เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 94

อาฟางไปที่ไหนกันแน่?

หล่อนบอกว่ากลับไปอยู่บ้านข้างๆ ไม่ใช่หรือไง?!

นึกถึงท่าทีคนในตระกูลเฉิงที่มีต่อเธอเมื่อกี้ เธอก็โกรธจนเวียนหัวตาลาย!

เธอโกรธจะแย่อยู่แล้ว!

ไม่ต้องบอก เธอก็จะไปตามหาไอ้หลินชงคนเลวแน่!

โอวหยางเหมยไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ลุกขึ้นมา ตะลีตะลานสวมเสื้อโค้ตกับรองเท้าถุงเท้า แล้วรีบออกจากบ้านไป

เธอเรียกรถจักรยานคันหนึ่งพาเธอไปตามหาหลินชง น่าเสียดายเธอตะโกนจนคอแตก ข้างในก็ไม่มีใครออกมาตอบ

จนกระทั่งเพื่อนบ้านได้ยินจนรำคาญ ออกมาด่า "มันนั่งรถไปกับผู้หญิงคนหนึ่งตั้งแต่คืนวานซืนแล้ว! ตะโกนทำไมนัก! เรียกผีโหยหวนเหรอ! หนวกหูจะตายอยู่แล้ว!"

โอวหยางเหมยตกใจสะดุ้ง รีบถาม "พวกเขาไปไหนเหรอ?"

"ใครจะไปรู้ล่ะ!" เพื่อนบ้านกระแทกปิดประตูอย่างรำคาญ พูดเสียงหนักแน่น "อย่าตะโกนอีกนะ ไม่งั้นฉันจะเอาไม้กวาดออกไปไล่เธอ!"

โอวหยางเหมยตกใจจนหน้าซีดเผือด แล้ววิ่งไปถามที่สหกรณ์ที่หลินชงทำงานอยู่

พนักงานมองเธอด้วยสีหน้าเหยียดหยาม สุดท้ายก็พูดเบาๆ "มันไม่มาทำงานตั้งนานแล้ว หนึ่งเดือนกว่าๆ แล้วมั้ง ถ้าเธออยากตามหามัน ก็ไปหาที่บ้านสิ!"

โอวหยางเหมยหัวสมองเกิดเสียงระเบิด ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

อาฟางหนีไปกับหลินชงแล้ว!

เธอไปไหน? ทำไมไม่บอกตน?

ไอ้โง่นั่น! คราวนี้ทำตนเดือดร้อนจนน่าเวทนาจริงๆ!

เธอเองที่พาหล่อนมาที่อำเภอ แถมให้หล่อนอยู่บ้านตนด้วย!

ไอ้โง่นั่นจู่ๆ ก็หนีไปกับผู้ชาย คนตระกูลเฉิงมาตามตัวหล่อนจากเธอ......เธอจะไปหาลูกสาวจากไหนมาคืนเขา?!

โอวหยางเหมยร้องไห้กลับไปที่บ้านเช่า

เธอรีบขึ้นไปหาโอหยางเสียง กลับกลายเป็นว่าเขาหลับอยู่ ทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า ในห้องส่งกลิ่นเหม็น ทำเอาเธอเกือบอ้วก!

"พี่! พี่รีบตื่น! รีบมาช่วยฉันเร็ว!"

พ่อแม่โอหยางเสียงเสียชีวิตไปนานแล้ว ญาติก็มีแค่น้องสาวอย่างเธอและย่าที่ใกล้ลงโลง ดังนั้นจึงรักและเอ็นดูน้องสาวคนนี้มาก

เขาตื่นด้วยความหงุดหงิด ถามออกมามีกลิ่นเหล้า "ทำอะไรอ่ะ? หนวกหูจะตายอยู่แล้ว!"

โอวหยางเหมยร้องไห้สะอึกสะอื้น บอกเขาเรื่องเฉิงเทียนฟาง

"พี่ พี่ว่าฉันควรทำไงดี? พวกเขามาตามตัวหล่อนจากฉัน ฉันไม่มีคนมาชดใช้ให้พวกเขานะ! ฮือๆ ......"

โอหยางเสียงถูกเธอก่อกวนแบบนี้จนตื่นเต็มตา

"...จะทำอะไรได้อีก? พูดความจริงไปสิ! ลูกสาวบ้านเขาหนีตามผู้ชายไปแล้ว หล่อนออกไปเอง เธอไม่ได้ขายหล่อนสักหน่อย เกี่ยวอะไรกับเธอ!"

โอวหยางเหมยตกตะลึง พูดเสียงทุ้มอย่างกังวล "พูดแบบนี้ได้เหรอ? ไม่ดีมั้ง?"

"พูดไปแบบนี้แหละ!" โอหยางเสียงเป็นโจร เป็นคนไม่เอาไหน พูดเสียงดัง "เธอให้พวกเขาไปตามหาผู้ชายคนนั้นซะ จะมาตามหาตัวหล่อนจากเธอทำไม! ถ้าพวกเขากล้าว่าอะไร เธอก็บอกไปเลยว่าลูกสาวบ้านพวกเขาแรด ตั้งใจหนีไปกับผู้ชาย มาโทษคนอื่นไม่ได้! เจตนาดีให้งานกับหล่อน ให้ที่อยู่หล่อนด้วย อยู่ดีไม่ว่าดี! รนหาที่ตายอ่ะ!"

โอวหยางเหมยนึกถึงเฉิงเทียนหยวนขึ้นมา ก็พูดสะอึกสะอื้น "แต่......ถ้าพูดแบบนี้ คนในบ้านเธอต้องโกรธฉันแน่เลย"

โอหยางเสียงทำเสียง "เชอะ" ก่อนพูดพึมพำ "กลัวอะไร! เธอไม่ได้ลักพาตัวลูกสาวพวกเขามานี่ ไปหาตำรวจก็ทำอะไรเธอไม่ได้! เธอกลัวอะไร ตระกูลเฉิงเป็นแค่ครอบครัวจนๆ จะทำอะไรเราได้!"

"อ่อ..." โอวหยางเหมยตอบเสียงต่ำ

หลังจากนั้นสักพัก เธอก็ไปบ้านข้างๆ อธิบายทิศทางที่ไปของอาฟาง

"หล่อนออกไปเอง ฉันก็โดนหล่อนหลอกเหมือนกัน หล่อนนั่งรถออกไปกับผู้ชายคนนั้นแล้ว ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าหล่อนไปไหน คุณลุง คุณป้า เรื่องนี้โทษฉันไม่ได้นะคะ! ฉันแค่พาหล่อนมาทำงานที่อำเภอเท่านั้น ฉันก็หวังดีนะ!"