เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 34

“เดินเกาะแขนพี่ฮั้นท์ขนาดนี้ หรือบางทีก็จูบแก้มด้วย ยังว่าไม่มีอะไรอีกเหรอ จะไม่แม่พระไปหน่อยเหรอจ๊ะ”

“บางครั้งเป็นแม่พระก็ดีเหมือนกันนะ ไม่ต้องปวดหัว”

ไรยารีบเดินหนีจากจอมจิ๊ก(แฟนชาวบ้าน)ทันที เพราะรู้ดีว่าจ้องจะยุให้หึงสามีหล่อลากไส้เท่านั้น หรือไม่แน่ อาจจะอยากใช้เธอไว้กันเลราน่าอีกทาง

‘ฝันไปเถอะ ว่าฉันจะดิ้นพล่านตามคำยุของแก ต่อให้นายนั่นมีอะไรกับยัยเลร่า ฉันก็ไม่สน ดีซะอีก จะได้ฟ้องหย่าเลย แกไม่รู้หรอกยัยสตอแลรี่ ว่าฉันอยากได้อิสระมากแค่ไหน’

Ex-Men: มาร้าน OneDD ตอนนี้เลย

Ex-Men: เร็วๆ ห้ามยืดยาด ผมมีเวลาน้อย

Ex-Men: สติ๊กเกอร์หน้าหล่อกอดอกรอ

Ex-Men: ห้านาที ถ้าไม่เห็นจะขึ้นไปอุ้มเอง

กลับมานั่งทำงานได้ไม่ถึงสองชั่วโมง เสียงตึ๊งๆๆๆ ก็ดังรัวๆ เลยต้องรีบเปิดอ่าน จากนั้นก็เกิดอาการเซ็ง แต่สุดท้ายก็ต้องไปอยู่ดี ในใจก็คิดไปด้วย ว่าคุณสาอาจจะเรียกไปเลี้ยงเครื่องดื่มเย็นๆ ขนมอร่อยๆ ก็เป็นช่วงเขาเบรกประชุมนี่นา

“คุณย้าเชิญในห้องเลยค่ะ”

เข้าไปในร้านอาหารที่อยู่ในตัวตึก และเป็นร้านประจำของผู้บริหารเกือบทั้งตึกมานั่งกินมื้อเที่ยงได้ พนักงานก็พาเดินเข้าไปในส่วนหลังร้าน

“ห้องใครคะนี่”

มองบานประตู ที่ไม่ใช่ห้องไว้รองรับลูกค้าแน่ๆ แต่ยังไม่ทันจะได้ถามต่อ มันก็เปิดพรวดออก พนักงานร้านรีบเผ่นไปแล้ว เรียกว่า ‘ไวปานวอก’ ก็คงไม่ผิดนัก

“มานี่”

ยังไม่ทันจะได้ถามว่าสามีขี้สั่งมาอยู่ในนี้ได้ยังไง ก็ถูกลากแขนเข้าไปในห้องแล้ว หูได้ยินแต่เสียงประตูปิดอย่างรวดเร็ว ตามด้วยเสียงล็อก

“อะไรของคุณ ปล่อย”

ไรยาสะบัดแขนเล็กออกจากอุ้งมือ แต่ไม่สำเร็จ

“ถ้าเป็นไอ้นั่น จะบอกให้มันปล่อยหรือจะอ่อยให้มันจับต่อล่ะ” คนเป็นสามีที่กักเก็บความเดือดเอาไว้ภายในมาเกือบสองชั่วโมงส่งหน้าดุๆ ให้

“ที่ว่ามันน่ะ หมายถึงใคร”

“อย่ามาตีเนียน รู้ๆ อยู่”

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ที่เรียกมานี่จะหาเรื่องทะเลาะเหรอ”

“ผมไม่หาเรื่องใครก่อน ถ้าคนนั้นไม่หาเรื่องใส่ตัวเอง”

“ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่อง ก็ไม่ต้องคุย ปล่อยฉันจะไปทำงาน”

“จะไปทำงานหรือจะขึ้นไปอ่อยต่อ หรือว่าจะให้มันล่อเลยล่ะ”

“คนทุเรศ คิดแต่เรื่องสกปรก...”

ปากบางถูกอีกปากประกบทันที เมื่อคนเป็นสามีเดือดสุดๆ จนรอให้กลับบ้านก่อนไม่ไหว เลยไม่เกี่ยงว่าจะต้องเรียกมาคุยที่ไหน ขอเป็นที่ลับหูลับตาคนนี้ก็เป็นพอ

“อื๊ม”

เจ้าของมือบางพยายามขัดขวางมือใหญ่กำลังปลดกระดุมเดรสแขนยาวแบบเรียบหรูและดูแพงตามสไตล์คนใส่ แต่เขาไม่ยอมง่ายๆ แถมยังยกตัวเธอขึ้นให้บั้นท้ายไปอยู่บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยเอกสาร และจนป่านนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่าโต๊ะใครหรือห้องของใคร

“อย่า”

ประท้วงเสียงแผ่วเบา เมื่อเขาฉกหน้าลงไปหาเนินอกขาว เดรสแขนยาวก็หลุดออกจากไหล่แล้ว ปทุมงามในบราเซียร์ลูกไม้ถูกมือเขาเคล้าคลึงอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ส่วนยอดจะถูกปากร้ายๆ ของเขางับเอาไว้ กายที่ไม่เคยผ่านสัมผัสบุรุษเพศสะดุ้งเฮือก

หรัญญ์เบียดกายเข้าไประหว่างสองน่องนุ่ม รั้งบั้นท้ายมาหาลำตัวท่อนล่างเขาจนแนบชิด เขาเองก็เพิ่งรู้ว่าการทำอะไรเร่งๆ รีบๆ ก็ให้รสชาติยอดเยี่ยมได้เช่นกัน ก้อนเนื้อนุ่มๆ จึงถูกเขาดูดๆ ดึงๆ สลับไปมา ส่วนเจ้าของก็ตัวสั่นงันงกราวกับลูกนกตกจากรวงรัง

‘เอาออสก้าไปเลยมั้ย’

เล่นใหญ่ขนาดนี้ จนเขาเชื่อว่าเจ้าหล่อนไม่เคย คงไม่มีรางวัลไหนเหมาะไปกว่านี้แล้วล่ะ นิ้วเรียวของเขาเลื่อนลงไปหาเนินนุ่มๆ ถูกหุ้มด้วยแพนตี้ผ้าเนื้อดี อุ้งมือถูกสั่งให้เสียดสีตรงรอยแยก

“ฮื๊อ”

เจ้าของร่องถึงกับผวาแล้วคว้าตัวเขาไปกอดไว้ เขาก็ไม่ได้คิดอะไร นอกจากโยนความผิดให้อีกฝ่ายว่าเล่นใหญ่ไม่เลิก และแน่นอนเขาจะไม่เลิกเช่นกัน ในเมื่อยั่วให้โกรธ ก็ต้องรับโทษทัณฑ์ไปซะดีๆ คิดได้แค่นี้เขาก็กดร่างเล็กๆ ให้เอนไปบนโต๊ะ แบบไม่สนเอกสารที่พากันร่วงลงไปหาพื้นสักนิด

เขาพรมจูบตรงเนินอวบอูมด้วยกายสั่นๆ กลิ่นหอมเฉพาะตัวเธอ ยั่วใจได้ไม่ยากเลย สองเรียวขาขาวๆ ที่ครอบสะโพกสอบไว้ถูกเขาจูบเป็นตำแหน่งต่อไป ลิ้นสากลากไล้ตั้งแต่โคนขาลงไปหาหัวเข่าที่สั่นเทาเป็นช่วงๆ เขาเปลี่ยนไปไล้ลิ้นลงที่ขาอีกข้าง แต่เปลี่ยนจากเบื้องล่างไปหาด้านบน ไล่จูบไปเรื่อยๆ ตามเนินหอมกรุ่นกลิ่นอายสาวที่ทำเขาหายใจไม่ทั่วท้อง

เขาสูดดมกลุ่มเกสรสวยผ่านผ้าเนื้อดีด้วยอาการของคนคุมสติไม่อยู่ ลิ้นเขาดุนดันตรงรอยแยกจนเปียกชื้น ไม่ใช่แค่น้ำลายของเขาเท่านั้น แต่มันมีน้ำอื่นปนอยู่ สองมือค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปดึงขอบแพนตี้สีขาว แต่ดันถูกมือเล็กเรียวเลื่อนลงมาดึงไว้ เขาเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นว่ากำลังหลับตาอยู่ มุมปากหยักได้รูปกระตุกยิ้ม

“ชอบแบบให้แหวกข้างหรือไงคุณไรยา”

“อะไรของคุณ”

“ไม่ชอบเหรอ หรือชอบให้ใช้กรรไกร” คนหน้าหล่อหันไปหากรรไกรที่เสียบอยู่กล่องบนโต๊ะพอดี

"คุณพูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง” ไรยาดีดตัวขึ้นมาจ้องหน้าเขาด้วยความงุนงง

“ตีมึนซะด้วย”

“ถอยไป”

สองมือผลักอกเขา สองเข่าก็กำลังจะหนีบเข้าหากัน แต่ดันทำไม่ได้ เพราะมีกายท่อนล่างของเขาขวางไว้อยู่ กำลังจะเปิดปากไล่อีก แต่ดันถูกปิดด้วยปากอีกรอบ เรี่ยวแรงที่เพิ่งกลับเข้าตัวเมื่อครู่ค่อยๆ หายไปอีกแล้ว หัวใจเกิดอาการไหวหวามอีก เมื่อยอดสีชมพูมีปลายนิ้วสะกิดเกาอย่างรวดเร็ว