เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ นิยาย บท 11

เมื่อรับรู้ถึงสายตา หลินจืออี้ก็เอียงหน้าไปมอง

เป็นกงเฉิน

ชุดสูทสีดําที่เย็นชา นิ้วเรียวยาววางอยู่บนหน้าผาก และแหวนสีแดงเลือดภายใต้แสงแดดนั้นแฝงไปด้วยความกระหายเลือดและความเย็นชา

เขาเอนกายพิงซ่งหว่านชิว

ซ่งหว่านชิวดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก การแสดงออกบนใบหน้าของกงเฉินก็อ่อนโยนเหมือนกัน

หลินจืออี้ดึงสายตากลับมา แสร้งวางมือลงอย่างสงบ

“ขอบคุณค่ะ”

“ไม่ต้องเกรงใจครับ” ชายคนนั้นมองไปตามแนวโน้ม"นั่นคือนายท่านสามใช่ไหม รักคู่หมั้นจริงๆ รับส่งเองเชียว”

ใช่ไหมล่ะ

ทุกคนสามารถมองออกถึงความชอบของกงเฉินที่มีต่อซ่งหว่านชิว

มีเพียงเธอในชาติก่อนเท่านั้นที่ทําตัวเหมือนคนโง่ที่รอเขาและรักเขา

หลินจืออี้กําลังจะผงกหัว แต่กลับถูกหลิ่วเหอดึงไว้

“ในเมื่อเจอกันแล้ว รีบไปทักทายอาเล็กของแกหน่อย”

“ไม่ไป” หลินจืออี้สะบัดมือออก ทําท่าจะจากไป

“แก เด็กคนนี้นี่...”

ก่อนที่หลิ่วเหอจะพูดจบ ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงฉับพลันของซ่งหว่านชิว

“คุณนายรอง จืออี้ บังเอิญจัง ท่านนี้คือ...”

ซ่งหว่านชิวคล้องแขนกับกงเฉิน มองสํารวจผู้ชายที่อยู่ข้างๆ หลินจืออี้

หลิ่วเหอคิดว่าซ่งหว่านชิวเป็นชาเขียวอยู่แล้ว หลังจากตระกูลกงก่อความวุ่นวาย เธอยิ่งมั่นใจว่าซ่งหว่านชิวมีเจตนาไม่ดี

เธอเดินไปข้างๆ ชายคนนั้นและพูดอย่างโอ้อวดว่า"นายน้อยของตระกูลจ้าว จ้าวเฉิง เป็นคนที่มีความสามารถ เราทุกคนพอใจมาก"

คําว่าเรามีความหมายลึกซึ้ง

หลินจืออี้คิดจะห้ามก็ไม่ทันแล้ว ชั่วพริบตาก็รู้สึกว่าสายตาฝั่งตรงข้ามเคร่งขรึมลง

จ้าวเฉิงก้าวไปข้างหน้าอย่างสุภาพ “นายท่านสาม”

กงเฉินไม่ได้มองเขา สายตามองไปที่หลินจืออี้อย่างตามใจชอบ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน “พวกเรา?”

สุดท้ายจึงผ่านจ้าวเฉิงไปอย่างไม่เข้าใจ “ช่างเป็นคนมีความสามารถจริงๆ”

แผ่นหลังของหลินจืออี้แข็งทื่อ เหงื่อเย็นไหลเต็มฝ่ามือ

เห็นได้ชัดว่าเป็นคําพูดที่เบาๆ แต่กลับทําให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออก

ซ่งหว่านชิวกวาดสายตาไปที่จ้าวเฉิง ร่องรอยของการดูถูกเหยียดหยามปรากฏขึ้นในสายตาของเขา

ผู้ชายแบบนี้ต่อหน้ากงเฉินจะนับเป็นอะไรได้

การจับคู่หลินจืออี้ก็เหลือเฟือ

แต่ซ่งหว่านชิวไม่ได้แสดงออกมา กลับมีรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้า “นายน้อยจ้าวดีขนาดนี้ จืออี้ เธอต้องเข้าใจให้ดี ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขถึงจะเป็นเรื่องจริง อย่าคิดแต่เรื่องวุ่นวายเลย”

คําใบ้ที่มีความหมายบางอย่างทําให้จ้าวเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

หลิ่วเหอโมโหจนอยากจะเถียงกลับ แต่กลับถูกหลินจืออี้ดึงไว้

ถ้าทะเลาะกันจริงๆ จะไม่ถูกซ่งหว่านชิวพูดหรือ?

หลินจืออี้เงยหน้ามองกงเฉินที่มีสีหน้าสบายอกสบายใจ เธอทําเรื่องวุ่นวายกับใคร เขารู้ดีที่สุด

เขาไม่พูดอะไรเลย แค่ยอมรับการใส่ร้ายของซ่งหว่านชิว

หลินจืออี้ยิ้มเย็น ดึงหลิ่วเหอมาแล้วพูดว่า “แม่ คุณจ้าว ไปกันเถอะ”

จ้าวเฉิงกล่าวอําลาอย่างมีมารยาท แล้วเปิดประตูรถให้หลินจืออี้และหลิ่วเหอ

หลังจากขึ้นรถได้ไม่นาน

หลินจืออี้ได้รับข่าวจากอาจารย์อู๋

“จืออี้ ขอโทษด้วย นายท่านสามออกหน้าให้โรงเรียนให้ซ่งหว่านชิวได้โควต้าเข้าร่วมการแข่งขันเพิ่มอีกหนึ่งคน”

“เข้าใจแล้ว”

เธอกําโทรศัพท์แน่น จริงๆ แล้วผลลัพธ์นี้ไม่แปลกใจเลย

แต่เธอก็ยังรู้สึกหายใจถี่และไร้เรี่ยวแรง เหมือนดิ้นรนอยู่ในวังวนแต่กลับจับแรงไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

เธอคิดว่าตัวเองชนะไปหนึ่งก้าวแล้ว

แต่เธอก็ยังถูกกดดันอย่างหนัก

โชคชะตาจะแกล้งเธอนานแค่ไหน

ถึงร้านอาหารแล้ว

จ้าวเฉิงช่วยหลินจืออี้ดึงเก้าอี้ออกอย่างสุภาพ แล้วสั่งชาไวน์แดงร้อนๆ ให้เธออีกแก้ว

“เห็นคุณกลุ้มใจตลอด ไม่สบายหรือเปล่า? ชาไวน์แดงร้อนสามารถขจัดความหนาวเย็นได้”

“ขอบคุณค่ะ”

ผู้ชายที่อ่อนโยนมักจะให้ความรู้สึกที่ดีแก่ผู้คนเสมอ

หลินจืออี้ยิ้มแล้วผงกหัว ตัวเขาก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง

หลิ่วเหอเห็นดังนั้นก็ยิ้มตาหยีพูดว่า “นายน้อยจ้าว จืออี้เราความรู้สึกช้าไปหน่อย คุณอย่าถือสาเลยนะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน