เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 36

“แย่แล้วๆ ฉันปากเสียเอง ไม่ควรให้เธอพาเขามา เหยาเสิน ไม่งั้นเธอไปโน้มน้าวเขา ให้เขาเอาของออกมา แล้วขอโทษประธานเมิ่งดีๆ เอาไหม”

เวินหว่านยู่พูดกับเหยาเสินด้วยความกลัวและไม่สบายใจ

“เกรงว่าขอโทษไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์”

เหยาเสินก็หน้าซีด ไม่รู้จะทำอย่างไร ที่จริงเธอร่วมงานเลี้ยงแบบนี้ไม่บ่อยเลย และไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ด้วย

แต่เธอก็ยังจำใจเดินไปด้านข้างเซียวชุ่นแล้วพูดเสียงเบา：“ถ้าคุณเอาของพวกเขาไปจริงๆ ก็คืนพวกเขา แล้วขอโทษเขาซะ อย่าอวดเก่ง ตอนนี่ไม่ใช่เวลาที่คุณจะมาอวดเก่ง”

เซียวชุ่นมองเธอแวบหนึ่ง ยิ้มแล้วไม่พูดอะไร

ซุนซวนและคนอื่นๆ ที่อยู่ชั้นบนในตอนนี้ตื่นเต้นมาก ที่จริงคิดว่าแค่ทำให้ไอ้หมอนี่เกิดความละอายก็พอ คิดไม่ถึงว่าไอ้โง่นี่จะหาเรื่องให้ตัวเอง และยังไปทำให้เมิ่งเล่อจื้อขุ่นเคืองอีก

บางคนอาจไม่รู้ว่าที่พึ่งที่อยู่เบื้องหลังของเมิ่งเล่อจื้อแกร่งแค่ไหน แต่พวกเขาเข้าใจดี

เมิ่งเล่อจื้อได้ยินก็ดีใจ ที่จริงนี่แค่เรื่องเล็กๆ คิดไม่ถึงว่าไอ้หมอนี่ที่หน้าตาน่าเกลียดจะไม่ฟังคำหวังดีของคนอื่นขนาดนี้

เขาค่อยๆ เดินลงบันได ไม่โกรธอะไรแต่ยิ้มกลับ：“ไอ้หมอนี่ งั้นวันนี้ฉันจะทำให้รู้ว่าฉันสำคัญไหม！”

“มังกรสาม ไปค้นตัวเขา ค้นของออกมาแล้ว ถอดเสื้อผ้าของเขาโยนออกให้หมด！”

ผู้ชายรูปร่างเตี้ยแข็งแรงเมื่อกี๊ ก้าวไปข้างหน้า ถอดสูทชั้นนอกออก ข้างในเป็นเสื้อกั๊กสีดำ กล้ามเนื้อบนแขนที่โปนออกมาเหมือนเหมือนกำปั้น ทำให้คนรู้สึกดุเดือดเป็นอย่างมาก น่ากลัวสุดๆ

“ไอ้หมอนี่ ทางที่ดีตอนนี้นายเอาของออกมา จากนั้นคุกเข่าลงขอโทษประธานเมิ่ง ไม่งั้นแกเจอดีแน่”

ใบหน้ามังกรสามปรากฏรอยยิ้มร้ายกาจ

เหยาเสินอยู่ด้านข้างเซียวชุ่น ในมือเต็มไปด้วยเหงื่อ ถามอย่างร้อนใจ：“คุณเอาสิ่งของเขาไปหรือไม่？”

เซียวชุ่นดึงเธอไปไว้ที่ด้านหลังด้วยสีหน้านิ่งเฉยแล้ว เวินหว่านยู่ก็รีบเข้ามาดึงเหยาเสินไปด้านข้าง

“ไอ้เศษสวะนี่อยากตาย ก็ให้เขาไปจัดการเอง เธออย่าไปยุ่งเลย”

คิ้วโค้งเรียวยาวที่สวยงามของเหยาเสินขมวดเล็กน้อย ใบหน้าดูกังวล ถ้าเขาถูกค้นเจอของ เสื้อผ้าถูกโยนออกไปหมด ตัวเองเสียหน้าไม่พอ แต่ยังต่อหน้าคนจำนวนมากขนาดนี้ด้วย

ก็แค่ไอ้ระยำนี่ไม่ยอมพูดอะไรเลย

ใบหน้าเซียวชุ่นดูเยือกเย็นและดูถูกมองไปยังมังกรสาม หัวเราะเสียงเบา：“คุณน่ะหรือ？”

มังกรสาม เป็นอันธพาลมือหนึ่งของเมิ่งเล่อจื้อ เคยฝึกในโรงเรียนศิลปะการต่อสู้ห้าปี และได้แชมป์บู๊มาหลายครั้ง ต่อมาพอออกจากวงการนั้น ก็ไม่เคยได้งานที่พอใจ แฟนสาวก็หนีไปกับคนอื่น ด้วยความโกรธเขาจึงตีชายคนนั้นจนพิการ

หลังติดคุก เมิ่งเล่อจื้อก็ใช้เส้นสายทำให้เขาออกมาจากคุก ตั้งแต่นั้นมาก็คอยติดตาม เมิ่งเล่อจื้ออยู่ตลอด

ได้ยิน ในใจเขาก็เกิดความโมโห ตะโกนอย่างโกรธเคือง แล้วเข้าไปอย่างรวดเร็ว

เขาปล่อยหมัด หมัดที่มาพร้อมลมแรง หมัดนี้ตีไปที่คนธรรมดา ถ้าไม่ตายซี่โครงก็ต้องหักสองสามซี่

คนขี้ขลาดในฝูงชนต่างร้องออกมาโดยไม่ตั้งใจ

อย่างไรก็ตามวินาทีถัดมา เหมือนกับเวลาถูกนิ่งไว้

หมัดของมังกรสามถูกเซียวชุ่นหยุดไว้ฝนฝ่ามือ จากนั้นเขาก็จับมันเบา ๆ ใบหน้าของมังกรสามกระตุกโดยไม่รู้ตัวทันที เห็นได้ชัดได้รับความเจ็บปวดอย่างมาก

เซียวชุ่นอ้ามือออก ดันหมัดของเขาเบาๆ แล้วก็ได้ยินเสียงกระดูกจากหมัดเขาดัง“ก๊อบแก๊บ”ออกมา

มังกรสามเซถอยไปหลายก้าว ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เข้าใจทันทีว่า ตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนๆ นี้

แต่ต่อหน้าคนมากมายแบบนี้ เขาแสดงความขี้ขลาดออกมาไม่ได้

เขาพูดด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม：“ที่แท้ก็เป็นนักฝึกนี่ ไม่น่าจะถึงได้ไม่กลัวเลย！”

“มาอีกสิ！”

พูดจบ ก็กระโดดตัวขึ้นแล้วฟาดขาไปยังหน้าของเซียวชุ่น

คนที่นำมาเป็นวัยรุ่นที่มีสีหน้าหม่นหมอง ร่างกายดูดี น่าจะประมาณยี่สิบห้า

เขารีบเดินมาด้านข้างเมิ่งเล่อจื้อ พูดทักทายด้วยสีหน้าเยือกเย็น：“ประธานเมิ่ง”

จิ่นซิ่วกั๋วจี้ในฐานะที่เป็นโซนคฤหาสน์ระดับไฮเอนด์ ผู้พักอาศัยที่นี่มีแต่คนรวยสูงส่ง ถ้าพวกเขาเกิดอะไรที่ไม่คาดคิดขึ้น อสังหาฯจวินเป่าของพวกเขาก็จะเกิดความยุ่งยากมากมาย ดังนั้นยามที่อยู่ที่นี่จึงมีฝีมือดีทุกคน และเป็นทหารผ่านศึกที่ได้รับการคัดเลือกมาเป็นอย่างดี

“เอามันให้ตาย！”

เมิ่งเล่อจื้อออกคำสั่งไป ยามสิบกว่าคนที่อาวุธครบ ก็เข้ามาเป็นฝูง

ฉันจะดูสิว่า แกจะสู้ได้แค่ไหน！

ทั้งคฤหาสน์ชุลมุนขึ้นมาทันที แขกที่เคยล้อมรอบอยู่ ตอนนี้ก็ไปรวมตัวกันที่กำแพงทันที กลัวว่าตัวเองจะโดนลูกหลง

เซียวชุ่นยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน ไม่ถอยแต่รุกเข้าไป กระโดดเข้าหาฝูงคนในชั่วพริบตา คล่องแคล่วว่องไว เหมือนคนที่กลับเข้าคืนสู้ในที่ที่สมควรอยู่ ทันใดนั้น ก็กรีดร้องไปมา ยามสิบกว่าคนก็ล้มไปที่พื้นอย่างคร่ำครวญ

สีหน้าเมิ่งเล่อจื้อเปลี่ยนอย่างมาก

นี่มันสัตว์ประหลาดอะไร？！

ยามสิบกว่าคน ถูกเขาโยนลงกับพื้นไม่ถึงหนึ่งนาที

เขาโอ้อวดในตัวเองที่มีความรู้มากมาย และไม่เคยเห็นทักษะแบบนี้มาก่อน

คนที่อยู่รอบๆ เบิกตาโต ใบหน้าดูไม่เชื่อ ทันใดนั้นคฤหาสน์ขนาดใหญ่โตก็เหมือนหยุดนิ่งทันที ได้ยินเสียงเข็มหล่น

เซียวชุ่นตบมือด้วยใบหน้าผ่อนคลาย จากนั้นเอามือสอดไปในกระเป๋า เดินมาที่เมิ่งเล่อจื้อช้าๆ

“พาแก๊งเพื่อนรวยๆ ของคุณนี้ ออกไปจากบ้านผม”เขาพูดอย่างชิลๆ

ทันใดนั้น ปืนกลับจ่อไปที่หน้าผากเขา