เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 92

พ่อเฉิงเงยหน้าอย่างไม่ใส่ใจ เห็นสีหน้ากังวลของภรรยา ก็ถอนหายใจเบาๆ อย่างอดไม่ได้

"โจ๊กข้าวฟ่างเสร็จหรือยัง?"

หลิวอิงตกใจสะดุ้ง มองโจ๊กข้าวฟ่างบนเตาอย่างลุกลี้ลุกลน

"อ่อ......ใกล้แล้ว! ไม่คิดว่าเตาถ่านรังผึ้งอันนี้จะเร็วมาก!"

เฉิงมู่ไห่พูดด้วยเสียงอ่อนโยน "ยังไงที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านเรา เป็นบ้านที่ลูกๆ เช่า เธอใช้อะไรก็ต้องระวังหน่อยนะ ไม่เข้าใจก็ถาม อย่าทำมันพัง"

หลิวอิงครุ่นคิด แล้วตอบเสียงต่ำ

พ่อเฉิงพูดขึ้นเสียงทุ้ม "ฉันรู้เธอกำลังเป็นห่วงยัยเด็กนั่น แต่เป็นห่วงแล้วมีประโยชน์อะไร? ถ้าหล่อนรู้ว่าเธอจะเป็นห่วง สงสารที่พ่อแม่จะเป็นห่วง หล่อนคงไม่ทำแบบนี้หรอก เราอบรมสั่งสอนไม่เข้มงวด หล่อนก็ต่อต้านไม่เชื่อฟัง ต่อไปคนที่เสียใจก็คือหล่อน"

เขาถอนหายใจยาวเหยียด แล้วพูดขึ้น "เราแก่จนใกล้ลงโลงแล้ว บางเรื่องไม่ปล่อยวางก็ต้องปล่อยวาง ไม่งั้นจะใช้ชีวิตยังไง ลูกหลานจะมีลูกหลานของตัวเอง คิดมากเกินไปแล้ว"

หลิวอิงเช็ดน้ำตาที่หางตา ไม่พูดอะไร

พ่อเฉิงพูดขึ้นอีกครั้ง "อาหยวนกับหลิงหลิงงานยุ่งมาก ยังไงทุ่งนาในฤดูหนาวก็ไม่มีอะไร เราอยู่ที่นี่ ช่วยอะไรได้ก็ช่วย พยายามอย่าสร้างปัญหาให้พวกเขาเพิ่ม ช่วยอะไรได้ก็ช่วย"

"รู้แล้ว" หลิวอิงพูดเสียงทุ้ม "หลิงหลิงเป็นเด็กดี ฉันปฏิบัติกับเธอเหมือนลูกสาวแท้ๆ"

พ่อเฉิงยิ้มนิดๆ แล้วพูดขึ้น "ลูกสาวเธออายุสิบกว่าปีก็ต้องแต่งงานไม่ได้อยู่กับเธอแล้ว หลิงหลิงแต่งเข้าบ้านเราตอนอายุยี่สิบปี ต้องอยู่กับเราตลอดไป ถ้าคิดแบบนี้ เธอต้องดีกับหล่อนมากกว่าลูกสาวสิ"

หลิวอิงก็ยิ้มเช่นกัน

ในเวลานี้ ด้านนอกก็มีเสียงเปิดประตู!

พ่อเฉิงรีบลุกขึ้น เปิดประตูเหล็กด้านใน

เห็นแค่ลูกชายและลูกสะใภ้หอบถุงใบเล็กใบใหญ่ บนรถจักรยานก็มีถุงใบเล็กใบใหญ่ภายใต้แสงไฟสลัว

"พ่อ!" ทั้งคู่ต่างตะโกนพร้อมกัน

พ่อเฉิงพยักหน้า ยิ้มแล้วหันข้าง

หลิวอิงตกใจถามขึ้น "พวกเธอถืออะไรมา? เยอะขนาดนั้น?"

เฉิงเทียนหยวนอธิบาย "เธอซื้อเสื้อผ้าให้พวกท่านไว้เปลี่ยนซัก รวมทั้งหมดสามชุด ก่อนหน้านี้ซื้อเสื้อกันหนาวสองตัว เสื้อโค้ตสองตัวให้พวกท่านอยู่ข้างบน"

"......แพงเกินไปไหม?" หลิวอิงรีบพูด "หลิงหลิง ที่บ้านยังมีเสื้อผ้าใส่อยู่ ของพวกนี้เอาไปคืนได้ไหม? เอาให้แม่แค่ชุดเดียวก็พอ ตัวแม่ยังมีอีกชุดไม่ใช่เหรอ?"

เซวียหลิงรู้ว่าหญิงชราเสียดายเงิน ยิ้มแล้วพูดขึ้น "แม่คะ มันคืนไม่ได้ ตอนแรกหนูตั้งใจว่าปีใหม่จะกลับไปซื้อเพิ่ม แต่พวกท่านมาล่วงหน้า หนูก็เลยซื้อให้พวกท่านใส่ก่อน แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ของพวกนี้เป็นเสื้อผ้า มันไม่แพง"

เฉิงเทียนหยวนจอดรถจักรยานเรียบร้อย ถือของแห้งมากมายและเนื้อวัวเนื้อแกะเข้ามา

"ฉันหั่นเนื้อวัวเนื้อแกะเอง เดี๋ยวเรากินหม้อไฟกัน"

หลิวอิงประหลาดใจ "แต่ยังไม่ถึงปีใหม่เลย ทำไมกินเนื้อเยอะขนาดนั้น!"

เซวียหลิงรีบดึงเธอมา แล้วอธิบายเสียงอ่อนโยน "แม่ เนื้อแกะเหมาะกินตอนหน้าหนาว มันช่วยบำรุง เนื้อวัวบำรุงเลือด เหมาะให้แม่กับพ่อกิน เราไม่ได้ทำเยอะเกิน กินอะไรเลี่ยนๆ บ้าง แม่กับพ่อผอมมากเลย ต้องบำรุงเยอะๆ"

หลิวอิงยังคงไม่อยากใช้เงิน ทำหน้าสงสาร

พ่อเฉิงยิ้มเล็กน้อย ก่อนพูดขึ้น "เธออย่าเป็นแบบนี้เลย อาหยวนมาในเมืองหลายปีแล้ว เราเพิ่งมาเป็นครั้งแรก เขาต้องอยากให้เรากินของดีๆ ใช้ของดีๆ อยู่แล้ว หลิงหลิงเอาใจใส่ เธอก็ควรดีใจสิ"

หลิวอิงฝืนใจเค้นยิ้มออกมา แล้วพยักหน้า

ในครัวมีเตาถ่านหินรังผึ้งไม่กี่อัน ถึงที่จะกว้าง แต่ก็ยังอบอุ่นมาก

เฉิงเทียนหยวนทำเตาเผาถ่านอันเล็ก ลวกเนื้อให้ผู้ใหญ่สองคนกิน

หลิวอิงรู้สึกการกินข้าวครั้งนี้แปลกใหม่มาก พูดขึ้นเสียงต่ำ "กินตอนหน้าหนาวดีจัง อาหารจะไม่เย็นทันที กินแล้วอุ่นท้อง รู้สึกสบายตัวมาก"