เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 64

เวนดี้ขมวดคิ้ว จ้องมองไปที่อีวาน เธอถามอย่างฉงนใจ “มีอะไรอีก?”

สีหน้าของอีวานเปลี่ยนไป ท่าทางที่เย่อหยิ่งและจองหองหายไปนานแล้ว เขาเป็นเพียงผู้แพ้ที่เจ็บปวดในตอนนี้ “ในเมื่อแจสเปอร์มีเงินมากขนาดนั้น ช่วยพูดให้ฉันหน่อยได้ไหม? ช่วยฉันด้วยนะ พวกเราทุกคนเคยเป็นเพื่อนห้องเดียวกัน เธอจะยอมทนดูฉันจมลงไปอย่างนี้ได้งั้นเหรอ?” คำพูดของเขาช่างดูน่าสมเพช

“ใช่แล้ว ในเมื่อรวยขนาดนั้น เขาควรจะแบ่งมาให้เราบ้าง”

“เขาหาเงินได้มากมายขนาดนั้น ยังไงเขาใช้ไม่หมดหรอก เขาจะทนดูเราได้ยังไง?"

เมื่ออีวานพูดออกมา ผู้คนจำนวนเล็กน้อยก็เริ่มเข้าร่วมด้วยเช่นกัน

“พวกนายมันไม่เจียมกะลากันจริง ๆ ... !” เวนดี้ตะโกน เธอตกใจอย่างยิ่งกับความไร้ยางอายของคนเหล่านี้

“แจสไม่เคยอยากอวดสิ่งที่เขามีเลย ไม่ว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นหรือไม่ก็ตาม เขาไม่เคยใส่ใจ พวกคุณถามตัวเองดูนะ ในช่วงสมัยเรียนหรือแม้แต่ตอนนี้ มีใครบ้างไหมที่เคยปฏิบัติกับเขาเหมือนเพื่อนบ้าง?”

“ฉันเสียใจจริง ๆ ที่ชวนเขามางานแย่ ๆ แบบนี้ อย่าได้เจอกันอีกดีกว่า”

“อย่าปล่อยให้ความไร้ยางอายนั่นมาทำลายความรู้สึกสุดท้ายที่ฉันมีต่อพวกคุณทุกคนเลยนะ”

หลังจากพูด เวนดี้จากไปโดยไม่หันกลับมามองใบหน้าที่อึดอัด อับอาย และเสียใจของพวกเขา

...

ในขณะนั้นแจสเปอร์อยู่ชั้นบน เขายกแก้วขึ้นและยิ้ม “เมื่อกี้นี้ การที่ทุกคนชนแก้วกับผมที่ชั้นล่าง ความทนทานต่อแอลกอฮอล์ของผมไม่ค่อยดีนัก ก็คออ่อนนั่นแหละครับ ผมเลยดื่มแบบรายคนได้ ดังนั้น ตอนนี้ผมจะดื่มให้พวกคุณทุกคนในครั้งเดียว ผมหวังว่าพวกคุณจะไม่ว่าอะไรนะครับ” เขาประกาศ

ด้วยเหตุนั้น แจสเปอร์ดื่มไวน์จนหมดแก้วท่ามกลางเสียงปรบมือดังและเสียงเชียร์

จอห์นจึงหัวเราะออกมา “คุณเลน ข่าวของคุณแพร่กระจายไปทุกหนทุกแห่งแล้ว ตอนนี้ทุกคนรู้ว่าคุณเพิ่งจดทะเบียนบริษัท ถ้ามีโอกาสที่จะทำเงินได้มากกว่านี้ ก็อย่าลืมพวกเราแล้วกัน” เขาตะโกนบอกแจสเปอร์

ผู้ที่มีหน้ามีตาหลายคนจากวงการการเงินมองที่แจสเปอร์อย่างตั้งใจ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสนใจ

“เราต้องทำงานร่วมกันอย่างแน่นอนหากมีโอกาส เงินมันต้องหามาด้วยสิถึงจะดี” แจสเปอร์หัวเราะคิกคัก

“เขาพูดถูกจริง ๆ มาฉลองให้กับเขากันเถอะ!” จอห์นหัวเราะลั่น

ทุกคนจะสนับสนุนคนที่ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังอยู่บนเส้นทางสู่ความรุ่งโรจน์ ไม่มีใครในที่นี่จะไม่รู้ว่าแจสเปอร์มีอำนาจอยู่ในมือแค่ไหน งานราบรื่นไปได้ด้วยดี เจ้าภาพและผู้ที่มาร่วมงานต่างก็มีความสุขและพึงพอใจ

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เขาได้รับนามบัตรเป็นกอง จอห์นที่เมาเละเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ เดินออกจากโรงแรมพร้อมกับแจสเปอร์

“น้องชาย คนกลุ่มนั้นอาจจะพูดจาหวาน ๆ กับนาย แต่จริง ๆ แล้วพวกเขาทั้งหมดเป็นหมาป่าที่โหดเหี้ยมและพร้อมจะแวงกัดนายเสมอ นายก็รู้ถึงจุดนี้อยู่แล้ว จำไว้ว่าอย่าผูกมิตรกับพวกเขา นายเป็นแค่ผลประโยชน์ก้อนโตในสายตาของพวกเขา”

แจสเปอร์ยิ้มเมื่อได้ยินคำแนะนำที่จริงใจจากจอห์น “ไม่ต้องห่วง ผมรู้ว่าต้องทำยังไงครับ” เขากล่าว

จอห์นพยักหน้าและถอนหายใจเนื่องจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ “พอแล้ว ฉันแก่แล้ว ฉันเมาไม่ไหวแล้ว ฉันต้องไปแล้ว” เขากล่าว

เมื่อเห็นจอห์นขึ้นรถอย่างเมา ๆ แจสเปอร์ก็หันหลังกลับ เขามองเห็นเวนดี้ในบาร์พักผ่อนของล็อบบี้โรงแรม เธอใช้ส้อมเขี่ยจานพาสต้าด้านหน้าอย่างเบื่อหน่าย

แจสเปอร์เดินไปหาเวนดี้และนั่งลงบนที่นั่งตรงข้ามกับเธอ “ทำไมเมื่อกี้คุณไม่ตามผมมาล่ะ?” เขาถาม

“คุณยุ่งกับการเข้าสังคมของผู้ชาย ฉันไม่อยากร่วมวงด้วย” เวนดี้ตั้งข้อสังเกตด้วยความไม่พอใจ

“คุณคงรอนานมากแล้วสินะ” แจสเปอร์พูดขอโทษอ้อม ๆ ออกมา

เวนดี้ส่ายหัวตอบด้วยน้ำเสียงผิดหวัง “เพื่อนร่วมชั้นของเรานี่น่ารังเกียจจริง ๆ หลังจากที่คุณออกไป ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันแสดงใบอนุญาตประกอบธุรกิจของคุณให้พวกเขาดู”

“ฉันค่อนข้างดีใจที่เห็นสีหน้าตกใจของพวกเขา ยังไงก็ตาม ฉันเห็นว่ามันไม่มีความหมายอะไรเลยหลังจากนั้น”

แจสเปอร์หัวเราะ “ไม่เป็นไร ค่อย ๆ เลิกติดต่อก็ได้นิ อย่าปล่อยให้มันทำให้คุณอารมณ์เสียเลย” เขากล่าว

“คุณไม่ว่าอะไรฉันเหรอ?” เวนดี้ถามอย่างลังเล

“ทำไมผมต้องว่าคุณล่ะ?” แจสเปอร์ถาม

“ก็ที่พาคุณมางานเลี้ยงรุ่น นอกจากนี้ ฉันยังบอกพวกเขาถึงเรื่องธุรกิจของคุณโดยไม่ได้ขออนุญาตก่อน ฉันเข้าใจว่าเราไม่ควรเผิดเผยเงินจำนวนขนาดนี้ต่อหน้าคนอื่น แต่ฉันทนไม่ได้ที่จะยืนฟังว่าพวกเขาดูถูกคุณยังไง”

แจสเปอร์หัวเราะออกมา “อย่าแสดงเงินที่เรามีให้คนอื่นดูงั้นเหรอ ถ้ามีเงินแค่หนึ่งล้านหรือสิบล้านดอลลาร์ ผมก็ไม่กล้าหรอก แต่ตอนนี้เรารวยมาก ผมอยากให้คนทั้งโลกรู้ว่าผมรวยแล้ว ไม่อย่างนั้นผมจะทำตัวอยู่เหนือคนอื่นต่อหน้าทุกคนได้ยังไงล่ะ?”

“คุณ...” เวนดี้จ้องไปที่แจสเปอร์ “คุณนี่ช่างซื่อตรงเหลือเกินนะคะ!”