เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 90

ซิลวาเอนหลังพิงเก้าอี้หวายพร้อมหยิบกาน้ำชาดินเผาขึ้นมาจิบจากปากหม้อ และถามว่า “นายรู้ไหมว่าทำไมนายถึงแพ้?”

เซย์เดนจ้องมาที่เขาอย่างว่างเปล่า จากนั้นใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “พวกชูเลอร์แทงข้างหลังผม! พวกมันน่ารังเกียจและไม่มีความละอาย!”

“ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะบอกว่าพวกชูเลอร์นั้นน่ารังเกียจและไม่มีความละอาย แต่เราทำไม่ได้ หากนายต้องการจะพูดสิ่งเหล่านั้น เราทั้งคู่ก็จะกลายเป็นแค่คนที่น่ารังเกียจและไม่มีความละอายไม่ต่างกัน”

“นอกจากนี้ โลกธุรกิจก็เหมือนสนามรบ หากนายแพ้ แสดงว่านายไม่เก่งเหมือนคนอื่น นายไม่ยอมรับข้อผิดพลาดที่ตัวเองได้ทำลงไป แต่นายกลับกล่าวหาคนอื่นว่าน่ารังเกียจและไม่มีความละอาย นายยังอ่อนประสบการณ์เกินไป”

ซิลวาขอให้เซย์เดนนั่งลง น้ำเสียงและท่าทีของเขาดูไม่เร่งรีบ “เหตุผลที่นายแพ้ก็คือมุมมองที่มีแคบเกินไป นายยืดติดอยู่กับผลกำไรและขาดทุนชั่วขณะมากเกิน เมื่อเผชิญกับวิกฤต ความสับสนก็จะก่อตัวขึ้นภายในจิตใจ นอกจากนี้ นายยังดูถูกและเอาเปรียบคนอื่นด้วย”

ซิลวามองดูเซย์เดนอย่างลึกซึ้ง เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยขณะที่ส่ายหัวและพูดว่า “นายเป็นคนเก่งได้ แต่อารมณ์ของนายจะทำลายล้างทุกสิ่ง”

เซย์เดนพูดอย่างโกรธเคือง “แล้วทำไมพ่อถึงไม่เตือนผมในตอนนั้น?”

“ทำไมฉันต้องเตือนด้วย?”

เซย์เดนพูดไม่ออกหลังจากที่ซิลวาถามกลับ

“นายคือลูกชายของฉัน” ซิลวาดูราวกับว่าเขากำลังโทษตัวเอง

“ฉันถือว่าหมื่นล้านนี้เป็นบทเรียน หากนายสามารถเติบโตได้มากขึ้น เงินที่เสียไปก็นับว่าคุ้มค่า”

“ยังไงก็ตาทเถอะ พ่อ ตำแหน่งของพ่อในฐานะหัวหน้า—“

ซิลวาขัดจังหวะเซย์เดน “ตำแหน่งนั้นเป็นเพียงชื่อเสียงจอมปลอม ถ้ามีผู้คนรู้จักนายในฐานะผู้นำ ถ้าคนอื่นไม่ทำตาม แล้วนายจะมีคำว่า 'ผู้นำ' แปะบนใบหน้าไปเพื่ออะไร?”

“ดอว์สันไม่ใช่คนที่ควรล้อเล่นด้วย เขาซ่อนอะไรไว้มากมายเกินกว่าที่ใคร ๆ จะรู้ได้ ฉันต่อต้านเขามา 23 ปีแล้ว และก็รู้จักเขาดีเช่นกัน”

ซิลวาวางกาน้ำชาลงแล้วพูดช้า ๆ “นี่เป็นเพียงการส่งสัญญาณ เพื่อแสดงท่าทางให้ดอว์สันและบุคคลลึกลับอยู่เบื้องหลังของเขา”