียงกันขึ้นมา
เมิ่งเล่อจื้อขมวดคิ้วจ้องไปยังเซียวชุ่น ยกมือไปวางบนแขนวัยรุ่นคนนั้น สื่อให้เขาวางปืนลง
เขานึกถึงคำพูดเมื่อกี๊ จึงถามว่า：“เมื่อกี๊นายพูดอะไรนะ？”
เซียวชุ่นเงยหน้าขึ้น พูดด้วยใบหน้านิ่งเฉย：“ผมบอกว่าพาเพื่อนของคุณไสหัวออกไปจากบ้านผม”
สีหน้าเมิ่งเล่อจื้อเปลี่ยนเล็กน้อย ขมวดคิ้ว
ตอนนี้เอง ประตูคฤหาสน์ก็ถูกเปิดออก
ผู้หญิงที่ยังดูสาวรูปร่างสูงเพรียวคนหนึ่ง สวมชุดทำงานสีดำ หน้าตาดูสวยงาม รีบเดินเข้ามา ด้านหลังยังมีผู้ชายที่ยังดูหนุ่มประมาณสามสิบตามมาด้วย
“ผู้ช่วยหยาง？”เมิ่งเล่อจื้อพูดอย่างตกใจ
ผู้หญิงที่ถูกเขาเรียกว่าผู้ช่วยหยาง แค่เหลือบมองเขา แล้วเอาสายตามองไปที่เซียวชุ่น ถามด้วยความเคารพ
“คุณคือคุณเซียวใช่ไหมคะ？”
“ผมเอง”เซียวชุ่นตอบกลับอย่างไม่รีบร้อน
“ฉันเป็นผู้ช่วยของประธานหวาง หยางฉิง”
เซียวชุ่นได้ยินก็พยักหน้าเล็กน้อย
“ผู้ช่วยหยางรู้จักเขาหรือ？”เมิ่งเล่อจื้อถามอย่างสับสน
หยางฉิงไม่สนใจเขา เดินไปตรงหน้าเซียวชุ่นโดยตรง พูดด้วยความเคารพ：“ขั้นตอนของอสังหาริมทรัพย์ฉันจัดการไปได้พอประมาณแล้ว คุณเซียวแค่เซ็นชื่อ ที่นี่ก็เป็นของคุณแล้วค่ะ”
ปัง！
ผู้คนที่อยู่รอบๆ ก็แตกตื่นขึ้นมาทันที มองดูฉากนี้อย่างไม่อยากจะเชื่อ
หมายความว่าไง？คนหนุ่มที่สวมชุดขายตรงแผงลอย หน้าตาไม่ดีคือเจ้าบ้านของคฤหาสน์หลังนี้หรือ？แล้วประธานเมิ่งรวมตัวพวกเรามาจัดงานเลี้ยงที่นี่ได้ไง？
เซียวชุ่นหัวเราะนิ่งๆ ยื่นมือออกไปที่หยางฉิง
หยางฉิงเข้าไปยื่นเอกสารที่ต้องการเซ็นกับปากกาลูกลื่นแท่งหนึ่งให้เขาทันที
เซ็นชื่อเสร็จ หยางฉิงก็มองไปรอบๆ และยังมียามที่นอนลงบนพื้นเกลื่อนไปหมด ก็พูดด้วยสายตาซับซ้อน：“คุณเซียวกำลังจัดงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่หรือคะ？”
เซียวชุ่นพูดอย่างขมขื่น：“งานเลี้ยงน่ะเป็นงานเลี้ยงจริงๆ ก็แค่ไม่ใช่ผมที่จัด”
สายตาเขาเหลือบมองไปยังทุกคนอย่างรวดเร็ว：“ผมก็ไม่แน่ใจว่าคนพวกนี้มาจากไหน พอผมเข้ามาพวกเขาก็อยู่นี่แล้ว”
พูดจบเขาก็เอาสายตามองไปที่เมิ่งเล่อจื้อ พูดอย่างสบายๆ ว่า：“ตามที่บอกว่าคุณคือคนแจ้งให้พวกเขามางานเลี้ยงครั้งนี้ รบกวนอธิบายให้ผมด้วย คุณจัดงานเลี้ยงทำไมถึงมาจัดที่บ้านผม？”
ในขณะเดียวกัน สายตาคมกริบของหยางฉิงก็มองไปยังเมิ่งเล่อจื้อ พูดอย่างทำอะไรไม่ได้
“ฉันพอจะทราบแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น？คุณเซียวรอก่อนนะคะ ฉันจะถามประธานหวาง”
“ผู้ช่วยหยาง ขอร้องล่ะ อย่าบอกประธานหวาง ผมสำนึกผิดแล้ว ปล่อยผมไปครั้งหนึ่งได้ไหม？”เมิ่งเล่อจื้อได้ยินก็ตื่นตระหนกทันที พูดอย่างอ้อนวอน
หยางฉิงไม่สนใจ หยิบโทรศัพท์มาโทรหาเบอร์หวางเฟิง เดินไปอีกฝั่งไม่รู้ว่าพูดอะไร
หยางฉิงพยักหน้าอย่างแผ่วเบา มองไปที่เมิ่งเล่อจื้อแล้วพูด：“แบบนี้ละกัน คุณอยู่จัดการปัญหาที่เกิดขึ้นในภายหลัง จัดการเสร็จแล้ว รอบริษัทแจ้ง”
“เอาตามที่ผู้ช่วยหยางว่าเลย”เมิ่งเล่อจื้อพูด
“คุณเซียว ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันกลับไปก่อนนะคะ มีอะไรจะกำชับก็แค่บอกประธานเมิ่งได้เลย”หยางฉิงยิ้มแล้วพูดกับเซียวชุ่น
เซียวชุ่นพยักหน้าบอกเป็นนัยแล้ว หยางฉิงจึงออกไปจากคฤหาสน์
เซียวชุ่นเหลือบมองทุกคนในคฤหาสน์
“ในเมื่อมีคนทำของมีค่าหายในบ้านผม ผมที่เป็นเจ้าของบ้านก็จะรับผิดชอบช่วยเขาหาคืนกลับไป พวกเรามาจัดการเรื่องแหวนต่อดีกว่า”
พูดจบเขาก็มองไปที่เมิ่งเล่อจื้อ：“ดังนั้น ตอนนี้คุณยังคิดว่าผมขโมยแหวนไป？”
เมิ่งเล่อจื้อกลืนน้ำลาย พูดด้วยสีหน้าอึดอัด：“คุณจะไปสนใจแหวนวงหนึ่งได้อย่างไรกัน เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด”
“ประธานเมิ่งมีน้ำใจรักความชอบธรรมมาก”
เซียวชุ่นเงยตาแล้วจ้องเขาอย่างมีความหมาย：“งั้นคุณคิดว่าใครขโมยแหวนวงนั้นไป？”
“เอ่อ……ผมก็ไม่รู้”เมิ่งเล่อจื้อพูดไม่ออก
แหวนวงนั้นพวกเขาเห็นเซียวชุ่นยัดใส่กระเป๋าตัวเองชัดๆ ก็แค่ตอนนี้ใครยังจะกล้าชี้ไปที่เขากันล่ะ เมิ่งเล่อจื้อเลยได้แต่ทำเป็นหูหนวก
“งั้นผมชี้ทางให้คุณละกัน”
เซียวชุ่นพูดไปก็เอาสายตามองไปที่หยาวฮั่น：“คุณลองไปหาที่เขาดู ไม่แน่อาจจะอยู่ที่ตัวเขา”
หยาวฮั่นตกตะลึงอยู่นานแล้ว ตั้งแต่เซียวชุ่นปราบมังกรสาม และเขาคนเดียวที่กำจัดยามที่มีอาวุธพร้อมถึงสิบกว่าคนได้ บวกกับตอนนี้คฤหาสน์สุดหรูหราแห่งนี้กลายเป็นของเซียวชุ่นในชั่วพริบตาเดียว เหตุการณ์ตาลปัตรเหล่านี้ทำให้เขาปรับสายตาไม่ทัน รู้สึกตกใจมาก
ลูกเขยสวะของตระกูลเหยาคนนี้ ไม่ถึงสองชั่วโมงก็ให้เรื่องไม่คิดคิดกับเขาเยอะกว่าสามสิบปีที่เขาใช้ชีวิตมาอีก
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊
ไม่อัพต่อแล้วเหรอครับ...