เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 14

เฉิงเทียนหยวนเป็นผู้ชายที่พูดคำไหนคำนั้น

เมื่อคืนทำงานพาร์ทไทม์ถึงสี่ทุ่มครึ่ง กลับมาก็รีบอาบน้ำนอน เมื่อเช้าตรู่ตื่นนอนไปทำงาน ก็ขอลางานกับเถ้าแก่สหกรณ์ร้านค้าล่วงหน้า

ตอนแรกเถ้าแก่ไม่เต็มใจ ได้ยินเขาบอกว่าพักเที่ยงครึ่งชั่วโมงก็กลับมา ถึงจะจำใจยินยอม

สหกรณ์ร้านค้ามีของต้องย้ายไปย้ายมาเยอะมาก เฉิงเทียนหยวนเป็นคนตั้งใจทำงาน ไม่เคยขี้เกียจและสะเพร่า เถ้าแก่พึงพอใจเขามาโดยตลอด ถ้าเป็นคนอื่น เถ้าแก่ไม่ยอมอย่างเด็ดขาด

หลังจากเลิกงานตอนเที่ยง ก็ถีบจักรยานไปทางสำนักพิมพ์

สำนักพิมพ์อยู่ทางทิศตะวันตกของอำเภอ ห่างกับสหกรณ์ร้านค้าเดินเท้าประมาณยี่สิบนาที เขาไม่ค่อยคุ้นเคยกับที่นั่น ก่อนหน้านี้ถามเพื่อนร่วมงานที่อำเภอ เพื่อทำความเข้าใจสภาพแวดล้อมแถวนั้น

เพื่อนร่วมงานบอกว่า ที่นั่นการเดินทางสะดวก ใกล้กับเขตพัฒนาใหม่ด้วย มีการสร้างบ้านใหม่จำนวนมากในช่วงปีที่ผ่านมา

บ้านที่นี่ส่วนใหญ่ราคาแพง บ้านให้เช่าก็น้อยมาก ถ้าจะหาบ้านอยู่ที่นี่ ต้องเปลืองแรงแน่นอน

เฉิงเทียนหยวนคำนึงถึงเซวียหลิงทำงานอยู่ที่นี่ กลัวเธอไปทำงานและเลิกงานลำบาก จึงมุ่งมั่นในการหาที่นี่

น่าเสียดาย เขาอ้อมมาเกินครึ่งชั่วโมง ยังหาบ้านแขวนให้เช่าไม่เจอเลย

เขาอ้อมไปอ้อมมาละแวกสำนักพิมพ์ อ้อมถนนเส้นใหญ่กับซอยใหญ่บางซอย นอกจากบ้านเก่าทรุดโทรมไม่กี่หลัง ก็หาไม่ได้เลยแม้แต่นิด

ถึงจะเข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แต่แดดฤดูใบไม้ร่วงนี่ไม่เลวเลย สาดจนผิวหน้าเขาแสบนิดๆ

เห็นต้นไทรใหญ่ตรงปากซอย เขาเข็นจักรยานไป นั่งกระดานหินใต้ต้นไทร หยิบกระติกน้ำเหล็กหมุนเปิดฝา ดื่มไปหลายอึก ลำคอแห้งผากก็ดีขึ้น

เช้าตรู่ไปทำงาน ทำงานยุ่งมาทั้งเช้า กลางวันก็รีบไปที่ถนนใหญ่ห่างไกลอีก ท้องร้องจ๊อกๆ ตั้งนานแล้ว

เขาหยิบหมั่นโถวเย็นชืดที่ซื้อมาตอนเช้าออกมา กัดไปไม่กี่คำแล้วก็ดื่มน้ำ เคี้ยวมันช้าๆ

ทันใดนั้น ตรงหน้าก็ปรากฏรองเท้าสานพลาสติกของผู้หญิงคุ้นตาคู่หนึ่ง!

เขาเงยหน้าด้วยสัญชาตญาณ----เห็นเซวียหลิงหน้าผากมีเหงื่อผุดบางๆ ผมเผ้ายุ่งเหยิงนิดหน่อย ตาคู่สวยยิ้มแย้มมองตน ใบหน้าสวยขาวราวหิมะแดงนิดหน่อยเพราะวิ่งมา

เขาเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ แล้วกลืนหมั่นโถวในปาก

"เธอมาได้ไง?"

เซวียหลิงหายใจหอบ ยิ้มแล้วอธิบาย "เมื่อกี้ฉันเห็นนายตรงทางแยก อยู่ห่างไปหน่อย ตะโกนเรียกแล้วนายไม่ได้ยิน ฉันเลยวิ่งมา"

พูดจบ เธอก็นั่งข้างๆ เขาอย่างเหน็ดเหนื่อย

เฉิงเทียนหยวนเห็นเธอวิ่งมาเหนื่อย ก็รีบวางหมั่นโถวลง แล้วหมุนฝากระติกน้ำให้เธอ

"ดื่มสักสองอึก พักสักหน่อย"

หยุดชะงักมือที่ยื่นออกไป เขารีบกระชากกลับมา เอามือล้วงหาในกระเป๋า พลางอธิบาย "เมื่อกี้ฉันดื่มไปแล้ว ฉันหาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้เธอก่อน"

ช่วงต้นยุคแปดศูนย์ ไม่มีของชิ้นเล็กอย่างพวกทิชชู่หรอก ทุกคนล้วนพกผ้าเช็ดหน้าผืนสองผืน เอาไว้เช็ดเหงื่อเช็ดปาก

"ไม่ต้องหรอก" เซวียหลิงไม่ใส่ใจเลยสักนิด เอามือแย่งกระติกน้ำจากมือเขามา แล้วดื่มอึกใหญ่หลายอึก

เฉิงเทียนหยวนเห็นเธอกลืน ก็แอบกระอักกระอ่วน

คนที่โตมาจากเมืองใหญ่นั้นแตกต่าง เด็กผู้หญิงอย่างเธอไม่ใส่ใจ แต่ผู้ชายอย่างเขากลับขวยเขิน----มันไม่ได้นะ!

เขากระแอมไอเบาๆ อย่างผิดธรรมชาติ เอ่ยปากทำลายความกระอักกระอ่วนที่ไม่สบอารมณ์

"สำนักพิมพ์อยู่ถนนเส้นข้างหน้า เมื่อกี้ฉันอ้อมตรงนั้นมาสองรอบแล้ว อากาศร้อนมาก เธอออกมายังไง? กินข้าวหรือยัง?"

เซวียหลิงยัดกระติกน้ำให้เขา ทำหน้าเกรงใจ

"อากาศร้อนขนาดนี้ ตอนกลางวันนายพักแค่หนึ่งชั่วโมง ยังรีบมาตั้งไกลเพื่อช่วยฉันหาบ้านอีก ฉันจะหลบอยู่ข้างในเย็นๆ ได้ยังไง! ฉันยังไม่ได้กินข้าว"

เฉิงเทียนหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย มองพระอาทิตย์ตอนกลางวันที่ลอยสูง

"จะเที่ยงแล้วมั้ง ฉันจะพาเธอไปหาอะไรกินก่อน หรือยังไงดี?"

"ไม่ต้อง" เซวียหลิงยิ้มระรื่นเปิดกระเป๋าสีทหาร ควักกล่องข้าวอะลูมิเนียมร้อนระอุออกมาแล้วพูดขึ้น "เรากินด้วยกันเถอะ กินเสร็จค่อยไปหาบ้านพร้อมกัน"

เขาส่งกล่องข้าวให้เขา ตัวเองเปิดอีกกล่อง ในนั้นบรรจุข้าวสวย และมีถั่วลิสงสิบกว่าเม็ดที่มุม