เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ นิยาย บท 9

หลินจืออี้ออกจากห้องทํางานโดยไม่หันกลับมามอง

หลังจากตระกูลกงก่อความวุ่นวาย เธอรู้ดีว่าซ่งหว่านชิวต้องป้องกันไว้ก่อน

ตอนที่เธอได้ยินซ่งหว่านชิวโทรศัพท์ไปร้องให้กงเฉินว่าถูกใส่ร้าย เธอก็รู้ว่าซ่งหว่านชิวกับเสิ่นเยียนกําลังทําอะไรกันอยู่

เสิ่นเยียนรู้เรื่องราวของเธอมากเกินไป!

รวมถึงไดอารี่ที่เธอเขียนเอาไว้

หลังจากที่เธอกับกงเฉินได้ผ่านคืนนั้นมา บนอินเทอร์เน็ตก็มีไดอารี่แอบรักที่ฆ่าเธอด้วยการวางยาและปีนขึ้นเตียงทันที จะต้องเป็นลายมือของเสิ่นเยียนแน่นอน!

ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนไดอารี่อย่างเงียบๆ

คิดไปคิดมา ด้านหลังก็มีเงาหนึ่งตามมา เสิ่นเยียนนั่นเอง

ระหว่างทาง เธออยากจะพูดแต่ก็หยุดสังเกตหลินจืออี้

หลินจืออี้กลับสงบนิ่งมาก ดูไม่เหมือนถูกแทงข้างหลังเมื่อสักครู่เลย

จนกระทั่งใกล้จะถึงหอพัก เสิ่นเยียนก็ทนไม่ไหวแล้ว

เธอดึงหลินจืออี้ไว้ พูดอย่างขลาดกลัว “จืออี้ ฉันขอโทษ เธอก็รู้ว่าครอบครัวของฉันยากจนและขี้ขลาด ฉันขัดใจคนอย่างซ่งหว่านชิวไม่ได้จริงๆ พอฉันถูกพวกเขาขู่ ฉันก็พูดได้แค่นี้แล้ว”

หลินจืออี้ไม่รีบร้อนที่จะทะเลาะกับเสิ่นเยียน ถึงยังไงเธอก็ยังไม่เห็นเสิ่นเยียนกับซ่งหว่านชิวสุนัขกัดกัน

เธอถอนหายใจเล็กน้อยและดูเศร้า

“เสิ่นเยียน ฉันเห็นเธอเป็นเพื่อนจริงๆ แต่เมื่อกี้เธอทํากับข้าแบบนี้ได้ยังไง?”

" ซ่งหว่านชิวบังคับให้ฉันพูดแบบนี้ ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ให้ฉันจบการศึกษา ครอบครัวของฉันยากที่จะส่งฉันไปเรียน ถ้าฉันไม่สามารถจบการศึกษาได้ ฉันสมควรตายจริงๆ เธอเชื่อฉันได้ไหม?”

เสิ่นเยียนจับมือหลินจืออี้ไว้ น้ำตาไหลพราก

หลินจืออี้ช่วยเช็ดน้ำตาให้เธออย่างให้ความร่วมมือ “เสิ่นเยียน ฉันเชื่อเธอแน่นอน แต่ต่อไปเธอต้องระวังหน่อยนะ”

เสิ่นเยียนน้ำตานองหน้า “ระวังอะไรเหรอ?”

หางตาของหลินจืออี้เหลือบไปเห็นเงาร่างสีเขียวที่ลงมาจากรถหรู พูดโน้มน้าวว่า “เสิ่นเยียน นายท่านสามเป็นของหว่านชิว เธออย่ามีความคิดที่ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริงเด็ดขาด สายตาที่เธอมองนายท่านสามเมื่อครู่แทบจะถลนออกมาแล้ว”

“จืออี้ เธออย่าพูดเหลวไหลสิ”

ถูกพูดถึงกลางใจ เสิ่นเยียนแก้มแดงขึ้นหลายส่วน

รูปลักษณ์ที่ขี้อายนี้ตกอยู่ในสายตาของซ่งหว่านชิว

หลินจืออี้แกล้งทําเป็นไม่เห็น แล้วลากเสิ่นเยียนเข้าไปในหอพัก

ไม่ได้สังเกตเลยว่าในรถหรูก็มีคนมองเธออยู่

……

เพิ่งเข้าหอพัก มือถือของเสิ่นเยียนก็ดังขึ้น

เธอกวาดตามองข้อความแล้ววางโทรศัพท์ลงทันที

“จืออี้ ฉันมีธุระต้องไปทําก่อน”

“ได้”

หลินจืออี้มองเงาร่างของเสิ่นเยียนที่จากไปอย่างรีบร้อน ก็รู้ว่าซ่งหว่านชิวจะต้องคิดบัญชีกับเธอแน่

เดินเข้าไปในหอพัก เพื่อนร่วมห้องก็ไม่อยู่

หลังจากหลินจืออี้นั่งลงก็กรอกน้ำแก้วใหญ่ลงไป นึกถึงสายตาอํามหิตของกงเฉินที่เหมือนงูพิษ

ความกลัวยังคงฝังลึกอยู่ในหัวใจ แม้แต่การหายใจก็หยุดลง ราวกับถูกแรงกดดันที่มองไม่เห็นบีบอัด ทําให้เธอหายใจลําบาก

เธอรู้ว่าตัวเองไม่สามารถทิ้งจุดอ่อนใดๆ ไว้ได้อีก

หลินจืออี้ยืนขึ้นหยิบไดอารี่ที่เปลี่ยนแล้วเดินออกจากหอพัก เห็นเสิ่นเยียนวิ่งออกมาจากบันไดพอดี ใบหน้าบวมเป่ง

สุนัขกัดสุนัขเริ่มแล้ว

เธอไม่ได้เรียกเสิ่นเยียน แต่ไปป่าเล็กที่ไม่มีคนอยู่ตามลำพัง

เปิดไดอารี่ขึ้นมา บนไดอารี่เต็มไปด้วยความรักที่เธอมีต่อกงเฉิน

หลังจากพลิกไปสองหน้า เธอก็หลับตาและโยนไดอารี่ลงบนกองหินแล้วจุดไฟ

เปลวไฟลุกพรึบขึ้นมาทันที ลมพัดเบาๆ พลิกกระดาษทีละหน้าทีละหน้า รมควันดําจนไหม้หมดทีละหน้า

ราวกับว่าความรักที่แอบชอบทั้งวันทั้งคืนนั้นหายไปหมด

ขี้เถ้าลอยขึ้นท่ามกลางแสงไฟ ร่างสูงของชายคนนั้นก็เดินเข้ามา

เขามองสมุดไดอารี่ที่ใกล้จะเผาไหม้จนหมดอย่างเงียบๆ สายตาของเขาเหมือนแสงเย็นที่ส่องออกมาจากความมืดยามราตรี

เขาเดินไปตรงหน้าหลินจืออี้ กดดันเขาทีละก้าวๆ จนสุดท้ายก็ขังเธอไว้ในที่แห่งหนึ่ง

เป็นกงเฉิน

มือเรียวยาวของเขาแหวกผมของหลินจืออี้ออก แล้วใช้นิ้วถูไถกับขี้เถ้าสีดําบนใบหน้าของเธอ

การกระทําที่คลุมเครือมาก แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน