เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 35

มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยพานพบมาก่อน ยังผลให้กายบอบบางอ่อนระทวยอยู่ในวงแขนของเขาเท่านั้น ความรู้สึกตอนนี้เหมือนสติจะหลุดออกจากตัว ขนลุกเกรียวเมื่อลิ้นของเขาไล้จากปลายคางลงมาหาลำคอ

ไล่ต่ำลงไปจนถึงยอดอกชูตั้ง ไม่รู้ว่าทำไมถึงแอ่นกายเบื้องบนขึ้นรับกับอุ้งปากของเขา มันเป็นไปแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว และรู้สึกเป็นสุขยิ่ง ทั้งที่เกลียดเขาแทบตาย

และเป็นอีกรอบที่หรัญญ์กดร่างบางให้หงายไปหาโต๊ะ ยกสองน่องขึ้น แล้วฉกลงไปหาร่องฉ่ำชื้นจนเห็นเป็นวงกว้างบนผืนผ้า เรียวขาขาวๆ สั่นระริกเมื่อเขาใช้ฟันครูดขึ้นลงตรงใจกลาง อารมณ์ของเขาตอนนี้เหมือนจะเตลิดจนยากจะกูให้กลับแล้ว

เขารูดซิปกางเกงสแล็คลงอย่างรวดเร็ว เพื่อปลดปล่อยให้หรัญญ์จูเนียร์ออกมาหายใจ หลังจากทุรนทุรายอยู่พักใหญ่แล้ว อีกมือก็ปลุกเร้าเกสรหอมกรุ่นไปด้วย เพื่อปูทางเอาไว้ก่อน ถึงจะไม่ถูกที่ถูกทางนัก แต่ก็คงมีชีวิตไปได้ไม่หมดวันแน่ๆ ในเมื่อหาเรื่องเข้าตัวเอง

“ซู๊ด”

มองเจ้าของร่างบาง กำลังกระสับกระส่ายจากการร่ายปลายนิ้วของเขาอย่างพึงพอใจ เมื่อเห็นว่าได้เวลาเหมาะแล้ว ก็เลื่อนมือขึ้นไปรูดขอบแพนตี้สีขาวอีกรอบ และไม่คิดจะถามเธอให้เสียอารมณ์แบบเมื่อครู่แล้ว แต่เขาจะทำให้เธอแดดิ้นอยู่ตรงนี้ด้วยหรัญญ์จูเนียร์เอง

ตื๊ด

ตื๊ดด

ตื๊ดดด

ตื๊ดดดด

ตื๊ดดดดด

แต่มือถือบ้าในกระเป๋ากางเกงทั้งดังทั้งสั่นไม่ยอมหยุด จะไม่สนใจก็ไม่ได้ เดี๋ยวเด็กข้างนอกจะสงสัย เลยต้องรีบเอามันขึ้นมากะว่าจะปิดแบบไม่ดูด้วยซ้ำว่าใครโทร แต่ดันเห็นว่าเป็นเลขา เลยตัดใจกดรับ

“ว่า”

“พี่ฮั้นท์มาหรือยังคะ คุณบินยามินกับทุกคนรออยู่นะคะ”

ตายโหงละ เมื่อกี้เขารีบหนีมาตอนเบรค ลืมไปเลยว่าลูกค้าซูเปอร์วีไอพีที่จะเอากำไรมาให้หลายร้อยล้านรออยู่

“กำลังไป”

ตัดสายแล้วก็มองเจ้าของมือบางที่กำลังพยายามติดกระดุมที่เขาปลดมันเอง

“มานี่”

เห็นมือบางสั่นน้อยๆ เลยจัดการให้ซะเอง รวมทั้งยกร่างเล็กๆ ให้ยืนกับพื้น จัดแพนตี้ให้เข้าที่อย่างคนคล่องงานให้อีกต่างหาก

“เดินไหวมั้ย”

พชิราดีใจไม่น้อยที่อยู่ๆ ก็รู้ความลับแบบไม่ต้องดิ้นรนเสาะแสวงหาให้เมื่อย และมันก็ยังไม่สายที่จะทำให้นังคุณหนูตกยากกระเด็นไปจากชีวิตหรัญญ์

‘ชีวิตมึงมีแต่ได้อะไรมาง่ายๆ จนแทบไม่ต้องเหนื่อย มึงก็มีเหนือคนอื่นแล้ว แต่อย่าคิดว่าคนอย่างกูจะยอมให้เป็น แบบนั้นอีก กูนี่ล่ะจะถีบมึงตกจากสวรรค์รอบสองเอง อะไรที่เคยเป็นของมึง มันก็จะมาเป็นของกูหมด มึงจะได้รู้สักที ว่าการแหงนมองคนที่มีทุกอย่างมากกว่ามึงมันจะเป็นยังไง จะรู้สึกยังไง’

หกโมงเย็นแล้วเมื่อเงยหน้าจากงาน เอกสารยังกองอยู่บนโต๊ะ ทำเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหมด มีแฟ้มใหม่มาวางเพิ่มอยู่อย่างนั้น เพราะมีหุ้นส่วนเงินหนา จึงขยายนั่นนี่ ปรับปรุงตรงนั้นตรงนี้เรื่อยๆ การเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่นี้ ถึงจะไม่มีปัญหาการเงินมาจุกจิกกวนใจ แต่กลับไม่รู้สึกว่ามีความสุขกับการทำงานเอาเสียเลย

พนักงานมีคนเก่าไม่เท่าไหร่ ส่วนใหญ่เข้าใหม่ ทั้งฝ่ายขาย ฝ่ายบัญชี เธอไม่รู้จักนิสัยใจคอ หรือภูมิหลังเลย และไม่ใช่เจ้านายคนเดียว การให้ความเคารพหรือยำเกรงนั้น

รู้สึกว่ามันเป็นไปแบบเฟคๆ เรื่องไหนไม่อนุมัติเพราะเห็นว่าสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ คนพวกนี้ก็จะไปหาสามีลากไส้ของเธอ บ่อยครั้งที่เขาทำให้เสียหน้า

‘อย่าไปเดือดร้อนนักเลยย้า เรื่องของเขา อยากทำอะไรก็ทำไป ก็มีเงินเยอะนี่ จะขยายอะไร จะสร้างตรงไหน ก็ปล่อยไปสิ จะไปขวางทำไม’

หลายต่อหลายครั้งบอกตัวเองแบบนี้ แล้วหลับหูหลับตาเซ็น และถ้าไม่เป็นคนมองอะไรในแง่ร้ายจนเกินไป ก็มักจะเป็นสายตาหรือท่าทีของพนักงาน ที่แสดงต่อเธอด้วยท่าที

‘สะใจ ลำพองใจ’

เสมอๆ ผิดกับคนเก่า รู้จักกันมาเป็นสิบปี แค่มองหน้าก็รู้ใจ ถึงจะมีปัญหาเรื่องเงินให้ช่วยกันแก้จนหืดขึ้นคอ แต่ทุกคนก็จะรักและจริงใจมากกว่านี้

ไรยาวางมือจากงาน นั่งเอนหลังอย่างเหม่อลอย คิดเรื่องพ่อกับบ้านหลังเล็กๆ ที่อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาหลายปี ถึงจะมีปัญหาเรื่องเงินให้ปวดหัว แต่ก็ยังพอมีความสุขได้บ้างบางเวลา