กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 96

หยูโต้วโต้วมองหลินซินเหยียนที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง จึงพูด“พวกเรามีศัตรูร่วมกัน”

“……”

กวนจิ้งก็ยิ่งรู้สึกสนุก โน้มตัวลง เข้าไปใกล้หยูโต้วโต้ว “พูดให้ฟังหน่อยสิ”

จงจิ่งห้าวที่เอามือของหลินซินเหยียนมาเป็นของเล่น ยังคงก้มหน้าลง ได้แต่ฟังที่หยูโต้วโต้วพูด ตอนที่เขากับหลินซินเหยียนมีศัตรูร่วมกัน ขนตาก็สั่นเล็กน้อย

นิ้วหัวแม่มือลูบไปที่หลังมือของเธอไปมา

เรื่องนี้จะบอกว่าไม่ซับซ้อนก็ไม่ซับซ้อน จะบอกว่าซับซ้อนก็ซับซ้อน จะพูดไปสักประโยคสองประโยคก็คงไม่ชัดเจน

หยูโต้วโต้วคิดเล็กน้อย“ผมเริ่มพูดแต่ต้นละกัน เจอกับคุณหลินครั้งแรก ผมมาทำธุระ ปฏิกิริยาที่เธอเห็นหน้าตาผมนั้นสูงมาก เหมือนว่าจะรู้จักผม แต่ผมไม่รู้จักเธอ……”

หยูโต้วโต้วพูดกระบวนการที่เขาเจอกับหลินซินเหยียนไปรอบหนึ่ง“พี่ชายผมตายเมื่อหกปีก่อน ก่อนตายถูกคนเอาเงินจ้างให้ขับรถไปชน พอชนแล้ว ก็ยังจงใจทำเป็นเรื่องอุบัติเหตุ...”พูดถึงตรงนี้ เขาก็เงยหน้ามองไปที่หลินซินเหยียน“คุณหลินคือคนที่ถูกชนตอนนั้น เธอโชคดี แต่คนขับรถแท็กซี่คนนั้นตาย ส่วนเธอบาดเจ็บสาหัส”

นิ้วมือของหลินซินเหยียนหดลงเล็กน้อย ฝ่ามือมีเหงื่อเย็นๆไหลออก คำพูดของหยูโต้วโต้ว ฉีกความเจ็บปวดที่เธอได้รับในตอนนั้นออก

ด้านหลังของเธอมีชิ้นส่วนแตกหักอยู่ในเนื้อ ตำแหน่งอยู่ที่กระดูกสันหลังส่วนปลาย ไม่ผ่าตัดก็จะกดทับเส้นประสาท ทำให้เป็นอัมพาตเดินไม่ได้ แต่ว่าการผ่าตัดต้องฉีดยาชา เธอที่ท้องอยู่ ก็ฉีดยาชาไม่ได้

ถ้าฉีดจะส่งผลกระทบต่อลูกในท้อง

เธออยากเก็บลูกไว้ ไม่อยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่บนรถเข็น

อีกอย่าง เธอเป็นอัมพาตไม่ได้ ถ้าคลอดลูก ใครจะดูแลล่ะ？

จวงจื่อจิ่นแก่แล้วใครจะดูแล？

เธอเป็นอัมพาตไม่ได้

ไม่เอาลูกเธอก็ทำไม่ได้ ที่จริงทำใจไม่ได้อยู่แล้ว พอรู้ว่าเป็นลูกแฝด ก็ยิ่งทำใจไม่ได้ไปอีก

ตอนที่พวกเขาอยู่ในท้องของเธอ‘ก็ดูดซับและเจริญเติบโตจากเธอ’พวกเขาเชื่อมโยงกันด้วยกระดูก เชื่อมโยงกันด้วยเลือดเนื้อ

เธออยู่ พวกเขาก็ต้องอยู่ด้วย

จะทิ้งไม่ได้เด็ดขาด

สุดทาย จึงเลือกที่จะผ่าตัดโดยไม่ฉีดยาชา

ความเจ็บปวดของการตัดเนื้อ ตอนนี้เธอคิดขึ้นมาก็ชาไปทั้งตัว เหมือนว่าได้ผ่านความเจ็บปวดขั้นสุดอีกครั้งที่เจ็บจนไม่อาจจะบรรยาได้

เธอเจ็บปวดจนเป็นลม แต่ท้องอยู่จะเป็นลมไม่ได้ ต้องมีสติตลอด ไม่อย่างนั้นจะมีอันตรายกับเด็กในท้อง

ถ้าเคยคลอดลูกโดยการผ่าคลอดจะรู้ว่า ยาชา ก็เป็นยาชาแค่ครึ่งตัว ในหัวยังมีสติอยู่

เหตุผลเหมือนกับที่เธอต้องรักษาสติไว้เหมือนกัน

เธอไม่อยากไปคิดถึง อยากจะลืม แต่ว่าความเจ็บปวดนั้นก็ซ่อนอยู่ในความทรงจำของเธอ ไม่สามารถลบทิ้งได้

ถ้ามีคนพูดถึง เธอก็จะจำได้ดี

เช่นตอนนี้ ทั้งที่ผ่านไปแล้ว และก็ผ่านไปหกปีแล้ว แต่ความเจ็บปวดที่พัวพันอยู่นั้น ก็เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน ราวกับคลื่นซึนามิซัดเข้ามาหาเธอ เป็นระลอกๆ

จู่ๆเธอก็กำมือทั้งคู่ไว้แน่น

จงจิ่งห้าวรู้สึกถึงความผิดปกติของเธออย่างชัดเจน ลืมตาขึ้น ก็เห็นผมที่หูและขมับของเธอ มีเหงื่อไหล เธอกำลังประหม่า กำลังกลัว

เหมือนกับพัวพันกับความทรงจำบางอย่างที่น่ากลัว จึงตกอยู่ในความหวาดกลัว

เขายื่นมือเอาเธอเข้ามาในอ้อมแขน ฝ่ามือที่ใหญ่ลูบไปที่หลังของเธอ“ไม่ต้องกลัว”

หลินซินเหยียนหลับตาลง เอาหน้าซุกไปที่อกของเขา

ลมหายใจของเขา หน้าอกของเขาที่แข็งแรงเหมือนว่าสามารถปลอบประโลมใจผู้คนได้ หลินซินเหยียนค่อยๆใจเย็นลง

ครั้งแรก ที่เธอเผยให้เห็นความอ่อนแอแบบนี้ต่อหน้าของเขา

จิตใจจงจิ่งห้าวเคลื่อนไหวเล็กน้อย กอดเธอแน่นขึ้น ริมฝีปากแนบไปที่เส้นผมบนศีรษะของเธอ

“เพราะว่าคนที่ทำร้ายพี่ชายผมและจ้างพี่ชายผมให้ชนคุณหลิน คือคนเดียวกัน ดังนั้นพวกเรามีศัตรูคนเดียวกัน วันนี้พวกเรามาทำความร่วมมือกัน เป็นเพียงความสัมพันธ์ที่ร่วมมือกัน ผมกับคุณหลินเคยเจอกันสามครั้ง ครั้งนี้เธอจะซื้อรถ เธอเพิ่งกลับมาในประเทศยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่ ก็เลยให้ผมพาเธอไป ก็แค่นี้”

กวนจิ้งลูบจมูก แอบเหลือบมองจงจิ่งห้าว

ตอนนี้เขากำลังปลอบหลินซินเหยียน จึงไม่ได้มองเขา

เขาค่อยๆโล่งอกออกมา แล้วถามว่า“พวกคุณรู้ว่าคนนั้นคือใคร？”

หยูโต้วโต้วพยักหน้าอย่างซื่อสัตย์“รู้ เป็นผู้หญิง ของตระกูลเหอ มีภูมิหลังบางอย่างที่พวกเราอยากพลิกคดี ก็ไม่ง่าย”

ตระกูลเหอ？