เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 80

เฉิงเทียนหยวนและเซวียหลิงในตอนกลางวันทำได้แค่แยกกันกินที่ทำงาน ตอนกลางวันพวกเธอจึงต้องทำอาหารเอง

แต่ทั้งสองขี้เกียจมาก ฤดูหนาวรุนแรงยิ่งขี้เกียจ ตอนกลางวันกินแค่เม็ดถั่วลิสงและน้ำร้อนนิดหน่อย ไม่ได้ต้มข้าวผัดและอาหารเลย

เฉิงเทียนหยวนกับเซวียหลิงต้องไปทำงานตั้งแต่เช้าตรู่ จอมกินข้าวฟรีทั้งสองนอนจนพระอาทิตย์ขึ้นสูงก็ยังไม่ตื่น ข้าวเช้าจึงต้องอุ่นอยู่บนเตา

นึกขึ้นได้ว่าน้องสาวตัวเองไม่มีกุญแจบ้านเช่า เขาต้องเอากุญแจดอกนั้นของตัวเองให้เธอ กำชับเธอว่าห้ามขึ้นข้างบนตามใจชอบ ห้ามแตะต้องสิ่งของเซวียหลิงด้วย

เฉิงเทียนฟางกลอกตา แล้วเก็บกุญแจมา

ถึงแม้เฉิงเทียนหยวนจะสั่งไว้แล้ว แต่เธอยังฉวยโอกาสขึ้นไปชั้นบนตอนพวกเขาไม่อยู่ เปิดตู้เสื้อผ้าเซวียหลิง แล้วหยิบเสื้อกันหนาวเธอมาสวมใส่

หลังจากเซวียหลิงกลับบ้าน พบว่าตู้เสื้อผ้าเปิดออกครึ่งหนึ่งก็ตกใจมาก นึกว่ามีขโมย!

หลังจากเฉิงเทียนหยวนถามรู้เรื่องแล้ว ก็ดุน้องสาวตัวเองไปหนึ่งยก บอกเธอว่าหยิบไปเองโดยไม่ถาม ไม่ต่างอะไรกับขโมยเลย มีใครหน้าด้านแบบเธออีก!

เฉิงเทียนฟางหน้าแดง พาลโกรธแล้วพูดขึ้น "ก็แค่เสื้อกันหนาวตัวเดียวไหม?! มีดีอะไร! ฉันเอาชุดกันหนาวมาไม่เยอะ มีใส่ไม่พอ! ฉันหนาว ใส่เสื้อนวมเน่าๆ ของเธอหน่อยไม่ได้เหรอ?!"

เซวียหลิงกลัวพวกเขาสองพี่น้องทะเลาะกัน จึงต้องเป็นผู้ไกล่เกลี่ย ควักเงินสามสิบหยวนให้เฉิงเทียนฟาง

"ฉันกับพี่เธอต้องไปทำงาน ไม่มีเวลาพาเธอออกไป ตั้งใจว่าอาทิตย์นี้จะพาเธอออกไปซื้อเสื้อผ้า เสื้อกันหนาวตัวนี้ให้เธอใส่ไปก่อน จะได้ไม่หนาวจนเป็นหวัด รออากาศดีขึ้น เธอกับโอวหยางเหมยค่อยออกไปซื้อกันหนาวเพิ่มสักสองตัวแล้วกัน"

เฉิงเทียนฟางดวงตาเป็นประกาย รับมาแล้วกล่าวขอบคุณ ทันทีที่หันหลังก็วิ่งหนีไปอย่างเร็ว

เซวียหลิงปิดตู้เรียบร้อย และไม่พูดอะไรอีก

แต่เฉิงเทียนหยวนโกรธมาก ไม่สนว่าพื้นยังมีกองหิมะหรือไม่ ขี่รถไปที่สถานีรถ สอบถามว่าเปิดให้รถวิ่งหรือยัง

คนงานที่สถานีรถอธิบายว่าถนนชนบทยังเป็นหลุมเป็นบ่ออยู่ กองหิมะก็ไม่มีคนทำความสะอาด ยังไม่เปิดให้รถวิ่งชั่วคราว เกรงว่าถนนจะเกิดอุบัติเหตุ

เฉิงเทียนหยวนถามว่าจะเปิดได้ประมาณวันไหน เจ้าหน้าที่ส่ายหน้า "ไม่แน่ใจ! ไม่แน่ใจ!"

เขาทำหน้าเย็นชาสุขุมกลับมาที่บ้านเช่า

เฉิงเทียนฟางเอาเงินที่เซวียหลิงให้เธอมา ไปซื้อเสื้อกันหนาวมาหนึ่งตัว ที่เหลือเธอเอาไปซื้อของกินหมดแล้ว

เวลาผ่านไปหลายวัน ไม่นานก็ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์อีกครั้ง

วันหนึ่ง เซวียหลิงกำลังต้มน้ำร้อนในห้องครัว ได้ยินเสียงดังขึ้นข้างนอก คิดว่าเฉิงเทียนหยวนกลับมาแล้ว จึงรีบยิ้มแย้มไปเปิดประตู

"น้อง!" อาหู่ถูมือ แล้วเรียกเสียงดัง

เซวียหลิงประหลาดใจนิดหน่อย แล้วรีบต้อนรับเขาเข้าบ้าน

แต่อาหู่ส่ายหน้าแล้วพูดขึ้น "ไม่ต้องหรอก ฉันมาพาเธอไปรับเงิน ส่วนของฉันไปรับมาแล้วเมื่อเช้า สองพันกว่า!"

เซวียหลิงกล่าวแสดงความยินดีกับเขา

อาหู่โบกมือบอกปัด แล้วพูดเสียงดัง "ถ้าไม่ใช่ความใจดีของน้อง ฉันโดนบังคับให้ขายที่ราคาถูกไปนานแล้ว! สองร้อยกว่ากับห้าร้อยกว่า ต่างกันตั้งสามร้อยหยวน! ดีที่น้องช่วยไว้ ไม่งั้นฉันก็ไม่มีทั้งที่ดิน ไม่มีทั้งเงิน! ฮ่าๆ! ตอนนี้แม่สุขภาพดีแล้ว ฉันยังได้มาอีกสองพันหยวน! ดีจัง"

เซวียหลิงคิดสักพักแล้วพูดขึ้น "สามีฉันออกไปข้างนอกแล้ว ก็ไม่รู้จะกลับมาได้เมื่อไร ฉันกลัวว่าเขากลับมาจะมืดเกินไป วันนี้ดูเหมือนหิมะจะตกอีก เราค่อยไปรับกันพรุ่งนี้ดีกว่า!"

"ฉันจะพาเธอไป!" อาหู่ยิ้มแล้วพูดขึ้น "สองสามวันก่อนฉันได้เงินเดือน ซื้อจักรยานใหม่มาหนึ่งคัน น้อง มีเงินก็ต้องรีบหน่อยสิ! ที่คณะกรรมการชุมชนคนเยอะมากตอนเช้า ตอนนี้คนน้อยแล้ว! พรุ่งนี้น้องต้องไปทำงานด้วยนี่หน่า? ทั้งคู่ต้องลางาน มันก็ไม่สะดวก"

เซวียหลิงคิดแล้วก็รู้สึกมีเหตุผล