เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 138

เมื่อถึงจุดนั้น เฮนรี่อยากจะทุบโต๊ะและลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ

'เขาจัดการได้ดีจริง ๆ !'

ทั้งหมดสามคน หนึ่งในนั้นยอมจำนนต่อแจสเปอร์ อีกคนถูกแจสเปอร์กดดัน และคนสุดท้ายตอนนี้ก็กลัวแจสเปอร์จับใจ!

เขามองไปที่แจสเปอร์ และเฮนรี่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวและตกตะลึง

เขาคิดว่าตัวเองเป็นลูกชายจากตระกูลร่ำรวยที่มีตำแหน่งเป็นถึงนายน้อยลอว์ แต่วัน ๆ เขาจะมีแต่เรื่องผู้หญิงและคอยดูถูกคนอื่น มาตรฐานการกระทำที่ต่ำเช่นนี้ เมื่อเทียบกับแจสเปอร์แล้ว มันยังห่างไกลกันมาก เพราะเขายังทำตัวเหมือนเด็ก

'เมื่อไหร่ฉันจะสามารถทำตัวแบบนี้และสามารถอวดแบบนี้ได้นะ? ถ้าพ่อและคุณปู่รู้เรื่องนี้ พวกเขาจะต้องสรรเสริญฉันอย่างแน่นอน!'

"ไปกันเถอะ!"

บ๊อบโพล่งความคิดเห็นนั้นอย่างเฉยเมย

เซนกับเซย์เดนที่เพิ่งดึงตัวเองขึ้นจากพื้นดิน ทั้งคู่มองไปที่แจสเปอร์ด้วยสายตาที่เกลียดเขาเข้ากระดูกดำ พวกเขาเดินตามบ๊อบและเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา

เฮนรี่มองไปยังประตูห้องที่กำลังปิดอยู่ เลียริมฝีปาก เขาไม่สะทกสะท้านและไม่ได้แสดงผลงานอันทรงเกียรติของแจสเปอร์ได้มากพอก่อนหน้านี้

หลังจากที่แขกออกไปแล้ว เครื่องดื่มก็ยังคงอุ่นอยู่

“บ๊อบมีความคิดที่ไม่ดีมากมาย!”

แจสเปอร์ถือถ้วยน้ำชาและจิบ ๆ ก่อนจะกล่าว

เฮนรี่ตกตะลึงและถามอย่างไม่รู้ตัวว่า “นายเพิ่งชนะเกมนี้ไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ ฉันชนะ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าบ๊อบแพ้ เขาถูกต้อนให้จนมุมและโต้กลับไม่ได้ ถ้าเขามีเวลาเตรียมตัว โอกาสที่ฉันจะชนะเกมนี้คงไม่เกิน 10%”

แจสเปอร์ส่ายหัวและกล่าว

เฮนรี่ชะงักเมื่อได้ยิน เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังฟังพ่อของเขาพูดถึงกลเม็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับอุตสาหกรรมและธุรกิจ มันเหมือนกับการฟังข้อความที่เข้าใจยากอย่างยิ่งนัก

“ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันสามารถเข้าใจทุกคำที่เขาพูด และฉันสามารถเขียนมันออกมาได้ทั้งหมด แต่เมื่อรวมคำเข้าด้วยกันแล้ว ฉันก็ไม่เข้าใจอะไรเลย

'อะไรวะเนี่ย กระบวนการคิดของผู้ชายคนนี้ทำงานยังไงกัน'

เฮนรี่กำลังคิดภายในใจ

“วันนี้นายได้เรียนรู้อะไรไหม?” แจสเปอร์ถาม

เฮนรี่พูดไม่ออก จิตใจของเขาว่างเปล่า “ฉันเห็นแต่นายทำ จะมีอะไรให้ฉันเรียนรู้ล่ะ

“ยังไงก็เถอะ ถ้านายถามถึงแง่มุมของการแสดงออก ฉันได้เรียนรู้จากสิ่งนั่นบ้างแล้ว อย่างเช่น ไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะพูดหรือทำอะไร นายต้องมองพวกเขาด้วยสายตาราวกับว่านายกำลังมองเด็กที่มีความพิการทางสมองอยู่” เฮนรี่กล่าวอย่างมั่นใจ

ต่อจากนั้น เฮนรี่ก็พบสิ่งอื่นที่ทำให้เขาโกรธเคือง แจสเปอร์ใช้สิ่งที่เขากล่าวจ้องมองเขา ราวกับว่าเขากำลังดูเด็กที่มีความพิการทางสมอง

“ไอหมอนี่! นายทำท่าทางแบบนั้นเหรอ!” เฮนรี่ถามอย่างโกรธจัด

"ไปกันเถอะ วันนี้ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันอยากกลับไปพักผ่อนสักที”

แจสเปอร์ส่ายหัวพร้อมลุกขึ้น และกล่าว

เขาส่งแจสเปอร์กลับไปที่โรงแรม หลังจากที่ยุ่งตลอดช่วงบ่าย พอเสร็จจากไปส่งแจสเปอร์ ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว

หากเป็นวันธรรมดา เฮนรี่คงไม่กลับบ้านเร็วแบบนี้แน่นอน แต่วันนี้มันผิดปกติ

เขาสตาร์จรถยนต์และขับรถกลับบ้านทันที ระหว่างทางกลับบ้าน รถติดเต็มถนนไปหมด เขาหงุดหงิดเล็กน้อย นั่นเป็นเพราะเขามีเรื่องที่จะคุยกับพ่อและปู่ของเขา

ในที่สุดเขาก็กลับถึงบ้านในเวลาหนึ่งทุ่ม ทันทีที่เขาเข้าไปในบ้าน เขาเห็นแอนนา

“วันนี้พี่ไม่ได้ทำอะไรแจสเปอร์ใช่ไหม?” แอนนาถามทันทีเมื่อเห็นเฮนรี่

“ทำไมเธอไม่ถามเขาแทนล่ะ? พี่จะไปทำอะไรเขาได้!”

เฮนรี่แสดงสีหน้าตกใจเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้

“ฉันไม่สะดวกที่จะถามเขา… เกิดอะไรขึ้นวันนี้เหรอ?” แอนนาถามด้วยความสงสัย

“มีบางอย่างที่พี่คิดไม่ออก พี่ต้องไปถามพ่อ”

เฮนรี่รีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องทำงานทันทีหลังจากที่พูดจบ แอนนารู้สึกว่ามันต้องเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับแจสเปอร์ เธอจึงตามไปในทันที

ในห้องทำงาน เฮนรี่โพล่งเหตุการณ์ทั้งหมดให้แอนนาและแซคคารีฟัง