เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 65

คล้ายกับเรื่องธรรมดา เหยาเสินแค่ลืมตาขึ้นก็เห็นเซียวชุ่นนอนอยู่บนพื้น คิดขถึงเหตุการณ์เมื่อวานในใจก็หดหู่อย่างหาใดเปรียบ ไม่รู้จริง ๆ ว่าควรพูดว่าไอ้คนบ้านี่เป็นซื่อ ๆ หรือว่าไม่โรแมนติกกันแน่

หรือว่าเสน่ห์ของฉันมีไม่พอเหรอ？

เธอค่อยค่อยลุกขึ้น เดินไปหน้ากระจก ผิวขาว ใบหน้างดงาม ขาเรียวยาว ยังคงสวยงามจนกระแทกใจคน พอที่จะเป้นภัยต่อประเทศชาติและประชาชน เพียงแต่ไอ้บ้านี่ที่เผชิญหน้าสาวสวยแล้วยังคาดไม่ถึงว่าจะสามารถคุมตัวเองอยู่？

เธอเดินไปที่ข้าง ๆ เซียวชุ่นด้วยใบหน้าคับแค้นใจ เตะไปที่ขาของเขาที่โผล่ออกข้างนอกทีหนึ่ง “ตื่นได้แล้ว”

เซียวชุ่นเงยหน้ามองด้วยใบหน้างุนงง เห็นเพียงแผ่นหลังอรชรอ้อนแอ้นของเหยาเสินที่เดินออกไปอย่างรีบเร่ง สะบัดหัวอย่างเลอะเลือน

หญิงสาวนี้ทำไมวันนี้ดุขนาดนี้？

หลังจากเขาตื่นนอนล้างหน้าบ้วนปาก หลิวหยุนเซียงก็ทำอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

เซียวชุ่นรีบเร่งจัดการไม่กี่คำก็ออกไปยังสืออันถังเพื่อซื้อส่วนประกอบยา ต้องรีบผลิตยาคงเลือดที่ได้มาตรฐานออกมาก่อนที่เหยาเสินจะจัดตั้งบริษัทขึ้นมาถึงจะโอเค

ช่วงเช้าเหยาเสินไม่มีธุระอะไร อยู่บ้านศึกษาค้นคว้าข้อมูลของสตาร์ไลท์ กำหนดแผนการต่อไปลงไป

ตอนบ่ายนัดพบคนที่ทำสมัครงานบนอินเตอร์เน็ต ปรึกษาเรื่องโฆษณารับสมัครคน

ตอนหกโมงเย็น เซียวชุ่นเสร็จการทดลองกลั่นยาของวันนี้ มีกี่คนที่เข้ามาแล้ว ตอนกำลังยุ่งกับการเก็บของในห้องครัว ได้รับโทรศัพท์ของเหยาเสิน

แต่เสียงพูดกลับเป็นผู้ชายที่มีเสียงต่ำ

“แกก็คือเซียวชุ่นใช่ไหม？”

“แกเป็นใคร ทำไมถึงได้มีโทรศัพท์ของภรรยาฉัน？” เซียวชุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย

“แกอย่าสนใจเลยว่าฉันเป็นใคร ตอนนี้เหยาเสินอยู่ที่นี่กับฉัน ถ้าไม่อยากให้เธอตายก็รีบมาหาฉันซะดีดี！”

เซียวชุ่นวางผ้าขี้ริ้วในมือช้าช้า ในสายตาปรากฏหวาดกลัวมาทันที พูดด้วยความเสียงเย็นยะเยือก “แกรนหาที่ตายอยู่เหรอ”

“ถนนเป่ยหวย โรงงานโม่หิน ก่อนสิบโมงไม่เห็นแก ก็รอรับศพได้เลย” ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย พูดด้วยเสียงหัวเราะเย็นชา

ฮิลแมน อินเตอร์เนชั่นแนล รีสอร์ท ห้อง 603

ตอนที่เหยาเสินลืมตาขึ้นก็มองเห็นเซียวชุ่นนั่งอยู่ด้านข้าง กำลังมองมาที่เธอนิ่งอย่างไม่ละสายตา

โคมไฟด้านข้างสาดแสงสีส้มสะท้อนความอบอุ่นมาก คล้ายกับอยู่ในห้วงความฝันเลย

“เซียวชุ่น……คุณ？” ใบหน้าสวยเกิดความร้อน กะพริบตาถี่แล้วพูด

“อย่าเพิ่งขยับ คุณโดนวางยาสลบ ผมกำลังฝังเข็มเพื่อช่วยคุณกำจัดออก” เซียวชุ่นพูดด้วยเสียงอ่อนโยน

ในใจของเขากลับมีความรู้สีกเหน็บหนาว ไอ้พวกรนหาที่ตาย ลักพาตัวเหยาเสินแถมยังกล้าเล่นเกมส์หลอกเสืออกจากภูเขาอีก？

เหยาเสินนี่ถึงจะตื่นตกใจทันทีนี่ไม่ใช่ความฝัน รวดเร็วก็จำได้ว่าตอนบ่ายเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เธอนัดคนของบริษัทสมัครงานเพื่อปรึกษาเรื่องการวางโฆษณารับสมัครงาน หลังจากพูดคุยกันเสร็จก็กลับบ้าน แต่หลังจากที่รถเพิ่งจอดเสร็จลงจากรถก็ถูกคนใช้ผ้าขนหนูมาปิดจมูก ทันทีก็ดมกลิ่นแปลกประหลาดไป

เธอต่อสู้ดิ้นรนสุดกำลังเพื่อเรียกให้คนช่วย ทำอย่างไรพละกำลังคนนั้นก็มากมายจริง ๆ

หลังจากนั้นก็รู้สึกว่าเวียนหัวตาลาย สุดท้ายก็หมดสติไป

“ฉันโดนมัดไว้เหรอ？ที่นี่คือ？” เหยาเสินขยับดวงตาสวยพยายามมองไปรอบ ๆ อย่างแปลกใจแล้วพูด

“รีสอร์ท” เซียวชุ่นตอบพร้อมยิ้มเบาเบา

“ฉันถูกลักพาตัวจนถึงที่นี่ใช่ไหม？” เหยาเสินเพิ่งจะพบว่าสองมือกับบนขาถูกมัดเงื่อนตายไว้ พูดอย่างใจยังหวาดผวาอยู่

เซียวชุ่นหยิบเข็มเงินออกมาจากจุดฝังเข็มทุกจุด เสียง “อืม” จากจมูก

เหยาเสินสับสนไปชั่วขณะ