เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 23

“ผมเห็นเมียคนอื่นใช้รถผัวเป็นว่าเล่น มันยากเย็นตรงไหน”

“ยากตรงที่ฉันไม่อยากใช้รถที่ในทะเบียนไม่มีชื่อของตัวเอง เกิดไปชนคนตาย หรือทำเสียหายขึ้นมา จะถูกเจ้าของว่าได้”

“ผมนี่นะว่าคุณ”

“น้อยไปสิ”

“ผมไม่เคยว่า ถ้าคุณไม่ทำให้ผมเคืองก่อน”

“เหรอ”

“สรุปว่าจะไปเอารถที่บ้านมาใช้ให้ได้”

“ใช่ และฉันก็อยากเจอหน้าคุณพ่อด้วย ตั้งแต่ไปอยู่บ้านคุณ ฉันยังไม่ได้กลับบ้านเลยนะ”

“แต่คุณก็วิดีโอคอลหรือไม่ก็โทรหาทุกวันไม่ใช่เหรอ มันจะอะไรนักหนาล่ะ แค่ไม่ได้ไปหาไม่กี่เดือน”

“ฉันห่วงท่าน แล้วก็คิดถึงท่าน คุณมีปัญหาอะไรนักหนากับการที่ฉันจะไปหาท่าน”

“ไม่ได้มี แค่ผมกลัวจะกลับไปไม่ทันเตรียมตัวต้อนรับแขกเท่านั้น หรือทันก็จะเป็นแบบฉุกละหุก นั่นทำให้มีโอกาสที่ผมจะเสียเงินร้อยล้านหรือสองร้อยล้านมากขึ้น คุณรับผิดชอบไหวเหรอ”

“ก็บอกแล้วไงว่าให้กลับไปก่อน เดี๋ยวฉันขับรถกลับเอง”

“ยังไงๆ คุณก็จะเอารถเก่าๆ เข้าบ้านผมอยู่ดีสินะ”

“ใช่ เพราะฉันชอบขับรถของตัวเอง”

“งั้นผมจะซื้อให้ตอนนี้ แลกกับคุณยังไม่ไปหาพ่อ คันนั้นเป็นไง คุณชอบมั้ยล่ะ” หรัญญ์ชี้ไปยังรถยุโรปป้ายแดงจอดอยู่ในบูธ

“ก็สวยดีนี่”

ตอบไปอย่างนั้น ในใจไม่คิดสักนิดว่าเขาจะซื้อให้ ถึงเขาไม่ได้เป็นคนงก แต่กับเธอเขาไม่เคยให้อะไร แม้แต่เงินเดือนเอาไว้ใช้ในฐานะเมีย ถ้าเธอลุกไปทำงานไม่ไหว ก็คงไม่มีเงินเอาไว้ใช้ส่วนตัว และไม่มีส่งให้พ่อใช้แน่ๆ นับประสาอะไรกับรถคันละหลายล้านตรงหน้านี้

“ดิว เข้าไปเลือกเลย เสร็จจะได้หาอะไรกิน ถ้ายังไม่หิวก็กลับไปกินบ้าน”

“คุณจะซื้อให้จริงๆ น่ะเหรอ”

“หน้าตาผมเหมือนไม่คนพูดเล่นเหรอ แต่ข้อแลกเปลี่ยนคือ คุณยังไม่ต้องไปหาพ่อวันนี้หรือในเดือนนี้ ถ้าตกลงก็ดิว”

“ได้ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

“หึ เมื่อกี้เห็นห่วงพ่อ คิดถึงพ่อจะเป็นจะตาย แต่พอจะได้ของนี่ รีบกลับคำเชียวนะ”

“รถราคาตั้งหลายล้าน ถ้าฉันไม่เอา คงมีคนด่าว่าโง่แล้วล่ะ”

“ไม่อยากไปหาพ่อแล้วเหรอ”

“ไม่ไปตอนนี้ ก็ไม่มีผลอะไรมากมายนี่คะ ยังไงๆ ฉันก็วิดีโอคอลหาทุกวันอยู่แล้ว ไว้ฉันจะบอกเหตุผลเอง และท่านคงจะเห็นด้วยกับฉันแน่ๆ”

“รู้สึกว่าเงินจะมีบทบาทกับพวกคุณจริงๆ เลยนะ”

“ขอโทษครับ พวกเราไม่ทันเห็นครับ”

ส่วนวัยรุ่นชายก็เอ่ยแล้วยกมือไหว้

“ทีหลังก็อย่ามัวแต่คุยสิ ดูทางด้วย แล้วก็อย่าเสียงดังลั่นอย่างนี้ เกรงใจลูกค้าคนอื่นด้วย ห้างไม่ใช่ของน้องคนเดียวนะ”

“ครับ/ค่ะ”

วัยรุ่นต่างพากันรีบเผ่น เมื่อเห็นคนหล่อลากไส้ตีหน้ายักษ์ใส่ ขณะยังโอบไหล่ระหงด้วยความเป็นห่วง เจ้าของไหล่ได้แต่อาย เพราะคนมองมาเต็ม

“ไปกันเถอะค่ะ คนมองใหญ่แล้ว”

ไรยาหันไปเอ่ยเสียงนุ่ม เพราะเดาอารมณ์เขาไม่ถูก กลัวจะพาลมาว่าเธอเดินไม่ดีจนถูกชนเข้าแทบแย่

“เป็นอะไรหรือเปล่า” แต่เขากลับจับสองไหล่เธอ สำรวจซ้ายทีขวาทีด้วยท่าทางที่เธออยากข้างตัวเอง ว่าเขาห่วงใย

“ไม่ค่ะ”

“ดีแล้ว วันหยุดคนจะเยอะ เดินใกล้ๆ ผมก็แล้วกัน”

“ค่ะ”

“แล้วก็ห้ามเอามือถือขึ้นมาดูตอนเดิน จะได้ไม่เป็นแบบเมื่อกี้อีก”

“ค่ะ” ไรยามองเขาด้วยใบหน้าเจือยิ้มน้อยๆ ชั่วขณะนั้น ก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา เมื่อเสมือนมีเกราะคอยคุ้มกันภัยให้ นานแค่ไหนกันแล้วนะ ที่ไม่มีโมเมนต์แบบนี้เกิดขึ้นในหัวใจ และแผนการที่เขาบอกว่าจะหาอะไรกิน ก็พับเก็บเมื่อเขาเห็นว่าคนเยอะ เลยรีบกลับบ้านแทน