เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 15

วันนั้นหลังเลิกงาน ทั้งคู่ก็ไปหาอีกครั้ง น่าเสียดายที่ไม่ได้อะไร

จนกระทั่งวันที่สี่ เซวียหลิงตัดสินใจแล้วว่าจะเช่าบ้านหลังนั้นที่ไปดูครั้งแรกที่ถนนซงหมิง

"ห่างกับสถานที่ทำงานฉันไม่ไกล ใช้เวลาเดินสิบกว่านาที ถีบจักรยานแค่ห้าหกนาที หลักๆ คือละแวกนั้นมีร้านอาหารเยอะมาก ครัวเรือนก็เยอะ แถมมีลานบ้านเป็นของตัวเอง เข้าออกก็ปลอดภัย"

เฉิงเทียนหยวนคิดแล้วก็ไม่มีตัวเลือกที่ดีกว่า แค่ยังวิตกกังวลอยู่นิดหน่อย

"ถ้ามันถูกลงอีกนิดได้ ก็จะยิ่งดี หนึ่งเดือนสี่สิบหยวน เกือบจะหนึ่งในสี่ของค่าจ้างคุณแล้ว"

เซวียหลิงก็รู้สึกเข้าเนื้อ แต่เธอไม่กังวลว่าตัวเองจะจ่ายไม่ไหว

เมื่อวานไปที่ทำการไปรษณีย์รับหนังสือต่างประเทศที่เพื่อนเซียวเจียเสวี่ยส่งมาให้แล้ว ให้เธอรีบแปล ครึ่งเดือนชำระเงินหนึ่งครั้ง

เมื่อคืนเธอกลับโรงแรมอาบน้ำเสร็จ แปลไปหนึ่งพันคำก่อนจะหลับไป ถึงแม้กว่าจะหลับก็เที่ยงคืนกว่า แต่เธอได้เงินมายี่สิบหยวน คิดแล้วก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจ

ตอนนี้เพิ่งเริ่มต้น ต่อไปทำจนคุ้นเคยแล้วจะต้องแปลได้ไวขึ้นแน่ และหาเงินได้มากขึ้น

เฉิงเทียนหยวนทำอะไรรอบคอบมาก พูดขึ้นว่า "อย่าเพิ่งกังวล ไม่แน่บ้านนั้นอาจจะเช่าออกไปแล้วก็ได้ เราไปดูก่อนดีกว่า ถามคุณป้าดูว่าลดราคาอีกหน่อยได้ไหม"

เซวียหลิงพยักหน้า ยิ้มแล้วพูด "ไหนๆ ก็ตัดสินใจแล้ว งั้นก็ต้องต่อราคา"

เขาขี่รถพาเธอไป พอถามหญิงชรา ก็รู้ว่าบ้านข้างๆ ยังไม่ถูกเช่า

หญิงชราก็มีไหวพริบมาเช่นกัน เห็นพวกเขาคู่รักหนุ่มสาวมาซ้ำอีกรอบภายในไม่กี่วัน เดาว่าพวกเขาต้องหาที่ดีกว่านี้ไม่ได้แน่ๆ จึงไม่ยอมให้ต่อราคา

"ฉันบอกแล้ว! ลดให้ได้ห้าหยวน หนึ่งเดือนเก็บแค่สี่สิบ นอกจากมัดจำหนึ่งเดือน ก็ต้องจ่ายสามเดือนต่อครั้ง"

เฉิงเทียนหยวนโน้มน้าวอยู่หลายครั้ง แต่ให้ตายยังไงหญิงชราก็ไม่ยอม

เซวียหลิงคิดสักพัก ก็เดินเข้าไปหา

"คุณป้าจะให้จ่ายหลายเดือนต่อครั้ง ฉันก็เข้าใจได้ เพราะต่อไปคุณไม่อยู่ที่นี่แล้ว เราต้องส่งเงินให้คุณทางไปรษณีย์ แต่ฉันมาคิดดูดีๆ แล้ว รวมกับเงินมัดจำ ครั้งหนึ่งต้องจ่ายสี่เดือน ก็เป็นเงินหนึ่งร้อยหกสิบหยวน นี่มันแพงเกินไปแล้วนะคะ!"

หญิงชราหลบตาแล้วกะพริบตา พึมพำเสียงทุ้ม "งั้นฉันลดให้อีก! ทั้งหมดห้าหยวน!"

เซวียหลิงมองบ้านด้านหลังเธอ ยิ้มแล้วพูดขึ้น "บ้านหลังนี้ของคุณใหม่มาก การเดินทางแถวนี้ก็สะดวก ครัวเรือนเยอะ แต่ไม่วุ่นวาย บ้านแบบคุณเนี่ย เดิมทีแล้วมีคนอยากเช่าเยอะ แต่ก็ปล่อยเช่าไม่ได้มาหลายเดือน ต้องเพราะเหตุผลนี้แน่ๆ ถูกไหม?"

ในยุคนี้ หนึ่งเดือนได้ค่าจ้างหนึ่งร้อยห้าสิบหยวน ถือว่าเป็นกลุ่มคนที่มีรายได้สูง

แต่การกิน การอยู่อาศัยและการเดินทางก็ต้องใช้เงินทั้งนั้น มีทั้งคนแก่และเด็ก ส่วนมากก็เดือนชนเดือน มีเงินเหลือนิดหน่อยก็ถือว่าไม่เลวแล้ว

หลายสิบหยวน ร้อยกว่าหยวนก็ยังดี ต้องใช้เงินทีเดียวหนึ่งร้อยหกสิบหยวน แถมต้องซื้อเฟอร์นิเจอร์บางส่วนถึงจะเข้ามาอยู่ได้ สรุปแล้วต้องใช้อย่างน้อยสองร้อยกว่าหยวน!

อำเภอหรงหวาเป็นอำเภอขนาดเล็ก ผู้ที่เหลือเงินเยอะเช่าบ้านได้ในคราวเดียวแบบนี้ต้องมีไม่เยอะแน่

หญิงชราโดนจับได้ ก็แค่นยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน

"แต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกันนะ! สาวน้อย ไม่กี่วันก่อนฉันก็บอกไปแล้ว เดี๋ยวฉันต้องไปดูแลหลานชาย บางทีอนาคตอาจจะไม่ได้กลับมาอยู่ อยู่ไกลมาก จำเป็นต้องส่งไปรษณีย์ แต่รู้สึกไม่ปลอดภัย ต้องจ่ายทีเดียวก่อนหลายเดือน ต่อไปฉันจะโทรให้ญาติช่วยมาเก็บทีหลัง"

เซวียหลิงส่ายหน้าพูดขึ้น "ถ้าคุณอยากให้เช่าจริงๆ งั้นก็สามสิบห้าหยวน ปัดเศษขึ้นได้ ฉันให้มากสุดสี่เดือน จ่ายทีเดียว"

"ไม่ได้!" หญิงชราคัดค้านทันที พูดเอะอะโวยวาย "ลดให้ห้าหยวน ก็ขอลดอีกห้าหยวน นั่นมันสิบหยวนแล้วไม่ใช่เหรอ? เยอะเกินไปแล้ว!"

เซวียหลิงแสร้งทำเป็นไม่สนใจ ดึงแขนเฉิงเทียนหยวน แล้วทำท่าจะดึงออก_ไปข้างนอก

จากนั้นก็พูดเสียงดังว่า "เราไปเช่าที่ท้ายถนนกันดีกว่า! เขาเอาแค่สามสิบห้า แถมจ่ายเดือนต่อเดือน แค่บ้านเล็กกว่านิดหน่อยเอง เราอยู่กันสองคน ก็พอแล้ว"

เฉิงเทียนหยวนตกตะลึงเล็กน้อย และตอบสนองรวดเร็ว พยักหน้าให้ความร่วมมือเต็มที่