เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 106

ประมาณเจ็ดโมง เฉิงเทียนหยวนก็กลับมา

จากนั้นพวกเขาก็ไปกินข้าวเช้าด้วยกัน แล้วรีบไปที่โรงพยาบาล

พ่อเฉิงยังอยู่ในห้องผู้ป่วย เป่าฮีตเตอร์กับภรรยาเฒ่า พลางพูดคุยกันเบาๆ

หลังจากเซวียหลิงพาพ่อแม่มาถึง ทุกคนก็รวมตัวกัน คุยกันอย่างครึกครื้นไม่หยุดหย่อน

คุณพยาบาลมาถึง ก็พูดขึ้น "ที่นี่โรงพยาบาล พูดคุยเสียงดังไม่ได้นะคะ ดีที่เตียงผู้ป่วยห้องข้างๆ ออกจากโรงพยาบาลไปแล้วเมื่อวาน ไม่งั้นพวกคุณเสียงดังไปถึงแล้ว"

เซวียหลิงหัวเราะแหะๆ แล้วพูดขึ้น "ขอโทษค่ะ เราจะระวัง คนในครอบครัวอยู่ด้วยกัน มันเลี่ยงไม่ได้ที่จะคุยกันเยอะ"

คุณพยาบาลมองไปทางพ่อเฉิง กวักมือแล้วพูดขึ้น "คุณต้องตามเราไปเตรียมพร้อมสำหรับผ่าตัดค่ะ"

พ่อเฉิงรีบยิ้มพร้อมตอบรับ

คุณพยาบาลยิ้มอย่างอดไม่ได้ แล้วพูดขึ้น "คนอื่นๆ ก่อนผ่าตัดมักจะเครียดมาก แต่ครอบครัวพวกคุณพิเศษมากเลย พูดคุยหัวเราะกันเหมือนนัดรวมตัวญาติเลย"

ทุกคนได้ยินดังนั้นก็หัวเราะฮ่าๆ

พ่อเซวียยิ้มแล้วพูดขึ้น "ผ่าตัดต้องสำเร็จแน่นอน เราเลยดีใจล่วงหน้า!"

คุณพยาบาลอธิบาย "พวกคุณตามมาได้นะคะ แต่ต้องรอที่ประตูใหญ่ด้านนอก แล้วก็มาแค่คนสองคนพอ ไม่ต้องไปเยอะ"

จากนั้น เธอก็นำพ่อเฉิงมุ่งหน้าไป

เฉิงเทียนหยวนและเซวียหลิงรีบตามไป

พ่อเซวียและแม่เซวียเครียดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว จูงมือหลิวอิงเดินตามไป

ห้องผ่าตัดอยู่ชั้นห้า ด้านนอกมีเก้าอี้ยาวสามสี่ตัวเรียงกัน

อาจจะเพราะห้องผ่าตัดอื่นๆ กำลังผ่าตัดอยู่ ด้านนอกจึงมีคนรอแค่ห้าหกคน

พวกเขาก็ทยอยกันนั่งลง รออย่างเงียบสงบ

พ่อเซวียถามอย่างเป็นห่วง "พวกเธอรู้จักหมอที่รับผิดชอบไหม? หมอโรงพยาบาลตี้ยีระดับจังหวัด ฝีมือการแพทย์คงจะดีมาก"

เฉิงเทียนหยวนอธิบายด้วยความเคารพ "พ่อไม่ต้องเป็นห่วงครับ หลิงหลิงบอกว่าเป็นหมอที่ดีที่สุดมีอำนาจบารมีที่สุดและเป็นที่ยอมรับโดยทั่วกันในแผนกกระดูก เป็นผอ.แพทย์ครับ"

"มีประสบการณ์ก็ดี" พ่อเซวียก็วางใจ

เซวียหลิงยิ้มแล้วพูดขึ้น "ผอ.เซวียอายุประมาณห้าสิบกว่าแล้ว แค่เห็นก็รู้ว่าประสบการณ์โชกโชน ได้ยินว่าเขาเคยไปเรียนต่างประเทศหลายครั้ง เดือนหน้าก็ต้องไปต่างประเทศอีก"

แม่เซวียถามอย่างสงสัย "เขาก็นามสกุล 'เซวีย' เหรอ? บังเอิญจังนะ!"

หลิวอิงเครียดมาก เอามือถูกันไม่หยุด

"พวกเธอว่า......มันจะนานมากไหม? ได้ยินพยาบาลบอกว่า ต้องใช้เวลาหลายชั่วโมง"

เซวียหลิงกุมมือเธอ แล้วพูดปลอบ "ไม่หรอกค่ะ ผอ.บอกว่าในกรณีของพ่อเราจัดการไม่ยาก มากสุดก็ใช้เวลาสามถึงสี่ชั่วโมง"

หลิวอิงเค้นยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วพยักหน้า แต่ในดวงตายากที่จะซ่อนความกังวล

ทุกคนกำลังพูดคุยกันเบาๆ ก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมงกว่าอย่างรวดเร็ว

เฉิงเทียนหยวนอธิบาย "ได้ยินว่าเริ่มแปดโมงครึ่งครับ"

ในขณะนี้ ข้างหน้ามีคนเดินมาสองสามคน คนที่เดินนำหน้าคือผอ.เซวีย สองคนด้านหลังสวมชุดกาวน์สีขาว เหมือนเป็นนักเรียนที่เขาพามา

เซวียหลิงรีบพูดขึ้น "ผอ.เซวียมาแล้ว!"

ทุกคนมองไปตามๆ กัน

พ่อเซวียยืนขึ้นมาทันที โพล่งปากตะโกน "จือหลัน!"

ผอ.เซวียตกตะลึงทันที มองไปตามเสียง หรี่ตาก่อนจะยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว

"พี่อู๋! พี่อู๋จริงๆ ด้วย!"