เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 108

เฉิงเทียนหยวนเทน้ำร้อนแก้วหนึ่งให้แต่ละคน

"พ่อครับ แม่ครับ ดื่มน้ำหน่อย"

"จ้ะ" พ่อเซวียหัวเราะเบาๆ อย่างใจดี "อาหยวน รอพ่อนายสุขภาพดี หาเวลาไปเที่ยวเมืองหลวงกับหลิงหลิง คราวก่อนนายรีบมาสู่ขอ แล้วรีบกลับไป พ่อยังไม่มีโอกาสได้คุยกับนายเลย!"

"ได้ครับ" ดวงตาเฉิงเทียนหยวนมองภรรยาตัวน้อย แล้วละสายตาออกมาอย่างรวดเร็ว "จริงๆ แล้วผมก็มีแผนนี้"

แม่เซวียจับมือหลิวอิง ยิ้มแล้วพูดเสนอ "ถึงตอนนั้นเธอกับมู่ไห่ก็มาด้วยกันนะ ฉันกับเหล่าเซวียจะพาพวกคุณไปเดินเล่น พาพวกคุณไปเที่ยวทั้งเมืองหลวง"

หลิวอิงยิ้ม แล้วพยักหน้า

"ได้! รอแขนพ่อเขาหายดี อากาศอุ่นขึ้น เราจะไปกัน"

เธอเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ แววตาที่หางตาก็เศร้า ก้มศีรษะลงกินต่อ

เฉิงเทียนหยวนและเซวียหลิงมองหน้ากัน ไม่นานก็เดาได้ว่าหญิงชราคงนึกถึงน้องสาวตนขึ้นมา

สิ่งที่คนขับรถคนนั้นบอกอาหู่ เขาไม่กล้าปิดบังผู้ใหญ่ทั้งสอง บอกพวกเขาไปมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

เป็นไปได้สูงว่าหลินชงจะพาน้องสาวไปที่เมืองหลวง รายละเอียดอยู่สถานที่ใด อยู่ที่ไหน ก็ไม่รู้

กินอาหารเย็นเสร็จ หลิวอิงก็ไปพักผ่อนที่โรงแรมก่อน

พ่อเฉิงยังไม่ฟื้น ขณะที่ยาในขวดน้ำเกลือจะหมดลง เฉิงเทียนหยวนก็ไปหาคุณพยาบาล แล้วเปลี่ยนเป็นขวดเต็ม

พ่อเซวียกับลูกสาวคุยกันเบาๆ

แม่เซวียถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ "จริงสิ หลิงหลิงอาหยวนมีน้องสาวอีกคนไม่ใช่เหรอ? ตอนนั้นที่เราแยกทางกัน อาอิงท้องโตอยู่ แล้วคลอดลูกสาวในภายหลัง เธอหมู่บ้านตระกูลเฉิงไม่ได้มาด้วยใช่ไหม?"

เซวียหลิงถอนหายใจ แล้วพูดเสียงทุ้ม "เธอ......หนีออกจากบ้านไปแล้วค่ะ"

พ่อเซวียแม่เซวียมองหน้ากัน ยากที่จะซ่อนความประหลาดใจบนใบหน้า

"เกิดอะไรขึ้นน่ะ?"

เซวียหลิงอธิบายเรื่องน้องสามีให้พวกเขาฟัง แต่เธอไม่ได้บอกตัวตนที่แท้จริงของหลินชง แค่บอกว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่ง

แม่เซวียรู้จักคนที่ชื่อหลินชง จำได้ตลอดว่าเป็นญาติที่บ้านเก่า เลยไม่อยากให้มีปัญหาเพิ่มอีก จึงอธิบายแค่นิดเดียวว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ร่างผอมขาว ท่าทางเหมือนเด็กเรียน ทว่าสวยแต่รูปจูบไม่หอม มีกลอุบายชอบหลอกลวงผู้อื่น

พ่อเซวียได้ยินก็ขมวดคิ้ว ถามขึ้นเสียงทุ้ม "แล้วพวกลูกวางแผนยังไงบ้าง? หาแล้วหรือยัง?"

"ไม่รู้จะหายังไงค่ะ" เซวียหลิงตอบ "รู้แค่ว่าอาจจะไปเมืองหลวง เธอจงใจซ่อนตัวจากคนในครอบครัว คนมากมายขนาดนั้น คนที่บ้านจะไปหาเธอที่ไหน? ก่อนหน้านี้ฉันกับพี่หยวนปรึกษากัน ตั้งใจว่าจะทำประกาศตามหา ดูว่าจะได้ข่าวไหม"

พ่อเซวียพูดขึ้นก่อน "เขียนชื่อกับหน้าตามา มีภาพไหม? เอามาให้พ่อหนึ่งรูป พ่อจะให้คนช่วยตามหา"

"ใช่" แม่เซวียอธิบาย "เราอยู่ที่นั่นกันหมด คนรู้จักก็เยอะ ไม่แน่อาจจะหาเจอก็ได้"

เซวียหลิงพยักหน้าแล้วพูดขึ้น "น่าจะมีรูปนะคะ หนูจะไปหาแล้วส่งไปให้พวกคุณ"

พ่อเซวียพูดเสียงทุ้ม "เด็กผู้หญิงอายุสิบห้าสิบหก จิตใจไม่แน่นอน โดนคนหลอกง่าย ตามหาเธอให้เจอก่อน แน่ใจแล้วว่าเธอเป็นยังไงบ้าง แล้วรีบพากลับมาโดยเร็วที่สุดดีกว่า"

แม่เซวียพูดแทรกอย่างอดไม่ได้ "ไม่แน่ผู้ชายคนนั้นอาจจะรักเธอด้วยใจจริง วัยรุ่นสมัยนี้มีความสุขกับเรื่องเล็กน้อยมีความไม่ชัดเจน ปากก็บอกอยากแสวงหาอิสระในความรัก อิสระในการแต่งงาน"

"ทำแบบนั้นได้ยังไง?" พ่อเซวียพูดอย่างไม่สบอารมณ์ "ถ้าเขารักเธอด้วยใจจริง ก็ไม่ควรลักพาตัวไปแบบนี้ ถ้ารักเธอด้วยใจจริง ก็ต้องคำนึงถึงชื่อเสียงเธอ มาสู่ขอที่บ้านอย่างเหมาะสม เธอขโมยเงินหนีไปกับเขา นี่มันอะไรกัน?"

แม่เซวียก็รู้สึกมีเหตุผล พูดขึ้น "ผู้ชายคนนี้เป็นคนไม่มีความรับผิดชอบแน่ๆ!"

เซวียหลิงถอนหายใจเสียงทุ้ม แล้วอธิบาย "เราก็หมดหนทาง ตอนนี้ทำได้แค่เพิกเฉย พาพ่อสามีมาทำแขนเสร็จก่อน หมอบอกว่า อากาศแห้งและเย็นมีประโยชน์ต่อการฟื้นฟูแผล ยืดเยื้ออีกมันจะไม่ดี"

"อืม" พ่อเซวียไม่ลืมที่จะสอนลูกสาวอยู่เสมอ "ทุกเรื่องต้องลำดับความสำคัญ อะไรที่เร่งไม่ได้ก็ต้องช้าลงก่อน ตามหาคนต้องค่อยๆ หา แต่ไม่หาก็ไม่ได้ ยังไงก็เป็นสายเลือดในครอบครัว จะยอมแพ้โดยที่ยังไม่พยายามได้ยังไงกัน!"

เซวียหลิงได้ยินดังนั้น ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดขมขื่น