เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 35

เซียวชุ่นออกมาจากห้องน้ำแล้ว กลับไปที่เดิมแล้วนั่งลงอีกครั้ง จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งเดินมาตรงหน้าเซียวชุ่นแล้วถาม

“เซียวชุ่น นายว่าที่นี่เป็นไงบ้าง？”

เขาเงยหน้ามอง ก็เห็นหยาวฮั่นยืนมองเขาอยู่ตรงนั้นอย่างฝืนยิ้ม

เซียวชุ่นอดไม่ได้ที่จะแอบพูดว่า ผู้ชายคนนี้ไม่จบไม่สิ้นจริงๆ เขาถามตัวเองว่าดูเหมือนเขาจะไม่ได้ไปขัดใจอะไรเขานะ และก็ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เกลียดชังอะไรเขานัก ถึงได้คอยมายั่วยุเขาแบบนี้

“ก็ไม่เลว”เซียวชุ่นเขย่าแก้วไวน์ในมือ ตอบกลับนิ่งๆ

“นายรู้ไหมคนที่นี่เป็นใคร？”หยาวฮั่นเอามือยัดใส่ในกระเป๋า มือหนึ่งถือแก้วเหล้า ถามต่อด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย

“ไม่รู้”

“ล้วนแต่เป็นผู้ดีของเมืองเจียงไห่”

“อ้อ”เซียวชุ่นตอบกลับด้วยสีหน้านิ่งเฉย

“แล้วนายคิดว่านายเป็นไง？”หยาวฮั่นถามอีก

“นายคิดว่าฉันเป็นไงล่ะ？”เซียวชุ่นเงยมองเขาแล้วพูด

“ขี้หมา หึ……ไม่สิ ฉันพูดผิดไป น่าจะไม่ใช่แม้แต่ขี้หมา！”หยาวฮั่นโน้มเข้ามาใกล้เขาแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม

เซียวชุ่นเงยหน้าขึ้นอย่างเกียจคร้าน มองคนตรงหน้าที่กำลังพูดจาตามอำเภอใจ

ถ้าคนๆ นี้กวนตีนขนาดนี้อีกครั้ง เขาก็ไม่รังเกียจที่จะตบเขาสักฉาด

ทางนี้ที่กำลังมีสถานการณ์ตึงเครียด ผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าเหลี่ยม ผมสกินเฮด คิ้วทรงสามเหลี่ยม อายุประมาณสามสิบห้าเดินเข้ามาถาม：“คุณชายหยาว นี่คือ？”

หยาวฮั่นยืนขึ้นมาชนแก้วกับเขา จิบไวน์ เลิกคิ้วขึ้นแล้วพูด：“ก็แค่กองขี้หมาเหม็นๆ”

ผู้ชายคิ้วทรงสามเหลี่ยมมองสำรวจเซียวชุ่น พูดด้วยใบหน้าไม่พอใจ：“ในเมื่อเป็นกองขี้หมาเหม็นๆ ทำไมคุณชายหยาวต้องมาเสียเวลาเพราะเขาด้วยล่ะ ไปเถอะ ผมจะแนะนำเพื่อนใหม่คนหนึ่งให้คุณรู้จัก”

หยาวฮั่นพยักหน้าเบาๆ เอามือวางไว้บนไหล่ของเจ้าปาจื่อแล้วเดินออกไป

เซียวชุ่นละสายตากลับ ในใจพูดไม่ออก

เขาเขย่าไวน์แดงในแก้ว ทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่

เวลาประมาณหนึ่งนาที มีชายหนึ่งหญิงหนึ่งลงมาจากชั้นสอง

ผู้ชายสวมชุดสูทสีเทา ใบหน้าขาวสะอาด ผมเซตมาอย่างดี ซึ่งก็คือเมิ่งเล่อจื้อที่ให้คนรวมตัวกันในงานเลี้ยงครั้งนี้ ส่วนด้านข้างคือหญิงวัยรุ่นที่แต่งตัวสวยงามชื่อเสี่ยวโยว

สายตาของเมิ่งเล่อจื้อเหลือบมองชายหนุ่มตรงชั้นหนึ่งอย่างรวดเร็ว เสียงสูงกว่าปกติเล็กน้อย และพูดเสียงดัง

“ทุกคนคะ ขอโทษ งานเลี้ยงของพวกเราน่าจะต้องหยุดชั่วคราว ขอโทษจริงๆ ครับ ที่ทำให้ทุกคนหมดสนุก”

ทุกคนที่อยู่ชั้นล่างเอาสายตามองไปยังพวกเมิ่งเล่อจื้อทันที

“ประธานเมิ่ง เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า？”มีคนถาม

เมิ่งเล่อจื้อกระแอมออกมา：“คือแบบนี้ ที่นี่น่าจะมีขโมย นี่เป็นความเลินเล่อของผมเอง ทุกคนก็รู้ว่า งานเลี้ยงครั้งนี้เป็นงานเปิด น่าจะปล่อยคนที่ไม่ควรมาเข้ามาเสียได้”

พอคำนี้พูดออกมา ก็เริ่มถกเถียงกันขึ้นมาทันที

ผ่านไปพักหนึ่ง สายตาของทุกคนก็มองไปยังเซียวชุ่นที่อยู่ตรงมุมอย่างไม่ได้นัดหมาย คฤหาสน์หลังใหญ่ ก็มีแค่เขาเท่านั้นที่ทะเยอทะยานเมื่อเทียบกับคนอื่น

เห็นเพียงเซียวชุ่นยังคงไม่สะทกสะท้าน สายตามองข้ามคนอื่นๆ ยิ้มไปอย่างนิ่งเฉย：“หมายความว่าไง？สงสัยว่าเป็นผม？”

“ไม่ได้สงสัย พวกเราดูกล้องวงจรปิดมาแล้ว เป็นคุณจริงๆ”

ผู้หญิงที่ดูเย้ายวนพูดว่า“ฉันไปห้องน้ำมา วางแหวนของฉันไว้ที่อ่างล้างมือ คิดไม่ถึงว่าออกมาจากห้องน้ำไม่กี่นาทีก็จะถูกตาคนนี้ขโมยไปได้”