เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 50

เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ เซวียหลิงจึงยินยอม

เพียงคำพูดด้านเดียวของเธอ ไม่มีหลักฐานอะไรเลย บางทีเจ้าหน้าที่ตำรวจอาจจะเข้าใจเธอผิดว่าแจ้งความเท็จ

ดังนั้น สองสามีภรรยาจึงออกไปพร้อมกัน เซวียหลิงขี่รถซ้อนท้ายเขาไปทางสหกรณ์ก่อน

ด้วยประสบการณ์ที่ประสบความสำเร็จเมื่อคืนนี้ เฉิงเทียนหยวนรู้สึกวางใจมากและนั่งที่ซ้อนท้ายเบาะหลังไป

ในช่วงเช้าตรู่มีผู้คนที่เร่งรีบจะไปทำงานบนท้องถนนจำนวนมาก รถจักรยานก็เยอะด้วย เซวียหลิงขี่ด้วยความระมัดระวัง ไม่กล้าขี่เร็ว ในที่สุดก็พาเฉิงเทียนหยวนไปถึงสหกรณ์ร้านค้าอย่างราบรื่น

ประตูสหกรณ์ร้านค้าเปิดแล้ว เฉินหมินกับเจ้านายอ้วนกำลังเก็บกวาดทำความสะอาดอยู่หน้าประตู

เมื่อพวกเขาเห็นเฉิงเทียนหยวนได้รับบาดเจ็บ จึงถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

เฉิงเทียนหยวนอธิบายสั้น ๆ แล้วกล่าวขอโทษว่า "เถ้าแก่ อาการบาดเจ็บของผมสาหัสเล็กน้อย ต้องขอลางานสักสองวัน"

เจ้านายอ้วนทำหน้าบึ้งและพูดด้วยเสียงต่ำ "อย่ากังวล นายควรดูแลรักษาอาการบาดเจ็บของนายให้ดีเถอะ แต่...ไม่ถือว่าได้รับบาดเจ็บจากการทำงาน เพราะฉะนั้น ยังต้องถือเป็นขาดงาน "

เฉิงเทียนหยวนพยักหน้า แล้วกล่าวว่า "ได้ ถ้าอย่างนั้นสิ้นเดือนคุณคิดให้ผมขาดงานสองวัน ควรหักก็หัก "

เซวียหลิงรู้ว่าเขาจะต้องเสียดายที่ถูกหักเงินเดือนอย่างแน่นอน ในใจรู้สึกว่า หวังต้ายวนนั้นช่างไม่มีน้ำใจเลย

แต่ว่า เธอเห็นเฉิงเทียนหยวนสงบนิ่งมาก ราวกับเดาได้นานแล้ว จึงไม่พูดอะไร

ส่วนเฉินหมินนั้นดูเป็นกังวลและถามว่า "มีอะไรให้ฉันช่วยที่บ้านไหม? ถ้าต้องการก็เรียกได้ เลิกงานแล้วฉันจะเข้าไปหา"

เฉิงเทียนหยวนยิ้มเล็กน้อย แล้วกล่าวเสียงเบา "มีภรรยาฉันอยู่ ไม่เป็นไร เป็นอาการบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ฉันแค่เดินไม่ได้ จึงมาลางาน "

เวลานี้ ข้างนอกเริ่มมีคนเข้ามาซื้อของในสหกรณ์แล้ว

เจ้านายอ้วนตะโกนเรียกให้เฉินหมินรีบเข้าไปช่วย เฉินหมินทิ้งไว้หนึ่งประโยคว่า "ค่ำ ๆ ไปเยี่ยมแก!" แล้ววิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว

เซวียหลิงไม่พูดอะไร เอาเฉิงเทียนหยวนซ้อนท้ายแล้วไปที่สถานีตำรวจ

เจ้าหน้าที่ตำรวจถามอย่างละเอียด หลังจากได้ฟังการบอกเล่าของเฉิงเทียนหยวนแล้ว ไม่นานก็มีเบาะแส

"ตามที่คุณพูดมา น่าจะเป็นคนที่ขโมยจนเคยตัว ช่วงนี้มีประชาชนที่อยู่ทางถนนซงหมิงมาแจ้งความเป็นระยะ ล้วนเป็นของเล็กน้อยหาย เราได้ยื่นคำร้องไปแล้ว สองสามนี้ก็จะยกระดับการลาดตระเวนทางโน้น "

หลังจากทำบันทึกประจำวันแล้ว เป็นเวลาประมาณเก้าโมงครึ่งแล้ว

เซวียหลิงจึงโทรศัพท์จากสถานีไปที่สำนักหนังสือพิมพ์ ขอลางานครึ่งวันกับผอ.หลิว

ผอ.หลิวถามเธอด้วยความเป็นห่วงว่าไม่สบายหรือเปล่า

เซวียหลิงอธิบายในบ้านเกิดเรื่องนิดหน่อย สามีได้รับบาดเจ็บ หวังว่าผู้อำนวยการจะอนุมัติ

ผอ.หลิวรับปากทันที

"ไม่มีปัญหา ช่วงบ่ายเร่งความคืบหน้าของงานหน่อย อย่าทิ้งงานไว้ก็พอ "

เซวียหลิงกล่าวขอบคุณ แล้ววางสาย

ระหว่างทางกลับบ้าน เฉิงเทียนหยวนเปรียบเทียบสถานการณ์การลางานของทั้งสองแล้ว ก็อดที่จะกระซิบไม่ได้ว่า "ไอ้อ้วนนั้นเห็นแต่ผลประโยชน์อย่างเดียว ขอเพียงให้น้อยได้ก็จะไม่ให้มากอย่างแน่นอน สองปีมานี้ ทุกคนไม่ได้พูดอะไรต่อหน้า แต่ลับหลังบ่นกันไม่น้อย "

เซวียหลิงได้ยินเขาบ่นเจ้านายเป็นครั้งแรก นึกถึงสหกรณ์ ชาติก่อนถึงยุคแปดศูนย์ก็เงียบเหงาลงอย่างสิ้นเชิง รอเมื่อถึงเก้าศูนย์ช่วงเศรษฐกิจเสรี สหกรณ์ก็หายไป

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอกล่าวเสียงเบา "ครั้งก่อนพี่บอกว่ารู้จักพวกเจ้านายจัดหาสินค้าไม่น้อยไม่ใช่หรือ?ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้สหกรณ์ได้เริ่มมีผู้รับเหมาส่วนตัวแล้ว ต่อไปเรามีทุนแล้ว เรามาเปิดร้านเองดีกว่า"

เฉิงเทียนหยวนเลิกคิ้ว มีใจขึ้นมาทันที

"รอให้ฉันรู้แนวทาง และเก็บเงินแล้ว......"

เซวียหลิงรู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่พอใจกับสภาพที่เป็นอยู่และไม่รู้จะก้าวหน้า หลังจากชี้ทางแล้วก็ไม่พูดอะไรอีก พาเขากลับไปที่บ้านเช่า

เฉิงเทียนหยวนกล่าวว่า "สองวันนี้ไม่ได้ไปตลาดเลย จะกินแต่ซาลาเปาไม่ได้ เธอไปซื้ออย่างอื่นบ้าง จะได้กินตอนเที่ยงกับตอนเย็นได้ "

เซวียหลิงรับคำ ปั่นรถจักรยานไปทางตลาดอย่างรวดเร็ว

เพิ่งจะผ่านเทศกาลไหว้พระจันทร์ พ่อค้าแม่ค้าขายในตลาดไม่มากนัก เซวียหลิงไม่ค่อยได้ไปซื้อของที่ตลาดเท่าไหร่ คิดไม่ออกจะซื้ออะไร จึงซื้อเนื้อหมูเล็กน้อย และซื้อผักกุยช่ายหนึ่งกำ เมื่อเห็นมีคนขายไข่ไก่บ้าน จึงซื้อครั้งเดียวยี่สิบใบ