เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 22

“เที่ยงนี้อยากจะกินอะไรกันดีจ๊ะ ป้าจะได้เตรียมไว้ให้”

วันดีเองก็กลัวบรรยากาศจะเสีย จากน้ำคำของแขกที่จ้อไม่หยุด เลยรีบเปลี่ยนเรื่อง

“คุณป้าทำอะไร พีชกินได้หมดค่ะ”

ยังไม่วายแทรกมาอีก ทำเอาวันดีไม่เข้าใจหลานชายนัก ว่าจะชวนพชิรามาทำไม แถมยังสั่งให้ทำของโปรดไว้ด้วย แทนที่จะอยากให้เมียตัวเองกินดี ดันไปห่วงเมียคนอื่น

ถึงจะมีแผลในอดีตต่อกัน แต่การได้เห็นหลานว่าเมียด้วยถ้อยคำแรงๆ ความเป็นคนจิตใจอ่อนโยน เห็นอกเห็นใจคนอื่นง่ายๆ ทำให้วันดีอดสงสารหลานสะใภ้ไม่ได้

“แล้วย้าล่ะ”

เลยเปิดปากคุยด้วยอย่างเปิดเผย ให้หลานชายเห็นชัดๆ

“ย้าคงไม่ได้อยู่กินหรอกค่ะคุณป้าวัน”

ไรยาเองก็อดแปลกใจไม่ได้ แต่ก็ต้องบอกไปตามความจริง เพราะมีแผนเอาไว้แล้ว

“จะไปไหนล่ะจ๊ะ”

“จะไปหาคุณพ่อค่ะ ไม่เจอนานแล้ว ว่าจะไปกินมื้อเที่ยงกับท่านค่ะ”

“อ๋อๆ แล้วคนอื่นล่ะจ๊ะ อยากกินอะไร ฮั้นท์ด้วย จะกินอะไรจ๊ะ”

“ผมก็คงจะตามพาเมียไปเหมือนกันครับ”

“อ้าว คนอื่นๆ ว่าไงจ๊ะ”

“เจ้าของบ้านไม่อยู่ พีชกับเวย์ก็คงไม่กล้าอยู่หรอกค่ะคุณป้าวัน”

พชิรารีบออกตัว ทั้งที่เสียดายแทบแย่ เพราะมีแผนว่าจะให้สามีพาลงไปลอยคอในสระ อวดไรยาให้เห็นความหวานสักหน่อย

“พี่ไม่อยู่ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับน้องพีช อยากทำอะไร อยากกินอะไร เชิญตามสบายเลย ให้คิดว่าเป็นบ้านของตัวเอง พวกนี้ก็ยังอยู่ เพราะคืนนี้พี่ต้องต้อนรับลูกค้าสำคัญไงครับ”

“จริงด้วยค่ะ พีชลืมไปเลย ว่าคืนนี้ลูกค้ากระเป๋าหนักจะมา ถ้างั้นพีชไม่เกรงใจแล้วนะคะพี่ฮั้นท์ เพราะอยากให้เวย์พาลงสระหน่อยค่ะ”

“ตามสบายครับ พี่ไปไม่นานหรอก บ่ายแก่ๆ ก็คงจะกลับ จริงมั้ยครับที่รัก”

หรัญญ์หันไปหาภรรยาแล้วยิ้มให้ ส่วนภรรยาก็ยิ้มเจื่อนๆ เพราะเบื่อกับการสลัดเขาไม่หลุดสักที

เหลืออีกไม่ไกลก็จะถึงบ้านแล้ว แต่ไรยากลับเห็นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี(ในนาม) เลี้ยวรถเข้าห้างสรรพสินค้า เลยหันไปมองแล้วทำหน้ามีคำถาม เพราะคิดถึงพ่อ อยากไปเห็นหน้าพ่อมากกว่า จะอ้าปากถาม ก็รู้ดีว่าถ้าลองเขาตั้งใจเลี้ยวมานี่แล้ว เธอหรือจะห้ามหรือสั่งให้กลับได้ ก็เขามันเป็นพวกเผด็จการกับเธอนี่นะ

“จะลงเองหรือให้ผัวอุ้มล่ะคุณเมีย”

หรัญญ์ยืนรอสักครู่แล้ว แต่เมียยังนั่งหน้างออยู่ในรถ เลยยอมลดทิฐิเดินอ้อมไปเปิดประตูให้อย่างเสียไม่ได้

“คุณมานี่ทำไม บอกแล้วไงว่าฉันจะกลับบ้าน”

“จะพามาซื้อชุดสวยๆ ใส่ไว้ต้อนรับแขกคืนนี้ไง”

“นั่นมันแขกของคุณ ทำไมฉันต้องไปต้อนรับด้วย”

“ทำไมจะไม่เกี่ยว ในเมื่อเป็นของบริษัท”