เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ นิยาย บท 12

หลินจืออี้ถูกจ้าวเฉิงดึงไปข้างหลัง ตอนที่สติของเธอเลือนราง เธอกําหมัดแน่น ปลายนิ้วฝังเข้าไปในฝ่ามือ ก่อให้เกิดความเจ็บปวด เรียกความคิดของเธอกลับมา

เธอต้องช่วยตัวเอง

หลินจืออี้จับลูกบิดประตูเพื่อทําให้ร่างกายตัวเองมั่นคง สายตาค้นหาสิ่งของที่สามารถช่วยตัวเองได้

เครื่องประดับคริสตัลบนคอนโซลกลางให้โอกาสเธอ

แต่เมื่อเธอเอื้อมมือไปพอ กลับขาดไปเล็กน้อยเสมอ

เธอกัดฟันแน่น ต่อต้านแรงของจ้าวเฉิง ปลายนิ้วค่อยๆ ไปถึงเครื่องประดับคริสตัล

ทันทีที่คว้ามันขึ้นมาจากแผ่นกันลื่น เธอก็ทุบมันอย่างแรงไปข้างหลัง

โครม! จ้าวเฉิงทําเสียงฮึดฮัดแล้วปล่อยหลินจืออี้

หลินจืออี้ถือโอกาสนี้กดประตูรถเพื่อปลดล็อก เธอกลิ้งตัวออกจากรถ

ในคืนฤดูใบไม้ร่วง แสงจันทร์สว่างอยู่บนท้องฟ้า แต่สายลมกลับเหมือนมีดคมเล่มหนึ่งพัดผ่านร่างกายของหลินจืออี้อย่างรุนแรง

เธอวิ่งไปข้างหน้าอย่างยากลําบาก

เพิ่งวิ่งไปได้สองก้าว คนข้างหลังก็บีบคอเธอ เธอกัดฟันสู้ แต่ถูกเขาคว้าผมและทุบไปที่ประตูรถ

เวียนหัวอยู่พักหนึ่ง เธอล้มลง จ้าวเฉิงถือโอกาสยัดเธอเข้าไปในเบาะหลัง

จ้าวเฉิงยืนอยู่ที่ประตูรถ หอบหายใจและเช็ดเลือดบนหน้าผากอย่างลวกๆ ดวงตาของเขาไม่มีความอ่อนโยนและความเอาใจใส่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดว่า "ถ้าฉันไม่ได้เห็นว่าเธอสวย ฉันคงขี้เกียจเกินไปที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเธอแล้ว หลังจากกินข้าวและดูหนังแล้ว หลังจากนั้นก็คือนอนโดยปริยาย อยากไปตอนนี้เหรอ? เล่นฉันเหรอ?"

หลินจืออี้ไม่อยากยอมรับชะตากรรม เธอดิ้นรนอย่างสุดชีวิต ทั้งเตะทั้งเตะ ขัดขวางไม่ให้จ้าวเฉิงเข้าใกล้ตัวเอง

จ้าวเฉิงกลับฉวยโอกาสคว้าข้อเท้าของเธอไว้ ถอดรองเท้าส้นสูงของเธอออก แล้วค่อยๆ ลูบไล้หลังเท้าของเธอ

ทันใดนั้นหลินจืออี้ก็รู้สึกเหมือนมีงูเลื้อยอยู่บนผิวของเขา รู้สึกหนาวไปทั้งตัว

เธอถีบเท้าหลายครั้ง อยากจะดึงเท้าของตัวเองกลับมา แต่กลับให้โอกาสจ้าวเฉิงดึงเท้าของเธอออก

จ้าวเฉิงเบียดเข้าไปในขาทั้งสองข้างของหลินจืออี้ด้วยรอยยิ้มที่ประสบความสําเร็จ ร่างกายกดเข้าหาเธอ มือลูบไล้ไปตามผิวหนังที่ชายกระโปรงของเธอ

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กับร่างกายของหลินจืออี้อย่างเพลิดเพลิน

หอมนุ่มจริงๆ

หลินจืออี้สวยมาก สวยแบบไม่มีมารยา ผิวกระจ่างใส เพราะความตื่นเต้น ผิวที่ขาวผ่องจึงแดงระเรื่อจากภายในสู่ภายนอก เหมือนอยู่ในสภาวะเมามายเล็กน้อย

คู่กับดวงตาที่เต็มไปด้วยไอน้ำ แตกสลายและน่าหลงใหล

ผู้ชายคนไหนเห็นแล้วก็อยากจะกระโจนเข้าไปกระแทกเธออย่างแรง

จริงดังคาด หลังทับอยู่ใต้ร่าง ร่างกายของหลินจืออี้ยังนุ่มนิ่มกว่าที่เขาคิดไว้อีก

เขาหัวเราะเบาๆ:"อย่าโทษฉันนะ แม่ของเธอส่งเธอมาที่บ้าน นายท่านสองต้องการทําธุรกิจกับครอบครัวของฉัน แม่ของเธอก็เลยรีบส่งคนและความร่วมมือมาที่บ้านไม่ใช่หรือ? เชื่อฟังฉันดีๆ ผลประโยชน์จะตกเป็นของครอบครัวของเธอแน่ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ เธอควรรู้ว่าครอบครัวของเธอเป็นยังไงในตระกูลกง”

เขาพูดไปพลาง ใช้ขาดันเข่าทั้งสองข้างของหลินจืออี้ออก ลูบใบหน้าของเธอ ฉีกคอเสื้อออกอย่างแรง ทําให้ผิวหนังบริเวณหน้าอกของเธอถูกแสงจันทร์สาดส่อง

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาและทําท่าทางจูบลงไป

หลินจืออี้รู้สึกเวียนหัวตาลายเมื่อเห็นกระเป๋าของตัวเองที่ตกอยู่บนพรมปูพื้น

เพื่อจับคู่ หลิ่วเหอจงใจนํากระเป๋าหนังแท้ขนาดเล็กที่มีหมุดสี่มุมมาให้เธอ เป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส แม้ว่าเธอจะวางโทรศัพท์ได้เพียงเครื่องเดียว แต่ก็หนักเป็นพิเศษ

เพียงพอที่จะฆ่าใครสักคน!

เมื่อมือของจ้าวเฉิงล้วงเข้าไปใต้กระโปรง ดวงตาของหลินจืออี้ก็แสดงความดุร้ายออกมา คว้ากระเป๋าแล้วทุบไปที่หัวของเขา

“โอ๊ย!”

จ้าวเฉิงกุมหัวด้วยความเจ็บปวด

แต่หลินจืออี้ก็ยังไม่หยุด ดวงตาของเธอแดงก่ำไปด้วยเลือด ครั้งแล้วครั้งเล่า...

"หลินจืออี้ ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว...”

หลินจืออี้รู้ดีว่าเขาไม่ได้ยอมรับผิด แต่กลัวต่างหาก

กลับชาติมาเกิด เธอไม่อยากยุ่งกับใคร

ทําไมไม่ปล่อยเธอไป

เสียงของจ้าวเฉิงเบาลงเรื่อยๆ เลือดหยดลงบนใบหน้าและร่างกายของหลินจืออี้ทีละหยดสองหยด

จนกระทั่งเขาสลบไสลอยู่ใต้ที่นั่ง หลินจืออี้จึงหยุดมือ

เธอดึงเสื้อผ้าของเธอให้เรียบร้อยและล้มลุกคลุกคลานลงมาจากรถ

เมื่อพยุงร่างขึ้น เธอพูดไม่ออกแม้แต่คําเดียว ลากกระเป๋าที่เปื้อนเลือดและเปลี่ยนรูปบนพื้นเดินออกไปทีละก้าวๆ

เดินไปได้ครึ่งทาง ไฟบนหลังคารถฝั่งตรงข้ามก็สว่างขึ้น

หลินจืออี้ยกมือขึ้นบังไว้ หลังจากปรับตัวได้แล้วก็ปล่อยมือลง ก็เห็นกงเฉินลงจากรถอย่างเรียบร้อยและสูงส่ง

กับท่าทางกระเซอะกระเซิงของเธอต่างหันราวฟ้ากับเหว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน