เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 66

“คุณคิดที่จะทำอย่างไรกับเขา?” สีหน้าเหยาเสินเคร่งขรึม เซียวชุ่นไม่พูดเรื่องนี้กับเธอ

“ผมบอกแล้วใช่ไหม ผมต้องการให้เขาตาย มีเพียงทำให้เขาตายไป ผมถึงจะหายโกรธแค้น”

เขามองดูนาฬิกา แล้วก็พูดขึ้นว่า “เวลานี้น่าจะพอสมควรแล้ว ปัง หนึ่งนัด เตรียมบอกลาเขาเถอะ”

ไม่รู้เพราะอะไร ทั้งๆ ที่เหยาเสินเพิ่งเคยเห็นเซียวชุ่น และก็รู้ว่าสิ่งที่ซือคงซิงพูดนั้นไม่มีทางเกิดขึ้น ในใจก็ยังคงเจ็บปวด ดวงตาอดไม่ได้ที่จะแดงขึ้นมา

“ร้องไห้ทำไม? เจ็บปวดใจหรือ? เขาตายไปแล้วก็ยังมีผมไม่ใช่หรือ ต่อไปผมจะรักและดูแลคุณเป็นอย่างดี”

ซือคงซิงขยับใบหน้าที่เย็นชาของเขามาใกล้เหยาเสิน แล้วเธอก็ดมได้กลิ่นเหม็นสาบเหล้าจนทำให้อยากอาเจียน ยังมีกลิ่นสาบความเลวบนตัวของเขาที่ฟุ้งกระจายออกมา

เพียะ

เธอเอื้อมมือตบไปที่ใบหน้าของเขา มองดูเขาด้วยสายตาเย็นชา พร้อมพูดขึ้นว่า “ฉันไม่เคยคิดว่าคนๆ หนึ่งจะสามารถทำตัวไร้ยางอายได้ขนาดนี้ วันนี้ถือว่าได้เห็นกับตาแล้ว ถึงแม้เมื่อก่อนฉันจะไม่ชอบคุณ แต่อย่างน้อยก็ยังให้เกียรติคุณ ตอนนี้คุณทำให้รู้สึกน่าขยะแขยงมาก”

ซือคงซิงถูกตบหนึ่งทีอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ความโกรธโมโหปะทุขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ผมไร้ยางอาย? ไม่ใช่ล้วนเป็นเพราะคุณหรือ คุณทำให้ผมกลายเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ? คุณบอกผมมาว่าเซียวชุ่นคนนั้นมีอะไรดี? เทียบกับผมได้ตรงไหน?”

“เขาดีกว่าคุณทุกอย่าง อย่างน้อยเขาก็ไม่ทำตัวไร้ยางอายเหมือนอย่างคุณ” เหยาเสินโต้กลับอย่างเย้ยหยัน

“ก็ดี งั้นวันนี้ผมจะทำตัวไร้ยางอายให้คุณดู”

ซือคงซิงปลดเนกไท ปลดกระดุมเสื้ออย่างรวดเร็ว

“ผมก็อยากดูเหมือนกัน คุณจะไร้ยางอายได้ถึงขนาดไหน”

ทันใดนั้น เสียงทุ้มเสียงหนึ่งก็ดังมาจากด้านหลัง ซือคงซิงหันไปมองอย่างรวดเร็ว

คนที่พูดก็คือเซียวชุ่น เขาใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงขายาวสีดำ รองเท้าผ้าใบสีขาว จ้องมองดูเขาด้วยสายตาเยือกเย็น

“คุณ....คุณไม่....” ซือคงซิงพูดอย่างอ้ำๆ อึ้งๆ ยังไงก็รู้สึกกลัว จู่ๆ เซียวชุ่นก็มาปรากฏอยู่ในห้อง เขาตกใจจนเหงื่อไหลท่วมตัว มีสติจากการเมาเหล้าขึ้นมาทันที

“ขออภัย ที่ทำให้คุณต้องผิดหวัง” เซียวชุ่นเดินไปแกะเชือกที่มัดมือมัดเท้าเหยาเสินออก มองดูเธอราวดอกสาลี่ต้องหยาดฝน อย่างรู้สึกปวดใจ

“ทำไมคุณถึงอินกับละครไปด้วยล่ะ?”

ดวงตาเหยาเสินแดงก่ำ กลอกตามองบน แล้วหยิกเขาแรงๆ หนึ่งที

ความเคลื่อนไหวของทั้งสองคนตกอยู่ในสายตาของซือคงซิง อย่างบาดตา

“คุณกลับไปก่อน เรื่องของที่นี่ผมจัดการเอง ข้างล่างมีคนรอรับคุณ” เซียวชุ่นพูดกับเหยาเสินด้วยเสียงเบา

เหยาเสินเม้นริมฝีปาก มองดูซือคงซิงอย่างเย็นชา พร้อมพูดเตือนเซียวชุ่นว่า “อย่าทำอะไรรุนแรง”

เหยาเสินเคยเห็นคนคนนี้ลงมือทำร้ายคนอื่น กลัวว่าเขาจะลงมือหนักเกินไป ยังไงซือคงซิงก็เป็นคนสี่ตระกูลใหญ่ หากเป็นอะไรไป เรื่องนี้ก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่

“ผมรู้ความพอดี” เซียวชุ่นพูดขึ้น

“ไป? จะไปไหน?” ซือคงซิงพูดขึ้นอย่างโกรธโมโหจัดว่า “ในเมื่อวันนี้คุณมาถึงบ้าน ก็อย่าคิดที่จะได้กลับออกไป”

เขารีบเดินไปตรงหน้าประตู เปิดประตูห้อง แล้วร้องตะโกนด้านนอก จากนั้นก็มีบอดี้การ์ดเจ็ดแปดคนเดินตามเขาเข้ามา

คนที่เป็นหัวหน้าตัวไม่สูง ขาโก่งนิดหน่อย คือมังกรสามที่เคยต่อสู้กับเซียวชุ่นในคฤหาสน์เมื่อครั้งก่อน

เซียวชุ่นดึงกระดาษเช็ดหน้าแผ่นหนึ่งออกมาจากโต๊ะข้างเตียง แล้วช่วยเช็ดน้ำตาให้กับเหยาเสิน พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาอย่างไม่สะทกสะท้านว่า “ไม่รู้สำนึกกลับตัว”

“จัดการไอ้คนเลวทรามคนนี้” ซือคงซิงกัดฟันพูดสั่งบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้าง

หลังจากสองวินาที บรรยากาศเงียบสงัด

เขาพบว่าบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างหลายคนไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว หนึ่งในสองคนยังดูเหมือนกำลังกลั้นหัวเราะ รู้สึกเก้อเขินทำตัวไม่ถูก

“พวกคุณยังนิ่งอยู่ทำไม? ผมสั่งให้พวกคุณจัดการไอ้สารเลวคนนี้” สีหน้าซือคงซิงแดงก่ำ โกรธกระฟัดกระเฟียด

กรอด

เอ่อ......