เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 34

“เดินเกาะแขนพี่ฮั้นท์ขนาดนี้ หรือบางทีก็จูบแก้มด้วย ยังว่าไม่มีอะไรอีกเหรอ จะไม่แม่พระไปหน่อยเหรอจ๊ะ”

“บางครั้งเป็นแม่พระก็ดีเหมือนกันนะ ไม่ต้องปวดหัว”

ไรยารีบเดินหนีจากจอมจิ๊ก(แฟนชาวบ้าน)ทันที เพราะรู้ดีว่าจ้องจะยุให้หึงสามีหล่อลากไส้เท่านั้น หรือไม่แน่ อาจจะอยากใช้เธอไว้กันเลราน่าอีกทาง

‘ฝันไปเถอะ ว่าฉันจะดิ้นพล่านตามคำยุของแก ต่อให้นายนั่นมีอะไรกับยัยเลร่า ฉันก็ไม่สน ดีซะอีก จะได้ฟ้องหย่าเลย แกไม่รู้หรอกยัยสตอแลรี่ ว่าฉันอยากได้อิสระมากแค่ไหน’

Ex-Men: มาร้าน OneDD ตอนนี้เลย

Ex-Men: เร็วๆ ห้ามยืดยาด ผมมีเวลาน้อย

Ex-Men: สติ๊กเกอร์หน้าหล่อกอดอกรอ

Ex-Men: ห้านาที ถ้าไม่เห็นจะขึ้นไปอุ้มเอง

กลับมานั่งทำงานได้ไม่ถึงสองชั่วโมง เสียงตึ๊งๆๆๆ ก็ดังรัวๆ เลยต้องรีบเปิดอ่าน จากนั้นก็เกิดอาการเซ็ง แต่สุดท้ายก็ต้องไปอยู่ดี ในใจก็คิดไปด้วย ว่าคุณสาอาจจะเรียกไปเลี้ยงเครื่องดื่มเย็นๆ ขนมอร่อยๆ ก็เป็นช่วงเขาเบรกประชุมนี่นา

“คุณย้าเชิญในห้องเลยค่ะ”

เข้าไปในร้านอาหารที่อยู่ในตัวตึก และเป็นร้านประจำของผู้บริหารเกือบทั้งตึกมานั่งกินมื้อเที่ยงได้ พนักงานก็พาเดินเข้าไปในส่วนหลังร้าน

“ห้องใครคะนี่”

มองบานประตู ที่ไม่ใช่ห้องไว้รองรับลูกค้าแน่ๆ แต่ยังไม่ทันจะได้ถามต่อ มันก็เปิดพรวดออก พนักงานร้านรีบเผ่นไปแล้ว เรียกว่า ‘ไวปานวอก’ ก็คงไม่ผิดนัก

“มานี่”

ยังไม่ทันจะได้ถามว่าสามีขี้สั่งมาอยู่ในนี้ได้ยังไง ก็ถูกลากแขนเข้าไปในห้องแล้ว หูได้ยินแต่เสียงประตูปิดอย่างรวดเร็ว ตามด้วยเสียงล็อก

“อะไรของคุณ ปล่อย”

ไรยาสะบัดแขนเล็กออกจากอุ้งมือ แต่ไม่สำเร็จ

“ถ้าเป็นไอ้นั่น จะบอกให้มันปล่อยหรือจะอ่อยให้มันจับต่อล่ะ” คนเป็นสามีที่กักเก็บความเดือดเอาไว้ภายในมาเกือบสองชั่วโมงส่งหน้าดุๆ ให้

“ที่ว่ามันน่ะ หมายถึงใคร”

“อย่ามาตีเนียน รู้ๆ อยู่”

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ที่เรียกมานี่จะหาเรื่องทะเลาะเหรอ”

“ผมไม่หาเรื่องใครก่อน ถ้าคนนั้นไม่หาเรื่องใส่ตัวเอง”

เจ้าของร่องถึงกับผวาแล้วคว้าตัวเขาไปกอดไว้ เขาก็ไม่ได้คิดอะไร นอกจากโยนความผิดให้อีกฝ่ายว่าเล่นใหญ่ไม่เลิก และแน่นอนเขาจะไม่เลิกเช่นกัน ในเมื่อยั่วให้โกรธ ก็ต้องรับโทษทัณฑ์ไปซะดีๆ คิดได้แค่นี้เขาก็กดร่างเล็กๆ ให้เอนไปบนโต๊ะ แบบไม่สนเอกสารที่พากันร่วงลงไปหาพื้นสักนิด

เขาพรมจูบตรงเนินอวบอูมด้วยกายสั่นๆ กลิ่นหอมเฉพาะตัวเธอ ยั่วใจได้ไม่ยากเลย สองเรียวขาขาวๆ ที่ครอบสะโพกสอบไว้ถูกเขาจูบเป็นตำแหน่งต่อไป ลิ้นสากลากไล้ตั้งแต่โคนขาลงไปหาหัวเข่าที่สั่นเทาเป็นช่วงๆ เขาเปลี่ยนไปไล้ลิ้นลงที่ขาอีกข้าง แต่เปลี่ยนจากเบื้องล่างไปหาด้านบน ไล่จูบไปเรื่อยๆ ตามเนินหอมกรุ่นกลิ่นอายสาวที่ทำเขาหายใจไม่ทั่วท้อง

เขาสูดดมกลุ่มเกสรสวยผ่านผ้าเนื้อดีด้วยอาการของคนคุมสติไม่อยู่ ลิ้นเขาดุนดันตรงรอยแยกจนเปียกชื้น ไม่ใช่แค่น้ำลายของเขาเท่านั้น แต่มันมีน้ำอื่นปนอยู่ สองมือค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปดึงขอบแพนตี้สีขาว แต่ดันถูกมือเล็กเรียวเลื่อนลงมาดึงไว้ เขาเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นว่ากำลังหลับตาอยู่ มุมปากหยักได้รูปกระตุกยิ้ม

“ชอบแบบให้แหวกข้างหรือไงคุณไรยา”

“อะไรของคุณ”

“ไม่ชอบเหรอ หรือชอบให้ใช้กรรไกร” คนหน้าหล่อหันไปหากรรไกรที่เสียบอยู่กล่องบนโต๊ะพอดี

"คุณพูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง” ไรยาดีดตัวขึ้นมาจ้องหน้าเขาด้วยความงุนงง

“ตีมึนซะด้วย”

“ถอยไป”

สองมือผลักอกเขา สองเข่าก็กำลังจะหนีบเข้าหากัน แต่ดันทำไม่ได้ เพราะมีกายท่อนล่างของเขาขวางไว้อยู่ กำลังจะเปิดปากไล่อีก แต่ดันถูกปิดด้วยปากอีกรอบ เรี่ยวแรงที่เพิ่งกลับเข้าตัวเมื่อครู่ค่อยๆ หายไปอีกแล้ว หัวใจเกิดอาการไหวหวามอีก เมื่อยอดสีชมพูมีปลายนิ้วสะกิดเกาอย่างรวดเร็ว