เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 66

ในตอนกลางคืน เซวียหลิงทำงานแปลอยู่ในห้อง ขณะที่เฉิงเทียนหยวนออกไปทำงานเสริมเวลาตามปกติ

เขาได้รับบาดเจ็บที่น่องเมื่อไม่นานมานี้ เขาพักอยู่หลายวัน หลังจากที่ขาของเขาหายดีแล้วจึงออกไปหางานพิเศษทำ

งานพิเศษมักจะอยู่ที่สถานีหรือท่าเรือ เดิมทีเขาไม่มีจักรยาน จึงมักจะกลับมาตอนประมาณเที่ยงคืน

ตอนนี้เขามีจักรยานแล้ว ใช้เวลามานานนัก โดยมากเขาจะกลับบ้านตอนห้าทุ่ม

เซวียหลิงรู้ว่าเขาทำงานหนักและเธอก็สนับสนุนเขา เอจึงบอกเขาให้คอยระวังเท่านั้น

ตามปกติเธอจะได้ยินเสียงเขากลับมาตอนเปิดประตู จากนั้นเธอก็เข้านอนด้วยความวางใจ

ตกดึก ประตูถูกเปิดออกจากชั้นล่างเซวียหลิงปิดไฟ ย่องเท้าไปที่เตียงและเอาผ้าห่มมาคลุม

เฉิงเทียนหยวนไม่ให้เธอนอนดึก และบอกให้เธอเข้านอนเร็วขึ้น เธอไม่ต้องการให้เขารู้ว่าเธอกำลังรอเขาอยู่เงียบๆ แบบนี้

เธอสัมผัสไปที่เตียงอันหนาวเหน็บและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหงาเล็กน้อย

ทั้งสองแต่งงานกันมาระยะหนึ่งแล้ว แต่นอกจากการเดินทางไปร่วมเทศกาลไหว้พระจันทร์ที่ตระกูลเฉิงทั้งสองนอนร่วมเตียงกันในครั้งนั้น ทว่ากลับไม่ได้ใกล้ชิดกันอย่างแท้จริงเลย......

ในวันที่เขาบาดเจ็บ เธอเตือนเขาว่าเมื่อเขาหายดีแล้วให้เข้ามานอนด้วยกัน

น่าเสียดายที่เธอยุ่งกับการแปลแล้วก็ล้มป่วยลงอีกหลังจากนั้น ต่อมาก็ไม่มีใครพูดถึงมันอีกเลย

“เจ้าคนบ้า...…” เธออดหัวเราะและตำหนิออกมาไม่ได้

ในช่วงที่ผ่านมานี้ ความสนิทสนมระหว่างทั้งสองที่ใกล้ชิดกันมักเป็นความคิดริเริ่มของเธอแทบทั้งสิ้น นอกเหนือจากการกอดแล้วเธอไม่สามารถทำอะไรที่พิเศษไปกว่านี้ในผู้หญิงได้

เธอริเริ่มที่จะกอดเขา และเขาจะกอดเธอกลับด้วยความเขินอายเล็กน้อย แขนของเขาดูแข็งทื่อ ร่างกายก็เกร็ง

ช่วงนี้ทั้งสองกอดกันบ่อย และในที่สุดเขาก็ดูเป็นธรรมชาติมากขึ้น แต่เขาไม่เคยคิดริเริ่มก่อน

ดังนั้นพวกเขาจึงยังคงอยู่เพียงขั้นตอนการกอด

ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเขาไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน

เซวียหลิงยิ้มอย่างขมขื่นและกลิ้งไปมาบนเตียงพร้อมกับผ้าห่ม เธอหลับตาลงและผล็อยหลับไปจากความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า

ก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไป เธอก็ได้ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว

ถ้าเขาไม่ริเริ่ม เธอก็จะเริ่มก่อน......

เช้าวันรุ่งขึ้น เฉิงเทียนหยวนทำอาหารเช้าด้วยรอยยิ้มอันสดใสพร้อมดวงตาเป็นประกาย

เซวียหลิงอดแปลกใจไม่ได้ ในขณะที่กินซาลาเปาอยู่จึงเอ่ยถามว่า "เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ใบหน้าของนายดูสดชื่นเหลือเกิน”

เฉิงเทียนหยวนยิ้มกว้าง เขาไม่สามารถซ่อนความสุขที่สั่งสมมาทั้งคืนได้ เขาจึงบอกกับเธอว่า

“เมื่อคืนอาหมินไปทำงานขนของด้วยกัน เขาบอกว่าเจ้าหน้าที่ของรัฐได้ทำการวัดที่ดินริมฝั่งแม่น้ำในช่วงสองวันที่ผ่านมา โดยบอกว่ามันจะถูกเวนคืน”

เซวียหลิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่แปลกใจเลย "การก่อสร้างกำลังจะเริ่มขึ้นในช่วงตรุษจีน ตอนนี้ใกล้จะถึงเดือนตุลาคมแล้ว ถ้าไม่เริ่มลงมือก็คงไม่ทัน”

เฉิงเทียนหยวนเอนตัวมาข้างหน้า ลดเสียงและถามด้วยรอยยิ้มลึกลับว่า “แล้วรู้ไหมว่าที่ดินหนึ่งหมู่ราคาเท่าไร?”

“ตัดสินราคาได้แล้วเหรอ?”

“น่าจะได้รับการยืนยันแล้วล่ะ เจ้าหน้าที่ของรัฐได้พูดคุยกับเทศบาลของอาหู่แล้ว”

ความอยากรู้ของเซวียหลิงถูกกระตุ้นโดยฉับพลัน เธอถามด้วยรอยยิ้มว่า "เท่าไหร่?"

เฉิงเทียนหยวนเต็มไปด้วยความกระหาย ในที่สุดเขาก็พูดตัวเลขออกมาด้วยเสียงต่ำทุ้มว่า

"400 หยวน"

เขาหยุดลงชั่วครู่ ก่อนเอ่ยเสริมด้วยเสียงต่ำว่า “เทศบาลบอกว่าน้อยเกินไป หวังว่าพวกเขาจะสามารถเพิ่มราคาได้อีก ทุกคนต่างพากันตะโกนว่าให้เพิ่มราคาขึ้นเป็นเสียงเดียว”

ดวงตาของเซวียหลิงกะพริบเป็นประกาย เธอยิ้มว่า "ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นการค้าขาย การต่อรองเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้สำหรับการค้า ถ้าซื้อแล้วมันก็จะหมดไป เราต้องใช้โอกาสนี้ซื้อให้มากหน่อย ไม่เป็นไรหรอก ถึงอย่างไรเราก็ได้กำไรแน่ รอดูก็พอ”