เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 20

หวังเจวียนเห็นคุณลุงร่างท้วมถามขึ้นมา ก็สะดุ้งรีบซ่อนขันน้ำไว้ด้านหลัง ทำท่าจะเดินไปซ่อนในสหกรณ์ร้านค้า

เซวียหลิงตาไวมือไว รีบเดินไปข้างหน้าหยุดเธอเอาไว้

"ทำไม? เธอสาดน้ำใส่ฉัน หนังสือกับของที่ฉันซื้อจากสหกรณ์ร้านค้าพวกเธอก็เปียกด้วย เธอไม่คิดว่าเธอควรเอ่ย 'ขอโทษค่ะ' เหรอ?!"

หวังเจวียนหลบหลีก มองคุณลุงร่างท้วมด้วยความหวาดกลัว

"ฉัน......ฉันเปล่า!"

เซวียหลิงยิ้มเยาะ แล้วหันไปมองคุณลุงร่างท้วม

"คุณลุงคะ คุณมาตัดสินดูหน่อย ก่อนหน้านี้ฉันซื้อของในสหกรณ์ร้านค้าพวกลุงมากมายขนาดนี้ ของหนักมากถือคนเดียวไม่ไหว เลยนั่งตรงนี้อ่านหนังสือรอแฟนฉันเลิกงานมารับฉัน แต่พนักงานของพวกลุงถือขันน้ำมาสาดฉัน แม้แต่คำขอโทษสักคำก็ไม่มี แถมยังไล่ให้ฉันออกไปอีก!"

เซวียหลิงชี้กางเกงตัวเองที่เปียกเยอะมาก แล้วหยิบหนังสือยับยู่ยี่ยื่นออกไป

"นี่หนังสือภาษาอังกฤษนำเข้าของฉัน มันแพงมาก! สหกรณ์ร้านค้าของพวกคุณทำแบบนี้ได้ยังไง? ลูกค้านั่งตรงมุม ไม่ได้ขัดขวางการทำธุรกิจของพวกลุงเลยด้วย ถึงขั้นต้องสาดน้ำไล่เลยเหรอ?"

คุณลุงร่างท้วมทำหน้าโกรธเกรี้ยว จ้องหวังเจวียนที่อยู่ข้างๆ เห็นด้านหลังเธอซ่อนขันน้ำเอาไว้ แล้วมองไปที่ม้านั่งกับพื้นที่เปียกชื้น ความโกรธที่สะสมจึงระเบิดออกมา

"หวังเจวียน! เธอทำอะไรฮะ?! ด้านหลังสหกรณ์ร้านค้ามีห้องน้ำกับบ่อน้ำไม่ใช่เหรอ? เธอมาสาดน้ำข้างนอกทำไม?! ฮะ?! เธอสาดใส่น้องเขา ไม่ขอโทษแถมไล่อีก----นี่เธอต้องการทำลายธุรกิจของฉัน ทำให้ชื่อเสียงสหกรณ์ร้านค้าฉันป่นปี้ใช่ไหม?!"

ชายร่างท้วมมีแรงเต็มเปี่ยม เสียงตะคอกก็ดัง ด่าจนหวังเจวียนตาแดง

"ฉัน......ฉัน......ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

คุณลุงร่างท้วมโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่อยู่ พูดขึ้นเสียงดัง "ฉันว่าเธอไม่อยากทำงานแล้ว! วางมาดอวดเบ่งเป็นคุณหญิงเกือบทุกวัน เธอเป็นคุณหนูประสาอะไร? เมื่อวานฉันให้เธอไปย้ายของ เธอเยี่ยมไปเลย กลับไปให้อาหยวนกับอาหมินย้ายมัน วันนี้เธอยังทำให้ลูกค้าไม่พอใจอีก! เธอกล้าดียังไง!"

หวังเจวียนร้องไห้ สีหน้าซีดเซียวส่ายหน้า พูดอย่างลุกลี้ลุกลน "เปล่านะคะ! มันไม่มีอะไรเลย! เถ้าแก่ ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว! ฉันผิดไปแล้ว!"

คุณลุงร่างท้วมโกรธจัดแล้ว ทำสีหน้าโหดเหี้ยม แล้วด่ารุนแรงอีกหนึ่งยก ยืนกรานที่จะไล่หวังเจวียนออก

ในเวลานี้ พนักงานในสหกรณ์ร้านค้าได้ยินกันหมด เฉิงเทียนหยวนกับเฉินหมินเดินออกมาอย่างลุกลี้ลุกลน

เฉิงเทียนหยวนเห็นเซวียหลิงผมเปียกเกินครึ่ง ผ้าปูก็เปียกเป็นวงกว้าง จึงรีบเข้าไปหา

"หลิงหลิง เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้?"

ในใจเซวียหลิงมีความโกรธ แต่รู้ดีว่าจะพาลใส่ชายผู้เป็นที่รักของตนไม่ได้ จึงอธิบายเหตุผลง่ายๆ

เฉิงเทียนหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย นึกถึงพฤติกรรมปกติของหวังเจวียน แล้วเห็นสภาพย่ำแย่ของภรรยาสุดสวย ความโกรธในใจก็พุ่งขึ้นมา กำลังจะโมโหใส่

เซวียหลิงเห็นสีหน้าเขาไม่ดี ใบหน้าหล่อตึงเครียด จึงดึงเขาเงียบๆ ส่งสัญญาณให้เห็นคุณลุงร่างท้วมที่กำลังฉุนเฉียวอยู่

"ยังไงเธอก็เป็นเพื่อนร่วมงานของนาย นายอย่าเพิ่งพูดดีกว่า"

เฉิงเทียนหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย ได้ยินภรรยาพูดแบบนี้ ก็ต้องหายใจเข้าลึกๆ อดทนเอาไว้ก่อนชั่วคราว

หลังจากคุณลุงร่างท้วมตำหนิหวังเจวียนด้วยความโกรธไม่กี่ประโยค ก็หันไปมองเซวียหลิง แล้วยิ้มกว้าง

"คุณน้อง พนักงานฉันไม่ดีเอง! ฉันจะให้เธอขอโทษคุณ ขอโทษเดี๋ยวนี้! ไม่ใช่แค่นั้น ฉันจะไล่เธอออก! ออกทันที! เธอน่ารำคาญจริงๆ!"

เซวียหลิงยิ้ม แล้วพูดเสียงอ่อนโยน "เถ้าแก่ ฉันว่าช่างมันเถอะค่ะ พี่คนนี้คงไม่ได้ตั้งใจ หางานทำมันไม่ง่าย เธอโดนคุณสั่งสอน ก็ต้องรู้แล้วว่าตัวเองทำผิด คุณดูเธอสิคะ ร้องไห้แล้ว"