กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 97

เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเขาจับไปที่ด้านหลังศีรษะ แล้วประกบที่ริมฝีปากลงมาอย่างแรงโดยไม่ทิ้งช่องว่าง พร้อมกับไม่ปล่อยให้เธอต้องพัก

ความต้องการนั้น มาพร้อมกับความรุกรานที่เข้ามาอย่างท่วมท้น

เหมือนกับจะกลืนกินเธอลงไปให้หมด

“อื้อ……”

หัวใจของหลินซินเหยียนกระแทกไปกลางใจ เต้นอย่างควบคุมไม่ได้ เพราะว่าผู้ชายคนนี้เต้นอย่างรุนแรง

เพียงสติที่เหลืออยู่นั้น บอกเธอว่าเขากำลังทำอะไร

รู้อยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้ ทำไมยังต้องไปพัวพัน？

เขาใช้แรงเพียงเล็กน้อยล็อกเธอไว้ไม่ให้ขยับไปไหนไม่ได้

หลินซินเหยียนใช้แรงผลักเขาออกไป

เธอไม่ชอบแบบนี้

“รู้อยู่แล้วว่าฉันกับคุณเป็นไปไม่ได้ ทำไมถึงไม่มีความสุขกันหน่อยล่ะ？”ในตาของเธอมีน้ำตาคลอเบาๆ เสียงก็เปลี่ยนไป“อย่าทำแบบนี้อีก ไม่ดีต่อใครทั้งนั้น”

เธอหันหน้าไปเช็ดที่ขอบตา

จงจิ่งห้าวยังอยู่ในท่าที่ถูกเธอผลักออก ไม่ขยับ มองเธออย่างเงียบๆ ผ่านไปหลายวินาที เขาจึงกลับไปนั่งในตำแหน่งเดิม แล้วเอนตัวลง

เขาลดกระจกรถลง อากาศที่บริสุทธิ์ที่เข้ามาก็ลดความกำกวมเมื่อครู่ลง

แขนของเขาพาดอยู่ที่หน้าต่างรถ สายตาจ้องไปที่ต้นอู๋ถงข้างถนน ใบไม้ปลิวไปตามลมอันแผ่วเบา

เขาหลับตาลง เขาเป็นผู้ใหญ่ รู้ว่าตัวเองทำไมถึงแคร์หลินซินเหยียนแบบนี้

“ผมแค่รับลูกของคุณไม่ได้ ผมไม่ได้ใจดี ไม่ใจกว้างขนาดนั้น ที่จะไปเลี้ยงลูกที่คุณคลอดกับชายอื่น ดูพวกเขาอยู่ต่อหน้าผมทั้งวัน เกรงว่าคงทำตัวผมบ้าแน่”เขาหยิบน้ำแร่มาขวดหนึ่งที่วางอยู่ตรงคอนโซลหน้ารถ บิดฝาออก เขาเงยหน้าขึ้น คอเหยียดออกไปอย่างเส้นโค้งเรียวราว แม้แต่ลูกกระเดือกที่เซ็กซี่ก็ยกขึ้นด้วย ความแข็งแกร่งเด็ดเดี่ยวและเย่อหยิ่งที่ไม่อาจบรรยายได้

“แต่ว่า ผมก็ไม่อยากปล่อยคุณไป มองคุณอยู่กับชายคนอื่น”

หลินซินเหยียนออกแรงเช็ดหน้า รู้สึกถึงความหมดหวัง

จงจิ่งห้าวดึงเธอไว้ จับใบหน้าของเธอ ให้เธอมองตัวเอง ตาของทั้งคู่สบตากัน หลินซินเหยียนเห็นตัวเองที่ดูกระเซอะกระเซิงในดวงตาของเขา

ส่วนจงจิ่งห้าวมองเห็นตัวเองในดวงตาของเธอ กลับเป็นความบ้าคลั่ง ความบ้าคลั่งที่ไม่เคยมีมาก่อน

เขาต้องการผู้หญิงคนนี้

“พวกเราเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้อง ลูกของคุณ ผมจะออกเงินหาคนมาช่วยคุณดูแล”

“ไม่มีทาง！”หลินซินเหยียนปฏิเสธอย่างไว

ไม่มีอะไรให้ต้องเจรจากัน

“พวกเราก็สามารถคลอดลูกของพวกเราอีกคนได้...”

“เหลวไหล！”หลินซินเหยียนผละออกจากเขา“คุณไม่เคยเป็นพ่อแม่คนให้คนอื่น ไม่รู้ความสำคัญที่ลูกมีต่อแม่หรอก พวกเขาสำหรับฉันแล้วนั้น ก็เป็นชีวิตของฉัน คุณจะให้ฉันทิ้งชีวิตของฉัน ไม่รู้สึกน่าตลกหน่อยเหรอ？”

ในดวงตาของจงจิ่งห้าวก็มีคลื่นออกมา“พวกเขาสำคัญกับคุณขนาดนั้นเชียว？”

“ใช่”

หลินซินเหยียนไม่ลังเลสักนิด

เขาดึงคอเสื้อ หัวเราะอย่างร้ายกาจ เย่อหยิ่ง“คุณพูดถูก ผมไม่เคยเป็นพ่อ คุณก็คลอดอีกคนให้ผมสิ ให้ผมเป็นพ่อสักครั้ง ให้ผมได้รู้สึกสักหน่อย ว่าเป็นความรู้สึกอย่างไร”

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าจะใช้คำไหนมาอธิบายเขาดี เธอดึงเข็มขัดนิรภัยออก แล้วเปิดประตูลงมา

คนๆนี้ ไม่สามารถพูดคุยสื่อสารได้เลย เธอลงจากรถเดินไปไม่กี่ก้าว จู่ๆก็ถูกคนมาจับเอวพาดไปที่ไหล่ เธอตกใจร้องเสียงดัง ตบไปที่แผ่นหลังของเขา“คุณทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

จงจิ่งห้าวเปิดประตูหลังรถ วางเธอเข้าไป แล้วก็เอาตัวทับตามลงมา เอามือที่อยู่ไม่อยู่สุกของเธอ ยึดติดไว้ที่เหนือหัว ส่วนมืออีกข้างจับคางของเธอ“คุณไม่ยอม แต่คุณเคยคิดไหม ถ้าผมเอาลูกของคุณไปซ่อนขึ้นมา ไม่ให้คุณเห็นล่ะ？คุณรู้ว่าผมมีหรือไม่มีความสามารถนี้”

“คุณมันไร้ยางอาย！”หลินซินเหยียนจ้องเขาเขม็ง

จงจิ่งห้าวไม่โกรธ กลับหัวเราะ“ผมไม่ถือสาแต่จะยิ่งไร้ยางอายขึ้นหน่อย”

พูดไปมือที่เขาจับคางของเธอนั้น ก็สัมผัสตามกรามลงมาผ่านไปที่คอของเธอ แล้วลูบไล้ไหปลาร้าที่สวยงามของเธอ...

หลินซินเหยียนส่ายหัว“อย่า...”