เกิดใหม่เป็นหวางเฟยอัปลักษณ์ของท่านอ๋อง นิยาย บท 13

ซื่อจื่อถูกคำด่าเหล่านี้จนสูดลมหายใจเย็นเข้าไปหนึ่งเฮือก

โตจนขนาดนี้ ไม่เคยคิดเลยว่าวันนี้ตนเองจะถูกบุตรีด่าเป็นสัตว์เดรัจฉาน

ซูหรูอวี้และโจวอี้เหนียงสบตากันก็ตกใจมากเช่นกัน

ที่ผ่านมาอย่างมากซูหรูเสวี่ยก็แค่หยิ่งผยองไปบ้าง วันนี้นี่นางบ้าไปแล้วกระมัง!

หลิวซื่อและซูหรูอันก็ตกใจมากเช่นกัน

ซูหรูอันในฐานะพี่ชาย มองนางอย่างเข้มงวด "เจ้าพูดกับท่านพ่อและอี้เหนียงแบบนี้ได้อย่างไร? เดิมคิดว่าเจ้าแต่งงานเป็นภรรยา อย่างน้อยก็เก็บนิสัยหน่อย กลับไม่เคยคิดเจ้ากลับยิ่งแย่ลง!”

ซูหรูเสวี่ยโต้โดยการด่าเขาไปด้วย“พี่หุบปากไปเถอะ! ตอนนี้พี่กำลังช่วยใครพูดล่ะ? ท่านตาจากไปเร็ว ท่านแม่อยู่เมืองหลวงไม่มีพ่อพี่ให้พึ่งพา หญิงชั่วคนนี้ก็เห็นจุดนี้ ถึงได้มารังแกท่าน!”

“พี่เป็นบุตรชาของท่านแม่ พี่ไม่เข้าข้างแม่ของตัวเอง ไม่คิดจะช่วยสนับสนุนก็ช่างเถอะ ตอนนี้พี่ยังยอมรับหญิงชั่วเป็นแม่! พ่อแบบไหนก็มีลูกแบบนั้นจริงๆ พวกท่านทั้งสองคนหนึ่งแข่งอีกคนไม่กตัญญู! ไร้ประโยชน์!"

ซูหรูอันถูกด่าจนหน้าเขียว

คำด่าเหล่านี้ของซูหรูเสวี่ยช่างขัดหูเกินไปแล้ว

ในชีวิตประจำวันความสัมพันธ์ของเขากับซูหรูอวี้สองแม่ลูกไม่เลวนัก และเคารพโจวอี้เหนียงอยู่หลายส่วน ถึงอย่างไรก็เป็นผู้อาวุโส

แต่ว่า ไม่ว่าอย่างไรท่านแม่เป็นที่หนึ่งในใจเขาเสมอ

นอกจากนี้หลายปีนี้ โจวอี้เหนียงกับท่านแม่มีสามีคนเดียวกัน ไม่เคยมีเรื่องอะไรมาก ถึงแม้เรื่องภรรยารองเป็นท่านพ่อที่ต่อสู้มาโดยตลอด อี้เหนียงยังห้ามพ่อด้วย เขาถึงคิดช่วยไกล่เกลี่ย เพื่อให้คนในครอบครัวอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข ไหนเลยจะคิดถูกน้องสาวตัวเองด่าเป็นแบบนี้?

ซูหรูอันพุ่งไปด้วยความโกรธ กำลังคิดจะโต้แย้ง หางตากลับเห็นหลิวซื่อแม่แท้ๆของตัวเองหางตามีน้ำตายที่ทั้งดีใจและน้อยใจ เขาหยุดชะงักไปทันที

หลิวซื่อมองซูหรูเสวี่ยอยู่ นัยน์ตามีน้ำตาคลออยู่

นางคิดไม่ถึงจริงๆ บุตรีในวันปกติที่ไม่รู้ความคนนี้ ต้องพึ่งนางปกป้อง ตอนนี้ก็ปกป้องนางได้แล้ว

โตแล้วจริงๆ

ซื่อจื่อค่อยได้สติ พูดด้วยความโกรธว่า "ไอ้เด็กเวร เจ้ากินดีหมีใจเสือเข้าไปหรือไร?"

เดิมทีเรื่องยกภรรยารอง ก็คือในงานเลี้ยงเทศกาลแขวนโคมไฟ ซูหรูเสวี่ยพลาดปีนขึ้นเตียงของลู่เป่ยหาน ทั้งสองคนยังมีเกิดความเป็นสามีภรรยา เรื่องนี้ถูกคนทั้งเมืองหลวงรู้แล้ว ด้วยความโมโห เขาถึงทะเลาะกับหลิวซื่อหลายประโยค จึงพูดเรื่องยกภรรยารองขึ้นด้วยความโกรธ พร้อมร่วมการดูแลบ้าน

แต่คำนี้เมื่อออกไป คนทั้งจวนกั๋วกงต่างมาขว้างเขา แม้แต่โจวซื่อยังบอกว่านางไม่ต้องการตำแหน่งภรรยารอง ขอเพียงในบ้านสงบสุขและนำพาความร่ำรวยมา นี่ทำให้เขายิ่งกลืนความโกรธนี้ยาก คนในครอบครัวยิ่งคัดค้าน เขาก็ยิ่งต้องตั้งภรรยารองให้ได้!

เรื่องนี้เดิมก็เริ่มเพราะซูหรูเสวี่ย เห็นนางยังกล้าด่าตนเอง ซื่อจื่อกลืนความโกรธนี้ลงไม่ได้ หนวดก็โกรธจนเกือบตั้งขึ้นมาแล้ว

เขาตบลงบนโต๊ะ เดิมอยากใช้การณ์นี้สยบซูหรูเสวี่ย ใครจะรู้ซูหรูเสวี่ยไม่มีความกลัว ยกมือคว่ำโต๊ะที่เขาตบไปโดยตรง

บนโต๊ะยังมีกาน้ำชาวางอยู่ แตะละเอียดบนพื้นในทันที น้ำชาที่ร้อนกระจ่ายไปทั่วทิศ ร้อนจนซื่อจื่อถอยหลังไปเรื่อยๆ

ทุกคนที่อยู่ต่างตกใจ แม้แต่โจวอี้เหนียงก็ยังควบคุมสีหน้าไม่ได้

ลู่เป่ยหานมึนงงเล็กน้อย

เขาเป็นคนที่ได้รับความเสียหายทั้งหมด ถูกบังคับให้ฟังเรื่องเรือนหลังก็ช่างแล้ว โต๊ะที่ดื่มชาตอนนี้ถูกพลิกคว่ำ น้ำชายที่ร้อนอยู่บนฝ่ามือไม่มีที่ว่างแล้ว

ซูหรูเสวี่ยยังคุมเชิงซื่อจื่ออยู่ "ท่านยังมีหน้าพาลกับข้า? ยังมีหน้ามา ได้ยินโจวอี้เหนียงว่า ท่านเป็นเพราะท่านแม่ข้าอบรมสั่งสอนข้าบกพร่องถึงอยากยกภรรยารองหรือ? นี่ช่างน่าขันยิ่งนัก! ข้าเป็นแค่บุตรีของท่านแม่คนเดียวหรือ? นางต้องอบรมข้า ท่านไม่ต้องหรือ?"

"ว่ากันว่าตบมือข้างเดียวไม่ดัง ในเมื่อข้าทำผิด เป็นธรรมดาที่ท่านก็หนีความเกี่ยวข้องไม่พ้น ก่อนยกภรรยารองลงโทษท่านแม่ ข้าว่าท่านถึงควรไปรับยี่สิบไม้ต่อที่ท่านปู่ คิดทบทวนตนเองสั่งสอนอย่างไรถึงได้มีบุตรสาวอย่างข้าคนนี้!"

ลู่เป่ยหานเม้มริมฝีปากเงียบๆ

ผู้หญิงคนนี้ ระดับความหน้าหนาทุบความเข้าใจเขาครั้งแล้วครั้งเล่าจริงๆ