เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 258

คนของสำนักข่าวนกกระจิบเองคอยจับตาทั้งจวนสกุลจื้อ จวนสกุลผางและจวนสกุลจาง ได้ส่งข่าวเข้ามาทุกวัน จินวั่งซู่กับชิงหลานจึงปรึกษาหารือกันถึงคดีความของใต้เท้าจื้อ

“สายลับของเราที่อยู่เหลาสุราบึงหงส์บอกว่าได้ยินตุลาการผางพูดถึงเรื่องที่เอาเผยหนิงเอ๋อร์เขาไปเป็นอนุภรรยาอยู่ไม่กี่วันนางก็ถูกลักพาตัวไป จากนั้นสาวใช้ของนางก็หายไปด้วย”

“ท่านคิดว่านางจะหายไปไหนพะยะค่ะ?”

“ข้าว่า...นางคงเห็นสกุลจื้อกำลังลำบากคงจะหนีไปหาที่พึ่งพิง ตุลาการผางนับว่าเป็นหนึ่งในเก้าตุลาการศาลเชิ่งต้าที่มีบารมีมาก ยากที่จื้อซุ่นซีจะกล้าสร้างปัญหาด้วย หลังจากที่นางหายไปสมุดรายชื่อขุนนางทุจริตของจื้อซุ่นซีก็ปรากฏ นางน่าจะเป็นผู้นำสมุดนี้ออกมาจากจวนสกุลจื้อด้วย”

“ใช่ๆ เห็นว่าจื้อซุ่นซีให้คนไปตามนางถึงจวนสกุลผางด้วยนี่!”

“คนที่จะได้ประโยชน์จากสมุดที่ถูกฉีกไปสองหน้าเล่มนี้ น่าเป็นคนที่จับเอาตัวนางไป”

จินวั่งซู่ตบพัดงูดำดังพรึ่บ! “มีคนผู้เดียวเท่านั้นในยามนี้”

หัวหน้าและรองหัวหน้าสำนักข่าวนกกระจิบหันไปสบตากัน

“ใต้เท้าจาง!”

ใต้เท้าจางไหวตัวทันเพราะเห็นว่ายามนี้หน้าจวนของตนดูเหมือนจะมีคนมาคอยสังเกตการณ์อยู่มากมายจึงได้งดการเดินทางออกไปหาเผยหนิงเอ๋อร์ หลายวัน

“เหล่าพาน ทางนั้นให้คนดูแลให้เรียบร้อย ข้าคงต้องทำตัวนิ่งๆ อยู่สักระยะ ต้องทำให้ทุกอย่างเงียบไปก่อน”

“ขอรับ!”

จางหยงหย่วนนั้นฉลาดยิ่งนัก เงินทองที่ได้จากการทุจริตเขาไม่เก็บไว้กับตัว ในจวนก็ไม่ประดับสิ่งของที่ดูเกินฐานะให้คนได้จับผิดเพราะเป็นเช่นนี้ ขุนนางทั้งหลายล้วนมิเคยสงสัยในตัวเขา

ชายชุดดำที่ได้รับบาดเจ็บควบม้ากลับไปจนถึงเรือนที่ซ่อนตัวของ จื้อจื่อชงพร้อมรายงานว่าสหายที่ไปพร้อมตนถูกคนของใต้เท้าจางซ้อนแผนฆ่าตายเสียแล้ว

“สิบหกกระบี่ยามนี้เหลือเพียงเจ็ดคนแล้ว ถึงอย่างไรข้าก็ต้องหาวิธีจัดการกับจางหยงหย่วนผู้นี้ให้ได้!” จื้อจื่อชงเจ็บใจยิ่งนักที่คนของตนหร่อยหรอไปเรื่อยๆ “เจ้ารักษาตัวก่อน ข้าจะออกไปสืบข่าวด้วยตนเอง”

คุณชายจื้อแอบไปพบกับจื้อต่ายวี หญิงสาวได้พบกับพี่ชายก็ดีใจยิ่งนักรีบบอกความลับที่บิดากระซิบสั่ง

“ท่านพ่อบอกที่ซ่อนสมบัติอีกที่หนึ่งให้ข้า มีทางลับอยู่ในสวนหลังจวนนี่เอง ทรัพย์สินอื่นๆ ถูกคนของทางการริบไปหมดแล้ว ข้าต้องถูกกักบริเวณอยู่ที่นี่พร้อมกับบ่าวและสาวใช้ ท่านตามไปเอาเถิด”

นางเดินนำพี่ชายอ้อมไปด้านหลังก้อนหินใหญ่ในสวน ใช้มือแหวกเครือไม้ที่ย้อยระย้าแล้วเดินแทรกเข้าไป ที่แท้ด้านหลังมีช่องทางเดินขนาดสองคนเดินคู่กันได้ซ่อนอยู่ เมื่อนางพาเขาเดินตามทางเลี้ยวลงไปเล็กน้อยก็พบประตูที่ถูกปิดด้วยกุญแจลูกใหญ่เอาไว้ จื้อต่ายวี่ล้วนเอาลูกกุญแจออกมาเปิดแล้วดึงพู่ไฟออกมาไปจุดคบตามผนังห้อง

“นี่มัน!”

“ของมีค่าและเงินทองที่ท่านพ่อซ่อนเอาไว้อย่างไรล่ะ? ในห้องที่เก็บของเรือนด้านบนเป็นแต่เพียงทรัพย์สินส่วนน้อยเท่านั้น ท่านพ่อคิดว่าหากวันหนึ่งถูกคนคิดจะแย่งชิงทรัพย์สมบัติไป อย่างน้อยก็ยังเหลือส่วนนี้อยู่”

จื้อจื่อชงขยับไปเปิดหีบใหญ่ที่วางอยู่มุมห้อง

“ทองที่ท่านพ่อได้มาคราวนั้น ที่แท้ซ่อนอยู่ที่นี่เอง”