เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ นิยาย บท 10

ในขณะที่หลินจืออี้กําลังจะกระโดดออกมา กงเฉินก็เบือนหน้าหนี มองคู่รักที่อยู่หลังต้นไม้

“มีอะไรเหรอ”

ท่วงทํานองที่เย็นชาเต็มไปด้วยความอดทน

อีกฝ่ายพอเห็นว่าเป็นกงเฉิน ก็รีบก้มหัวลงอย่างนอบน้อม “ขออภัย นายท่านสาม พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้”

คู่รักหนุ่มสาวจากไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ห่างออกไปไกล หลินจืออี้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เธอพยายามผลักกงเฉินที่อยู่ข้างหน้าออก แต่กลับถูกกุมข้อมือไว้

“ไปเก็บของ ฉันจะให้เฉินจิ่นรอคุณที่ลานจอดรถ เขาจะส่งคุณไปที่อพาร์ทเมนต์”

ไม่มีการปรึกษาหารือ เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยคําสั่งที่ไม่ยอมปริปากพูด

หลินจืออี้ตัวแข็ง ขนตายาวสั่นระริก พยายามควบคุมอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน

ในใจของเขา เธอไม่ได้อยู่คนเดียว

แต่เป็นตุ๊กตาที่เชื่อฟัง เล่นตามใจชอบ ทิ้งตามใจชอบ

เธอกัดฟันพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของเขา

“ไม่ต้อง ถ้าคุณไม่วางใจ รออีกหนึ่งเดือนข้างหน้า พวกเราสามารถไปตรวจที่โรงพยาบาลได้”

กงเฉินหรี่ตามอง ในดวงตามีความเย็นชาพาดผ่าน เหมือนคิดไม่ถึงว่าหลินจืออี้จะต่อต้าน

เมื่อบรรยากาศเกือบจะกลายเป็นน้ำแข็ง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

เป็นซ่งหว่านชิวที่โทรมา

หลินจืออี้ถือโอกาสนี้ขยับไปสองก้าว เอ่ยเสียงเรียบว่า “อาเล็ก อายุ่งต่อเถอะ ฉันไปแล้ว”

เธอหันหลังเดินจากไปอย่างไม่อาลัยอาวรณ์

ข้างหลังเขา ดวงตาดําขลับคู่นั้นลึกล้ำไม่ชัดเจน

จนกระทั่งโทรศัพท์ดังขึ้นหลายครั้ง กงเฉินถึงรับสาย

“มีเรื่องอะไร?”

“นายท่านสาม มีนักข่าวมากมาย ฉันกลัวมากเลย” ซ่งหว่านชิวสะอึกสะอื้น

“ไปแล้ว”

กงเฉินจากไป

หลินจืออี้ที่ยังเดินไปไม่ไกลก็หันตัวกลับอย่างสังเกตเห็น เห็นแผ่นหลังของกงเฉินที่จากไปอย่างรีบร้อน

มีเพียงซ่งหว่านชิวเท่านั้นที่สามารถทําให้เขากังวลได้

หลินจืออี้ยิ้มเย็น แล้วเดินจากไป

อีกด้านหนึ่ง

ซ่งหว่านชิวกําโทรศัพท์แน่นและมองไปที่คู่รักหนุ่มสาวที่กําลังคุยกันอยู่ข้างหน้า

“คิดไม่ถึงเลยว่านายท่านสามจะใจร้อนขนาดนี้ อยู่ในป่าเล็กก็... แต่ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครล่ะ? นายท่านสามปกป้องอย่างดีขนาดนั้น”

"จะเป็นใครได้อีก ต้องเป็นซ่งหว่านชิวแน่ๆ”

ซ่งหว่านชิวยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาและเดาได้ทันทีว่าคนที่อยู่กับกงเฉินคือใคร

หลินจืออี้

ในชั่วข้ามคืน นิสัยของหลินจืออี้เปลี่ยนไปอย่างมาก สิ่งที่เปลี่ยนไปพร้อมกันคือกงเฉิน

ซ่งหว่านชิวกําหมัดแน่นและหันหลังเดินไปที่ลานจอดรถ

……

หอพัก

ใกล้จะจบการศึกษาแล้ว ทั้งอาคารดูค่อนข้างว่างเปล่า

หลินจืออี้ถือโอกาสที่ไม่มีใครอยู่ เปิดตู้ หยิบต้นฉบับของตัวเองออกมาจากข้างใน

ชาติที่แล้ว ต้นฉบับการออกแบบเหล่านี้ถูกกงเฉินแอบส่งให้ซ่งหว่านชิว

ซ่งหว่านชิวมีชื่อเสียงโด่งดังและกลายเป็นนักออกแบบเครื่องประดับที่ร้อนแรง

จนกระทั่งแปดปีต่อมาซ่งหว่านชิวกลับประเทศและยืนโอ้อวดต่อหน้าเธอ จึงพูดความจริงที่นองเลือดออกมา

“ตอนนั้น นายท่านสามรักฉันมากจริงๆ เพื่อชดเชยฉัน เขาส่งร่างการออกแบบของเธอให้ฉัน เขาบอกว่าเธอเป็นหนี้ฉัน สมน้ำหน้า โดนเขานอนมาแปดปี ลูกก็โตขนาดนี้แล้ว เขายังเกลียดเธออีก เธอรู้สึกต่ำต้อยหรือเปล่า?”

ตอนนั้น หลินจืออี้ฟังจบก็สลบไปด้วยความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็พบว่ากงเฉินกําลังยิ้มให้กับสาวงามและมอบความพยายามแปดปีของเธอให้กับซ่งหว่านชิวอีกครั้ง

ความฝันของเธอแตกสลายไปสองครั้งเพราะสองคนนี้

แต่ครั้งนี้... ใครก็อย่าคิดจะทําลาย

“จืออี้ เธอกําลังทําอะไรอยู่?” เสียงของเสิ่นเยียนดังขึ้นจากด้านหลัง

“ไม่มีอะไร ใกล้จะเรียนจบแล้ว จัดตู้ให้เรียบร้อยหน่อย”

หลินจืออี้ตอบตามอําเภอใจ และล็อกร่างการออกแบบไว้ในตู้อีกครั้ง

เมื่อหันกลับไป เธอพบว่าเสิ่นเยียนจ้องมองตู้ของเธอเขม็ง ไม่รู้ว่ากําลังคิดอะไรอยู่

หลินจืออี้แกล้งทําเป็นไม่เห็น แล้วถามว่า “มาหาฉันมีธุระอะไรหรือ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน